Η Μεσόγειος ανέκαθεν συγκινούσε τους λάτρεις της θάλασσας, ενώ στους λαούς που δεν είχαν την τύχη να βρέχει τα παράλιά τους ασκεί μια γοητεία ανυπέρβλητη. Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας.
Το μεσογειακό κλίμα, η διατροφή που κάνει Ελληνες και Ιταλούς να ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, τα όμορφα χωριά και οι χαμογελαστοί κάτοικοι φέρνουν εκατομμύρια τουρίστες, όμως λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν πως Μεσόγειος δεν είναι μονάχα ήλιος, θάλασσα και ξεγνοιασιά.
Μάλλον το αντίθετο, αν αναλογιστεί κανείς τι συμβαίνει στο νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου, εκεί όπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι στριμωγμένοι σε μια στενή λωρίδα γης βρίσκονται αποκλεισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και παλεύουν για την επιβίωση με την ανέχεια και τις σφαίρες. Η ιστορία της Γάζας είναι γραμμένη με αίμα, κι όμως ο αθλητισμός έρχεται και πάλι να ρίξει τα σύνορα, να άρει τους αποκλεισμούς των πολιτικών συμφερόντων και να δείξει, με την ιστορία του Ναντέρ ελ Μασρί, πως υπάρχει για να ενώνει και να ρίχνει τα τείχη.
«Νιώθω ελεύθερος όταν αρχίζω να τρέχω. Oταν δεν προπονούμαι νιώθω απλώς όπως ο καθένας στη Λωρίδα της Γάζας, αποκλεισμένος», είπε πριν από μερικές ημέρες στον ανταποκριτή του BBC στη μαρτυρική πόλη ο Παλαιστίνιος δρομέας, ο μοναδικός αθλητής της αποκλεισμένης περιοχής που κατάφερε να εξασφαλίσει την άδεια να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και τώρα παλεύει να πιάσει τους χρόνους για το Λονδίνο.
Οι άνθρωποι του βρετανικού δικτύου επί μια εβδομάδα βιντεοσκοπούσαν τον 32χρονο Ναντέρ να τρέχει στην παραλία προσπαθώντας να βελτιώσει τις επιδόσεις του, την ώρα που οι άλλοι αθλητές του επιπέδου του, ακόμη και εκείνοι που δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν επί αμερικανικού ή ευρωπαϊκού εδάφους, παλεύουν με τα χρονόμετρα και όχι με τις αντιξοότητες.
Η ζωή στη Λωρίδα της Γάζας κινείται γύρω από στρατιωτικούς περιορισμούς, καθώς από το 2007, όταν η Χαμάς πήρε τον έλεγχο της περιοχής, Αίγυπτος και Ισραήλ έσφιξαν ακόμη περισσότερο τη θηλιά του αποκλεισμού στους κατοίκους. Για τον Ελ Μασρί όμως, η πρόκληση μιας ακόμη συμμετοχής στους αγώνες, όνειρο για κάθε παιδί του κόσμου που μπαίνει για πρώτη φορά στο ταρτάν, είναι πολύ μεγαλύτερη καθώς τα προβλήματα δεν περιορίζονται στους στρατιώτες που πάνοπλοι περιπολούν.
Από την απουσία προπονητή, συναθλητών και ειδικού χώρου για προπόνηση έως το γεγονός πως ο ναυτικός αποκλεισμός της πατρίδας του τον αναγκάζει να τρέχει καθημερινά στους βρόμικους δρόμους ή την παραλία φορώντας περσινά παπούτσια, τη στιγμή που με βάση τα 150 χιλιόμετρα που τρέχει την εβδομάδα θα έπρεπε να αλλάζει παπούτσια κάθε τέσσερις εβδομάδες, τα εμπόδια στο δρόμο του Ναντέρ για το Λονδίνο μοιάζουν ανυπέρβλητα.
Κι όμως, ο 32χρονος δρομέας των 5 χιλιομέτρων αλλά και του μαραθωνίου, στον οποίο τρέχει αναγκαστικά μιας και στη Γάζα δεν διοργανώνεται κανένας άλλος αγώνας, δεν το βάζει κάτω, ούτε εγκαταλείπει την πατρίδα και την οικογένειά του για να αναζητήσει αλλού την τύχη του. Αλλωστε, έχει έξι στόματα να θρέψει στο σπίτι και ο μισθός του από την παλαιστινιακή αρχή ως κυβερνητικός αξιωματικός ασφαλείας που φτάνει μόλις τα 520 δολάρια, δεν αρκεί ούτε για τα απαραίτητα, πόσο μάλλον για βιταμίνες ή συμπληρώματα διατροφής, τα οποία ούτε ακουστά δεν έχουν στη Γάζα.
«Το όνειρό μου είναι να ταξιδέψω στο Λονδίνο», λέει στο BBC ο Ελ Μάσρι, εξηγώντας πως η παρουσία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες ίσως να συγκινήσει κάποιους και να ρίξουν μια ματιά σ' αυτή τη στενή λωρίδα γης της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει, ο αγώνας του αξίζει πολλά, όσα και η στιγμή που παρέλασε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου κρατώντας τη σημαία της Παλαιστίνης.
Πηγή: Εξέδρα
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις