Πέρασα μια πενταετία της ζωής μου όντας θανατοφοβικός. Από τα 25 μέχρι τα 30 μου, η εμμονή πως εγώ ή κάποιο κοντινό μου πρόσωπο θα πεθάνει, με είχε καθηλώσει. Όχι ολοκληρωτικά, σε σημείο ας πούμε να έχω ακινητοποιήσει τις όποιες μου δυνάμεις φλερτάροντας με την κατάθλιψη, αλλά σε έναν σημαντικό βαθμό. Σήμερα, στα 32 μου, ξεφυσάω με ευγνωμοσύνη γιατί έχω αποκτήσει ένα φιλαράκι που με έχει κάνει να το ξεπεράσω. Το φιλαράκι μου αυτό ακούει στο όνομα "Θάνατος".

Παράλογος; Νομίζω πως όχι. Θα σου εξηγήσω. Η συνέχεια στο provocateur.gr

Κοινωνία LIFE