Nα σου πω μια ιστορία (8)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ: Σας γράφω πλέον από την Αθήνα, αλλά εξακολουθεί να ισχύει η αρχική προειδοποίηση ότι θα σας ζαλίσω για κάμποσες μέρες ακόμη μεταφέροντάς σας μικρές αθλητικές ιστορίες απ’ όλον τον κόσμο. Τύχη αγαθή, που λένε (και το εννοώ διότι τέτοιες εμπειρίες είναι όντως συναρπαστικές) με έφερε τις προάλλες στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο , ως τον μοναδικό Έλληνα προσκεκλημένο σε ένα εκπαιδευτικό δημοσιογραφικό ταξίδι το οποίο διοργανώνουν η γερμανική κυβέρνηση και το Ινστιτούτο Γκαίτε. Ξαφνικά, λοιπόν, μαζευτήκαμε δημοσιογράφοι του αθλητικού ρεπορτάζ από δεκατρείς διαφορετικές χώρες, κάποιες από τις οποίες συνιστούν πολύ ξεχωριστές περιπτώσεις διότι απλούστατα είναι ανεξερεύνητες από την καθημερινότητά μας ή ακόμη και άγνωστες! Σας συστήνω λοιπόν έναν-έναν τους καινούργιους φίλους μου ζητώντας από τον καθένα –στο πλαίσιο αυτής της παγκοσμιοποιημένης σχέσης μας– να διηγηθεί μια ιστορία από τον αθλητισμό της πατρίδας του, για λογαριασμό των αναγνωστών του Gazzetta.gr. Σειρά σήμερα έχει η όγδοη την οποία υπογράφει η Τανζανή δημοσιογράφος (της εφημερίδας Nipashe) Σομόε Ν' Γκίτου.

ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΣΤΗΣΩ ΣΤΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ: Πρώτα απ’ όλα επιτρέψτε μου να το παινευτώ ότι η Τανζανία δεν είναι μια χώρα σαν όλες τις άλλες! Μπορεί οι διπλανοί μας να τα διεκδικούν επίσης, αλλά μην τους πιστεύετε: το (υψηλότερο στην Αφρική) όρος Κιλιμάντζαρο και οι λίμνες Βικτόρια, Τανγκανίκα και Νιάσα ανήκουν σ’ εμάς και όποιος έχει αντίρρηση, ας έρθει να το συζητήσουμε. Κατά τ’ άλλα, η Τανζανία σχηματίστηκε ως χώρα το 1964 από την ένωση της Τανγκανίκας και της Ζανζιβάρης, έχει πληθυσμό 41.000.000 κατοίκους, βρέχεται από τον Ινδικό ωκεανό, και πρωτεύουσά μας είναι το Νταρ Ες Σαλαάμ. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται περισσότερο, ανεξαρτήτως φυλής είναι τα σουαχίλι, ενώ η οικονομία μας στηρίζεται στη γεωργία και στους πολύτιμους λίθους. Βγάζουμε σε μεγάλες δόσεις το μπαχαρικό γαρύφαλλο και επίσης τον τανζανίτη, που είναι ένας κρυσταλλοειδής μπλε/μοβ πολύτιμος λίθος, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1967 στους λόγους του Μερελάνι, στους πρόποδες του Κιλιμάντζαρου.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο gazzetta.gr