Θυμάμαι πολύ καλά όσα είχα διαβάσει/ακούσει ή/και γράψει στη λήξη της περασμένης σεζόν, όταν έκλεινε ο κύκλος του Γιουπ Χάινκες στην Μπάγερν, δηλαδή όταν ο Γερμανός προπονητής άφηνε πίσω του την καλύτερη και πιο αποτελεσματική Μπάγερν όλων των εποχών, την οποία παρέδιδε στον Πεπ Γκουαρδιόλα. Επρόκειτο για κείμενα και σχόλια γεμάτα από αμφιβολίες σχετικά με το αν έκανε μια σοφή ή μια ανόητη επιλογή η Μπάγερν που έσπευσε, πριν από περίπου έναν χρόνο, να “καπαρώσει” τον Πεπ και να “συνταξιοδοτήσει” τον προπονητή που έφτιαξε την καλύτερη Μπάγερν που είχαν δει τα μάτια του πλανήτη.


Περίπου 6 μήνες μετά, σήμερα, καταγράφοντας τη στιγμή, ο παρατηρητής οφείλει να δώσει κάτι παραπάνω από ένα “μπράβο” στον Ματίας Ζάμερ και την διοίκηση της Μπάγερν για την επιλογή τους. Διότι η έκδοση που εξελίσσει ο Γκουαρδιόλα καταφέρνει να ξεπερνά σε επιδόσεις την έκδοση του Χάινκες, επιτυγχάνει να παρουσιάσει την εξέλιξη του περσινού ποδοσφαίρου της Μπάγερν, καταφέρνει να διατηρεί “πεινασμένους” ποδοσφαιριστές που πέρσι κατέκτησαν τα πάντα, και κάπως έτσι έχει ανανεωθεί ψυχοπνευματικά, έχει σχεδόν καθαρίσει τον τίτλο στη Γερμανία και έχει φτάσει σε ψυχαγωγική αναβάθμιση ενός προϊόντος που ήταν πέρσι κάτι παραπάνω από ελκυστικό.

Η Μπάγερν έμοιαζε με την Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα καθ' όλη τη διάρκεια της περσινής σεζόν. Η ιδέα της για το παιχνίδι ήταν ίδια με της Μπάρτσα προτού την πάρει στα χέρια του ο Πεπ. Οι ποδοσφαιριστές ήταν ήδη εκπαιδευμένοι στο ποδόσφαιρο κατοχής, η Μπάγερν έπιανε με τον Χάινκες τα ποσοστά κατοχής μπάλας της Μπαρτσελόνα, παρήγαγε περίπου ίσες με την Μπάρτσα ευκαιρίες ανά παιχνίδι, ήταν ότι πλησιέστερο στην Μπάρτσα κυκλοφορούσε στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο. Ολα ήταν ώριμα και καλοδουλεμένα για να την παραλάβει ο Γκουαρδιόλα και να την συντονίσει στο δικό του μήκος κύματος. Ομως...

Διαβάστε το υπόλοιπο σχόλιο στο gazzetta.gr

Ποδόσφαιρο SPORTS