"Θα κοστίσει στον Παναθηναϊκό αυτή η ήττα από τη Λιέτουβος;" με ρώτησε ένας φίλος το πρωί... Κούνησα αδιάφορα και αρνητικά το κεφάλι δεξιά αριστερά. "Ούτε καν..." του απάντησα. Πριν από ελάχιστες ώρες, μέσω των σελίδων του GOAL, έγινε παρέλαση και υπόκλιση στο ελληνικό μπάσκετ (σε συλλογικό επίπεδο) των κορυφαίων και κάποιων εκ των κορυφαίων προπονητών της Ευρωλίγκα. Κάποιοι αποθέωσαν τη μαγιά του Ελληνα παίκτη, που κάνει τη διαφορά. Οι περισσότεροι όμως συμφώνησαν ότι οι ομάδες μας στην Ευρωλίγκα έχουν τη γνώση και την εμπειρία να είναι έτοιμες ακριβώς τη στιγμή που πρέπει. Οταν τα τρόπαια εν τέλει εμφανίζονται στο τραπέζι και αναμένουν δύο χέρια να τα αρπάξουν, ακριβώς εκείνη τη στιγμή οι δαιμόνιοι Ελληνες θα βρουν τον τρόπο για να καταφτάσουν πρώτα και να τα αγκαλιάσουν.

Δε θα ανακαλύψει την Αμερική κάποιος αν ισχυριστεί ότι ο Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα. Μεγάλο πρόβλημα. Είναι σαφές και οθφαλμοφανές. Σε όλα τα επίπεδα. Από τις μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες (ο Διαμαντίδης είχε 1/4 βολές πριν ευστοχήσει στο τρίποντο της ισοφάρισης) μέχρι και τα πιο χοντροκομμένα κομμάτια του αγώνα (άμυνα, επίθεση, διαχείριση ρόστερ).