Βάλτε εσείς τώρα με το νου σας, εμφανίσεις σαν εκείνης της… χαμένης στο διάστημα, με την ΑΕΚ μετά το προβάδισμα των δύο γκολ, της ήττας από τον Ατρόμητο στο Καραϊσκάκη ή της πιο πρόσφατης, της απόλυτης απογοήτευσης στο clasico με τον Παναθηναϊκό, τι σχέση έχουν με την ιστορική βραδιά με την Μπαρτσελόνα. Όση… ο φάντης με το ρετσινόλαδο!

Και ύστερα λες: Ρε σεις, θα μας τρελάνετε τελείως; Διαλέγετε παιχνίδια και… στέλνετε τον κόσμο αδιάβαστο; Παίζετε όποτε θέλετε και όταν βαριέστε, αρχίζετε το αραξοβόλι και δε βαριέσαι, από δω πάνε κι άλλοι;

Επειδή όμως αυτές τις συζητήσεις τις έβρισκα ανέκαθεν άκρως «ανάλαφρες», τόσο χαλαρές και πρόχειρες, που η μόνη ατμόσφαιρα να τις «σηκώνει» είναι εκείνη των παλιών κλασικών καφενέδων, με τα τσόχινα τραπέζια της πρέφας και το ανυπόφορο ντουμάνι των θεριακλήδων καπνιστών και δεν αφορούν σε καμία περίπτωση, ψυχρή ποδοσφαιρική λογική, δεν μπορώ να δεχτώ ότι οι ερυθρόλευκοι βάζουν… κόφτη στην απόδοση τους όταν θεωρήσουν ότι ο αντίπαλος δεν είναι τόσο σημαντικός και ο αγώνας όχι από τους καθοριστικούς για την ανέλκυση στην καριέρα τους.

Δεν γίνεται όμως από την άλλη ρε αδελφέ, να πηγαίνουν με… μισό πνευμόνι στη Λεωφόρο το ένα βράδυ και τρεις νύχτες αργότερα να γινόμαστε μάρτυρες μετάλλαξης! Να βλέπεις την ίδια ομάδα και τους ίδιους, πάνω κάτω, παίκτες, να καταθέτουν στο γήπεδο καρδιά και ψυχή χιλίων λεόντων!

Ναι, μα άμα δεν εξηγείται αυτή η διπροσωπία του Ολυμπιακού υπό το πρίσμα μιας υποκειμενικής θεώρησης και προσέγγισης των παικτών, ανάλογα με την (κατά την κρίση τους) σπουδαιότητα των παιχνιδιών, τότε τι; Περνάμε το κατώφλι της πύλης του ανεξήγητου, για να δώσουμε μια ερμηνεία στο τι συμβαίνει τέλος πάντων, φέτος, στον Πειραιά;

Δε νομίζω ότι απαιτείται πολλή φιλοσοφία για να καταλάβουμε τελικά ότι χρειάζεται χρόνος για να δομηθεί πάνω σε υγιείς και αποδοτικές βάσεις, μια εντελώς νέα ομάδα. Αυτονόητο, όταν γίνονται 15 μεταγραφές και, επί της ουσίας, αλλάζουν τα πάντα από τη μια σεζόν στην άλλη, μέσα σε διάστημα ενός καλοκαιριού και υπό τη χρονική πίεση να πάρεις καθοριστικά αποτελέσματα για να ξεπεράσεις το διπλό σκόπελο των προκριματικών και να ανοίξεις την πόρτα των Ομίλων του Champions League.

Ο Χάσι έκανε προετοιμασία αντιστρόφως ανάλογη από την περσινή του Βίκτορ Σάντσεθ. Ο ένας έβαλε τον Ολυμπιακό σε μια ταχείας δράσεως μεταβατική περίοδο, χωρίς πρόβλεψη για τη συνέχεια – παρόλο που θα έπρεπε να είχε διδαχθεί πολλά από το ανάλογο πάθημα του, πέρυσι, προπονώντας τη Λέγκια – ενώ ο άλλος έκανε το καλοκαίρι του ’16 προετοιμασία σε βάθος χρόνου, ανάκτησης φόρμας Σεπτέμβρη μήνα, όταν η ομάδα θα βρισκόταν στους ομίλους, μόνο που αυτό δεν έγινε ποτέ γιατί ο Ισπανός δεν είχε πλάνο για τις προκριματικές φάσεις, εκεί όπου άφησε την ομάδα μετεξεταστέα.

Και οι δύο έκαναν κακό στον Ολυμπιακό. Που δεν ήθελε και πολύ να το πληρώσει με απώλεια του τίτλου πέρυσι, αν οι ανταγωνιστές του διέθεταν επαρκές αγωνιστικό ανάστημα να το πιστέψουν και να τον προσπεράσουν, ενώ φέτος, τούτη την εποχή, βλέπουμε την αγωνιώδη προσπάθεια του Τάκη Λεμονή να… περιφράξει το ξέφραγο αμπέλι ομάδας που άφησε πίσω του ο Χάσι.

Η ποιότητα των μεταγραφών του καλοκαιριού, το λέμε, θα το λέμε και θα το επαναλαμβάνουμε, γιατί είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο: Είναι μεγάλη για τα ελληνικά δεδομένα. Κι αυτό δεν – θέλουν να – το βλέπουν μόνο οι τυφλωμένοι αντίπαλοι του.

Την μπάλα δεν γίνεται να την έχει ξεχάσει όλη αυτή η πλειάδα πολύ καλών έως εξαιρετικών μονάδων που απαρτίζουν το ερυθρόλευκο δυναμικό. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει.

Άμα πέσει, άντε να σηκωθεί

Κατά τη γνώμη μου είναι πρώτα από όλα ζήτημα ψυχολογίας. Συνηθισμένο φαινόμενο στον αθλητισμό. Όταν σε πάρει από κάτω, δεν σηκώνεσαι ούτε με βίντζι ούτε με τροχαλία!

Θέλει υπομονή, δουλειά και να περνάει ο καιρός με αποτελέσματα και επιδόσεις που θα αναγεννούν σταδιακά τα ζωτικά κύτταρα της ομάδας.

Ένα από αυτά που μπορούν να αφυπνίσουν, να κάνουν σοβαρή δουλειά στην ψυχολογία είναι ασφαλώς το 0-0 με την Μπαρτσελόνα.

Ένα σπουδαίο ματς και ένα σημαντικό αποτέλεσμα, από τα οποία ο Ολυμπιακός πρέπει να εκμεταλλευθεί με τον πλέον καλύτερο τρόπο και άμεσα, τα ευεργετικά οφέλη του.

Η ισοπαλία με την πρωτοπόρο της La Liga και μεγάλο φαβορί (ήδη) για την πρωτιά στην Primera και, σίγουρα, από τις κορυφαίες ομάδες της υδρογείου, πρέπει να γίνει το εφαλτήριο ανάκαμψης του Ολυμπιακού.

Αυτή τη φορά ο Λεμονής έστησε άριστα την ομάδα στο γήπεδο. Σφάλισε τους διαδρόμους στους Καταλανούς, μπλόκαρε τα ατού τους, τους περιόρισε σχεδόν στο ελάχιστο τους επιθετικούς προσανατολισμούς τους.

Οι πρωταθλητές Ελλάδας πίστευαν στις δυνατότητες τους, έδειχναν να έχει προσβληθεί βάναυσα το κύρος τους από όσα προηγήθηκαν και από την παλλαϊκή κατσάδα που δέχτηκαν για τα χάλια του Σαββάτου με τον Παναθηναϊκό και ευδιάθετοι να κάνουν μια καινούρια αρχή, αφήνοντας πίσω τους τελεσίδικα το κάκιστο δίμηνο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου.

Τα άριστα, ο κορμός και η απόδειξη

Οι ερυθρόλευκοι ανασταλτικά πλησίασαν το άριστα. Πανομοιότυπα με την εμφάνιση τους στο Τορίνο εναντίον της Γιουβέντους, βγαίνοντας ακόμα καλύτερα και ταχύτερα, συχνά πρώτοι πάνω στην μπάλα, προλαβαίνοντας τους Μπλαουγκράνα και καταστρέφοντας τους κάθε επόμενη σκέψη για συντονισμένη επιθετική ενέργεια.

Το κέντρο άμυνας του Ολυμπιακού που μέχρι προ ολίγου ήταν η μήτρα των κακώς κειμένων δείχνει να μεταμορφώνεται σε «καλό αγωγό» αμυντικής συμπεριφοράς, πότε με ντουέτο στην Ελλάδα, Σισέ-Ένχελς και πότε με Μποτία-Ένχελες στην Ευρώπη.

Ο γερόλυκος Προτό δείχνει να περνάει μια νέα ποδοσφαιρική νιότη κάτω από τα γκολπόστ των πρωταθλητών Ευρώπης, ο Ομάρ ανεβαίνει διαρκώς, ο Κούτρης παίρνει συνεχώς παραστάσεις, ο Ρομαό είναι πάντα εκεί, κόφτης στο κέντρο πια, καθιερωμένος στη φυσική θέση του, από την πρώτη στιγμή επανάκαμψης Λεμονή, οι Οφόε, Φορτούνης στάνταρ οι άλλοι δύο στην τριάδα του άξονα και κάπως έτσι, επιτέλους, ο Ολυμπιακός αποκτά μια ραχοκοκαλιά.

Αυτό που απομένει προκειμένου να ακολουθήσουν κι άλλες επιτυχίες για να παίρνει η ομάδα τα πάνω της στην ψυχολογία και να βάλει μπρος την επέλαση της αντεπίθεσης για την κάλυψη των χαμένων εδαφών, είναι να δούμε πώς συμπεριφέρεται όταν καλείται να κάνει παιχνίδι κυριαρχίας.

Ο Πλατανιάς την Κυριακή είναι το πρώτο στοίχημα για τον Τάκη και τους παίκτες του, αν θεωρήσουμε ότι το restart που άργησε, ξεκινάει τώρα. Από το 0-0 με την Μπαρτσελόνα.

Γιατί όταν είσαι πίσω από την μπάλα, ακόμα και αν απέναντι σου βρίσκονται μεγαθήρια σαν την Μπάρτσα ή την Γιουβέντους, δεν παύει να είναι μια συντηρητική αποστολή στο όριο της «μη ήττας».

Όταν όμως ο κωδικός της αποστολής αλλάζει και περιγράφεται από μία και μοναδική λέξη, τη νίκη, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν πάλι.

Και ο χαρακτήρας που επιβάλλεται να επιδειχθεί είναι ξεκάθαρος: Νικητής και πρωταθλητής.

Ο Ολυμπιακός το ξέρει στην Ελλάδα καλύτερα από τον καθένα αυτό. Το… θυμάται; Απόδειξη…

***ΜΕΣΑ στην υπερβολή που τον χαρακτηρίζει συχνά, όταν αναφέρεται στον λαό του Ολυμπιακού και το μεγαλείο του, λέγοντας ότι αυτός ο κόσμος σε στέλνει στα ουράνια, έχει τα δίκια του ο Νικόλας ο Αλέφαντος.

Απίστευτη εξέδρα, παλμός, πάθος, ταύτιση με την ομάδα, αρωγός της προσπάθειας, συστράτευση, 12ος παίκτης. Μεγαλείο οπαδών. Ισοπαλία η ομάδα, νίκη, τεράστια νίκη αυτός ο ασύγκριτος κόσμος του Ολυμπιακού.

Θα τον διηγούνται και στα εγγόνια τους ο Βαλβέρδε και ο Προτό, που αν είχε τη δυνατότητα θα τράβαγε βίντεο από το κινητό του, όλο το δεύτερο ημίχρονο τη θύρα 7 που είχε πίσω του.

Μπαρτσελόνα Ολυμπιακός