Η πρώτη διαφορά στον ΠΑΟ από Μπενίτεθ - Η αλλαγή που... ζήτησαν οι παίκτες

Σημαντικό από χίλιες δυο μεριές το διπλό του Παναθηναϊκού στο Μάλμε.

Απλά από πλευράς... ερμηνείας και συμπερασμάτων, τα πράγματα στον Παναθηναϊκό είναι απλά ή μάλλον καλύτερα και πιο σωστά... απλοϊκά.

Κερδίζει ο Παναθηναϊκός είναι η αύρα του Μπενίτεθ και οι παρεμβάσεις του, χάνει η εξήγηση και η λύση ταυτόχρονα είναι πως οι παίκτες είναι όλοι για τα μπάζα και πρέπει να αλλάξουν το συντομότερο δυνατόν.

Βέβαια αυτό δεν είναι ποδοσφαιρική λογική, ούτε βοηθάει στο να μπει σε μια σειρά ο Παναθηναϊκός και να αξιοποιήσει πρακτικά και ουσιαστικά και την παρουσία του Μπενίτεθ αλλά και τις όποιες δυνατότητες έχει από πλευράς έμψυχου υλικού, αλλά τέτοιες ώρες τέτοια λόγια και μάλιστα σ' αυτήν την ομάδα και σ' αυτόν τον σύλλογο.

Η αλλαγή Τσέριν από Μπενίτεθ και το ένστικτο αυτοσυντήρησης 

Επί της ουσίας και καθαρά ποδοσφαιρικά, στο Μάλμε είδαμε τα εξής απλά και λογικά πράγματα.

Ο Παναθηναϊκός έκανε δηλαδή για μια ακόμα φορά αυτό που σε γενικές γραμμές έχει κάνει σε όλα τα παιχνίδια του μέχρι τώρα.

Είχε δηλαδή κανά δυο πολύ καλά σε απόδοση και λειτουργία δεκαπεντάλεπτα με καλύτερο το δεύτερο στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Η διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα κόντρα στην Μάλμε, ήταν ότι αυτή την φορά ο Παναθηναϊκός το καλό του διάστημα σε απόδοση, δημιουργία, ένταση και όλα τα σχετικά το έκανε στο... τέλος.

Σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα προηγούμενα παιχνίδια του, που ό,τι και να είχε κάνει στα παιχνίδια του, τα τελείωνε με τραγικό τρόπο με εξαίρεση ίσως το παιχνίδι στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό.

Και εδώ για να γίνει αυτό λειτούργησαν δύο πράγματα.

Το πρώτο ήταν η προφανής κίνηση του Μπενίτεθ από τον πάγκο με την είσοδο του Τσέριν στο παιχνίδι.

Μια κίνηση πάντως που με βάση την εικόνα του αγώνα για να μην υπερβάλλουμε καταστάσεις και πρόσωπα και ιδίως την παρέμβαση του Μπενίτεθ καθώς λογικά περιμένουμε πολύ πιο προχωρημένα και σύνθετα πράγματα από ένα προπονητή με τέτοιο όνομα, θα την έκανε ακόμα και... δόκιμος σπουδαστής της σχολής προπονητών.

Καθώς ήταν φανερό από το πρώτο λεπτό, πως αυτό το κέντρο και ειδικά με την ταυτόχρονη παρουσία των Τσιριβέγια και Σιώπη όχι απλά δεν υπήρχε πουθενά, αλλά κυριολεκτικά δεν μπορούσε να... περπατήσει.

Από κάποιο σημείο και μετά μάλιστα όχι απλά ¨φώναζε" το πράγμα ότι χρειαζόταν επειγόντως... έξωθεν παρέμβαση και διόρθωση, αλλά ήταν σαν οι ίδιοι οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές να.... έλεγαν με τον τρόπο που έμπαιναν ή πιο σωστά... δεν έμπαιναν στις φάσεις ¨βγάλε μας μίστερ γλίτωσέ μας από το μαρτύριο".

Το δεύτερο πράγμα που λειτούργησε σχεδόν αφυπνιστικά για τον Παναθηναϊκό, ήταν η συνειδητοποίηση από πλευράς παικτών όσο κυλούσε ο χρόνος, πως εδώ κάτι πρέπει να κάνουμε, δεν μπορούμε να μην κερδίσουμε πάλι, δεν θα μπορούμε όχι να συνεχίσουμε αλλά να δοκιμάσουμε να μπούμε στην Λεωφόρο στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ.

Ήταν δηλαδή το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ενός γκρουπ παικτών που μόλις πριν δυο τρεις μέρες είχε βγει ολόκληρο στην σέντρα όχι απλά με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς αλλά με κοινή δια βοής απαίτηση μετά τον Βόλο να φύγουν όλοι εδώ και τώρα.

Εδώ λοιπόν οι παίκτες, κατάλαβαν ξαφνικά και όσο έβλεπαν να κυλάνε τα λεπτά, πως κάτι πρέπει να κάνουμε, δεν μας παίρνει άλλο, πρέπει να τρέξουμε, να δημιουργήσουμε, να παλέψουμε, να σουτάρουμε, να πιέσουμε πάνω απ' όλα για να... γλιτώσουμε.

Κι αυτό έγινε τελικά, έκαναν αυτά ακριβώς τα πράγματα, βοηθήθηκαν και από την τύχη που συνήθως βοηθά τους τολμηρούς και ενίοτε και τους... απελπισμένους και έτσι ήρθε η όχι απλά πολύτιμη αλλά... υπερπολύτιμη νίκη επί της Μάλμε.

Μια νίκη που εκτός από την ψυχολογία, την αποκατάσταση της σχετικής ηρεμίας και ταυτόχρονα της σχετικής εμπιστοσύνης προς τους παίκτες αλλά και αυτοπεποίθησης των ίδιων των παικτών και το προβάδισμα πρόκρισης στο Γιουρόπα, δίνει μια μεγάλη ευκαιρία στον Παναθηναϊκό, στον Μπενίτεθ και στην ομάδα.

Να μπουν δηλαδή την Κυριακή στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ όχι... με την πλάτη στον τοίχο πως εδώ αν περάσουνν δέκα λεπτά χωρίς να σκοράρουμε 'ή ακόμα χειρότερα φάμε πρώτοι γκολ το παιχνίδι... δεν τελειώνει, αλλά αντίθετα με αυτοπεποίθηση και πίστη πως εδώ μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και πρέπει να το κάνουμε μέσα στο γήπεδο για να συνεχίσουμε να... υπάρχουμε.