του Κώστα Γκόντζου
Το "μνημόσυνο" αδικεί, περιφρονεί και προσβάλλει το Τριφύλλι! Γιοβάνοβιτς, Αλαφούζος και παίκτες ήταν μόνοι τους, από την αρχή μέχρι και το φινάλε που έφτασαν στο ταβάνι τους. Ο Κώστας Γκόντζος αναλύει γιατί ο τίτλος δεν χάθηκε το βράδυ της Δευτέρας στο Γ. Καραϊσκάκης...
Αυτό το "μνημόσυνο" σε στυλ "τι καλός άνθρωπος και τι γενναίος και τι τίμιος και πόσο ικανός ήταν ο... μακαρίτης" λυπάμαι πολύ αλλά και δεν ταιριάζει στον Παναθηναϊκό και αδικεί, περιφρονεί και προσβάλλει κατάφωρα την πανάξια ποδοσφαιρική προσπάθεια που έκαναν όλη την σεζόν ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του.
Γιατί εδώ κάτι έχουν μπερδέψει όλοι.
Ούτε για το... 'άσμα βαρύ και πένθιμο για τον... χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας τραγουδάμε, ούτε κανα... ριμέικ της ταινίας "Εβίτα" παρουσιάζουμε, άδοντας όλοι μαζί το... Dont' Cry for Me... Panatinaikos.
Αυτά είναι... εκθέσεις ιδεών και όχι ποδοσφαιρικές προσεγγίσεις και αναλύσεις.
Και το χειρότερο είναι πως όσοι το κάνουν αυτό, δεν το κάνουν επί της ουσίας για να επιβραβευσουν πραγματικά τον Γιοβάνοβιτς και τους παίκτες του για την προσπάθειά τους που τελικά δεν πέτυχε όμως, ούτε για να κάνουν μια πραγματική... ανάλυση του τι έγινε τελικά στο πρωτάθλημα και πως αυτό κατέληξε.
Το κάνουν για να φυλάξουν τα δικά τους... οπίσθια, για να το γυρίσουν στα... μετά θάνατον... ευχολόγια και τελετές και πάνω απ' όλα για να καλύψουν την δική του συμμετοχή, ευθύνη και... συνεισφορά στο να χαθεί από τον Παναθηναϊκό ένα ξεκάθαρα δικό του πρωτάθλημα και να καταλήξει στην ΑΕΚ,
Προφανώς και υπάρχουν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες πράγματα που μπορούμε και πρέπει να πούμε και για την ουσία και για το τι έγινε και τι δεν εγινε πραγματικά φέτος για να χαθεί αυτό το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό.
Και προφανώς επίσης, αυτή η κουβέντα και πρέπει να γίνει και θα γίνει. Γιατί εδώ πέρα από τα προφανή, πέρα από όσα φαίνονται και δια γυμνού οφθαλμού, έγιναν και μια σειρά άλλα πράγματα και δυστυχώς τα περισσότερα από ανθρώπους του ίδιου του οργανισμου του Παναθηναικου, που έπαιξαν ρόλο στο να φύγει αυτό το πρωτάθλημα από τα χέρια του Παναθηναϊκού και να καταλήξει στα σίγουρα και χωρίς κραδασμούς και αμφισβητήσεις στην αγκαλιά της ΑΕΚ.
Προς το παρόν και για σήμερα όμως δύο βασικά πράγματα.
Το πρώτο καθαρά ποδοσφαιρικά.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε το πρωτάθλημα γιατί πήγε στο Καραϊσκάκη με... covid και ήταν... κουρασμένος και ταλαιπωρημένος. Αυτά επί της ουσίας ούτε αυτοί που τα λένε δεν τα πιστεύουν, αλλά τα λένε γιατί έτσι συνήθισαν μια ζωή να κάνουν και γιατί ξέρουν πως στο ταλαιπωρημένο και ευήκοον από την πολυετή επιχείρηση λοβοτομής και ψέματος αυτί του μέσου Παναθηναϊκού, κάτι τέτοια πιάνουν και περνάνε από τον οισοφάγο αμάσητα.
Κι ούτε φυσικά ο Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη εμφανίστηκε πιο αδύναμος και με λιγότερες δυνάμεις απ ό,τι εμφανιζόταν στα προηγούμενα παιχνίδια του.
Ο Παναθηναϊκός και στο Καραϊσκάκη, 'έκανε μια πανομοιότυπη σε γενικές γραμμές εμφάνιση σαν κι αυτές που έκανε στα περισσότερα παιχνίδια των πλέι-οφ. Αυτές που για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει του κόστισαν μια σειρά κακά αποτελέσματα με αποκορύφωμα την πενιχρή συγκομιδή βαθμών που τον ανάγκασε από... καβαλάρη να είναι αναγκασμένος να παίζει με την θηλιά στο λαιμό και να θέλει ένα και μόνο αποτέλεσμα το διπλό στο καθοριστικό παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη.
Μιλάμε για την ομάδα που απέτυχε να αξιοποιήσει το πιο μεγάλο της πλεονέκτημα όπως έλεγαν όλοι μέχρι τώρα, δηλαδή την έδρα της. Στην οποία για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ή κάνουν πως το ξεχνάνε, ο Παναθηναϊκός έδωσε τέσσερα παιχνίδια στα πλέι-οφ που σε κανένα δεν είχε... covid και στα οποια με εξαίρεση εκείνο με τον Ολυμπιακό που ο αντίπαλός του σε τραγική μέρα του πρόσφερε ένα ξεκίνημα με αβαντάζ 2-0, στα υπόλοιπα με πανομοιότυπες με αυτές του Καραϊσκάκη σχεδόν εμφανίσεις κατάφερε να μην κερδίσει ΟΥΤΕ ΕΝΑ.
Αν μαζί με αυτά συνυπολογίσουμε, το ότι μιλάμε για μια ομάδα που ξεκίνησε τον δεύτερο γύρο με αβαντάζ 8, 10 και 12 βαθμών από τους αντιπάλους της και κατάφερε στο τέλος όχι απλά να το χάσει μέσα μόλις σε ένα τραγικό μήνα και να τους βάλει όλους τελικά στο κόλπο στην διεκδίκησης, ποδοσφαιρικά καθαρά και ψυχρά από πλευράς αποτελεσμάτων, η εξήγηση για το πως έχασε αυτό το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός είναι και προφανής και εύκολη.
Το δεύτερο και εξωαγωνιστικό.
Την ώρα που η ΑΕΚ έδινε σαν οργανισμός την μάχη σαν ένας άνθρωπος, σαν ένας οργανισμός μπετόν-αρμέ από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο θωρακίζοντας και επικοινωνιακά και εξωαγωνιστικά την πολύ καλή πραγματικά προσπάθεια του Αλμέιδα και των παικτών του μεσα στα γήπεδα, ο Παναθηναϊκός λειτουργούσε σαν... δύο ξεχωριστά πρόσωπα.
Το ένα ήταν ο Αλαφούζος, ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του που ήταν αυστηρά προσηλωμένοι σε ένα και μόνο στόχο το πρωτάθλημα και το δεύτερο ήταν τα... επικοινωνιακά του επιτελεία με επικεφαλής την διεύθυνση επικοινωνίας του Παναθηναϊκού, το στενό περίγυρο που εδώ και πάνω από δέκα χρόνια κατσικώθηκε, κάνει κουμάντα και... εκπορεύει την τακτική, την γραμμή και την εικόνα του Παναθηναϊκού προς τα έξω, και τα οποία λειτούργησαν εντελώς αντίθετα από την γραμμή και τις γενικότερες επιλογές, συμμαχίες και προσπάθειες του ιδιοκτήτη, δυστυχώς με την ανοχή του είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω ατολμίας του να καθαρίσει μια κι έξω αυτή την κόπρο του Αυγείου από τον σύλλογο που διοικεί και χρηματοδοτεί και τα οποία ουσιαστικά αβάνταραν, στήριξαν, κάλυψαν, αποενοχοποίησαν και ενίσχυσαν όλο το κύκλωμα της ΕΠΟ, της διαιτησίας, του Μπένετ και λοιπών που ολοφάνερα λειτουργούσε εναντίον των συμφερόντων του Παναθηναϊκού και υπέρ της ανταγωνίστριας του για τον τίτλο.
Το ότι όλο αυτό το παρουσίαζαν και το βάφτιζαν σαν συνεπή... αντί-Ολυμπιακό αγώνα, ήταν μόνο για τα μάτια του κόσμου και για τους αφελείς που δυστυχώς αφθονούν ακόμα στο... μέσο όρο των οπαδών του Παναθηναϊκού και ήταν απλά στάχτη στα μάτια.
Επί της ουσίας ο Γιοβάνοβιτς και οι παικτες του πάλευαν όλη την χρονιά στηριζόμενοι αποκλειστικά και μόνο στα όσα θα κατάφερναν με τις καλές τους, με τις στραβές τους, με την υπέρβασή τους, με τα λάθη τους αλλά πάντως με τον ιδρώτα τους μέσα στο γήπεδο, την ίδια στιγμή που ο αντίπαλός του, επωφελούνταν από μια σειρά πράγματα τα οποία γινόντουσαν και λειτουργούσαν απροκάλυπτα και ιδιαίτερα όσο πλησιάζαμε προς το τέλος της σεζόν, με το επικοινωνιακό επιτελείο και κατά συνέπεια με το κατευθυνόμενο και απόλυτα ελεγχόμενο από αυτό "ρεπορτάζ" του Παναθηναϊκού, να μην βγάζει τσιμουδιά, να απαντάει αυτό αντί για το ρεπορτάζ της ΑΕΚ ή την ΕΠΟ και τον Μπένετ στις επιθέσεις που κάθε τρεις και λίγο δεχόντουσαν από τον Ολυμπιακό και επί της ουσίας να αναλώνεται σε ένα φτηνό δήθεν αντι-ολυμπιακό μέτωπο με μια ομάδα που βρισκόταν 12 βαθμούς πίσω και όχι με την ομάδα που ερχόταν με φόρα στους τρεις βαθμούς απόσταση και ένιωθε καυτή την ανάσα της ο Γιοαβάνοβιτς και οι παίκτες του, αβοήθητοι και μόνοι τους στην προσπάθεια να κρατήσουν την κορυφή μέχρι τέλους.
Αυτά τα δύο που προφανώς δεν εξαντλήθηκαν με όσα αναφέραμε εδώ σήμερα, αλλά υπάρχουν δεκάδες ακόμα που συμπληρώνουν και για τα δύο τις λεπτομέρειες τα «πρόσωπα» και τις καταστασεις που έπαιξαν ρόλο και για τα οποια θα μιλήσουμε αναλυτικά τις επόμενες μέρες, ήταν που έπαιξαν ρόλο στο να χάσει ο Παναθηναϊκός φέτος ένα ξεκάθαρα δικό του πρωτάθλημα
Και που επίσης, τελικά... κατάφεραν, σε μια από τις καλύτερες και πιο ανταγωνιστικές θεωρητικά χρονιές του, όχι απλά να χάσει το πρωτάθλημα και μείνει με συνοπτικές διαδικασίες στα όρια του διασυρμού εκτός κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ, εντελώς άδικα το πρώτο, φυσιολογικά και με κάτω τα χέρια το δεύτερο, αλλά πάντως κόντρα στην πραγματικά αξιόλογη και αξιέπαινη προσπάθεια του ποδοσφαιρικού τμήματος, που από κάποιο σημείο και μετά, συνολικά σαν προπονητής και παίκτες, φάνηκε να εξαντλούν τα όρια και το ταβάνι τους.
 |
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις