Είναι σαφές πλέον ότι ο Ζεσουάλδο Φερέιρα θέλει να πορευτεί στον ίδιο δρόμο που χάραξε το καλοκαίρι του 2008 ο Χενκ Τεν Κάτε, όταν απ’ όλους τους νέους ο μοναδικός που πήρε τη φανέλα βασικού στο σπίτι του και βοήθησε τον Παναθηναϊκό σε μεγάλο βαθμό να φτάσει μια ανάσα από τον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ μετά από έναν «σφαγιαστικό» από διαιτησία και ποδοσφαιρικές επιπολαιότητες πρώτο γύρο πρωταθλήματος ήταν ο Ζιλμπέρτο Σίλβα (Γκάμπριελ, Μουν, Ρουκάβινα, Λάζαρος είχαν βοηθήσει, όχι όμως τόσο όσο περίμεναν όλοι).

Είναι ο δρόμος του ποδοσφαιρικού εκσυγχρονισμού. Του ποδοσφαίρου που χαρακτηρίζεται από κατοχή μπάλας, ευφάνταστους και… πολυπράγμονες μέσους, ορθολογικής και πολυποίκιλης ανάπτυξης (και από τα άκρα και με κάθετες), ο δρόμος που οδηγεί ευκολότερα στο γκολ και τις νίκες χωρίς η ομάδα να διαθέτει έναν σούπερ σκόρερ που θα «τραβήξει» μόνος του το 60-70% του σκοραρίσματος της ομάδας.

Δεν είχε τότε τον Τζιμπρίλ. Δεν τον έχει τώρα ο Ζεσουάλδο. Μα οι προπονητές τέτοιου διαμετρήματος δεν στέκονται στα πρόσωπα. Δεν κριτικάρουν δημοσίως τις επιλογές της διοίκησης, δεν έχουν μάθει έτσι. Με τα υλικά που έχουν και δυο – τρεις δικές τους εισηγήσεις επιχειρούν να χτίσουν κάτι αξιόλογο, που θα μπορέσει να διεκδικήσει τον τίτλο και να «σταθεί» στην Ευρώπη. Με τα καλά και τα στραβά τους, η δουλειά που έχουν μάθει είναι η δουλειά του προπονητή και του δασκάλου. Ο καθένας με τον τρόπο του.

Ο Τεν Κάτε, ο καλύτερος προπονητής που έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια, την πάτησε από τις εκκωφαντικές υπερβολές του. Την «πάτησε» επειδή υπερτίμησε τις δυνατότητες του ίδιου, των παικτών του και της ομάδας τον πρώτο χρόνο (όταν δεν ασχολούνταν με τους… Πανσερραϊκούς και τους… Αστέρες Τρίπολης) και επειδή έφτασε να χάσει ολοκληρωτικά τα αποδυτήρια τον δεύτερο χρόνο, όταν έπρεπε να προσληφθεί ντέτεκτιβ για να ανακαλύψει τους δυο – τρεις παίκτες που δεν είχε βρίσει.

Θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά το μπινελίκι, αν ακουγόταν στις κατάλληλες… δόσεις και δεν συνδυαζόταν με την έπαρσή του. Αφησε, όμως γενναιόδωρη κληρονομιά. Ποδοσφαιρική. «Μπολιάστηκε» με την ηπιότερη συμπεριφορά του Νιόπλια, ο οποίος πάνω – κάτω είχε τις ίδιες ποδοσφαιρικές ιδέες, ήρθαν και οι Σισέ-Λέτο-Κατσουράνης, μαζί και το νταμπλ.

Τώρα ο Ζεσουάλδο έχει επιλέξει τον ίδιο δύσβατο, ρισκαδόρικο δρόμο. Θα μπορούσε να είχε ζητήσει ως μεταγραφικές προτεραιότητες (εκτός από φορ ασφαλώς) έναν «κλασάτο» αμυντικό χαφ, έναν γκολκίπερ, έναν αριστερό μπακ και έναν στόπερ καλύτερο των Σαριέγκι-Καντέ. Θα μπορούσε να είχε ρίξει το βάρος της ενίσχυσης στην άμυνα. Δεν το έκανε, ακόμη και μετά τη μεταγραφή των Τοτσέ, Κουίνσι. Χαφ ζήτησε, όχι αμυντικούς! Πήρε τον Ζεκά και κατά πως φαίνεται περιμένει πώς και πώς έναν επιπλέον παραγωγικό μέσο (Κάστρο ή Κοέν).

Όχι διότι είναι «ψύχωση» η κατάκτηση του πρωταθλήματος (το οποίο 9/10 κατακτά στην Ελλάδα η ομάδα που πετυχαίνει τα περισσότερα γκολ) για τον Πορτογάλο. Αλλά διότι θεωρεί ότι αυτού του στυλ οι παίκτες λείπουν απ΄αυτόν τον Παναθηναϊκό για να προοδεύσει ποδοσφαιρικά και να αποδώσει καλύτερα. Ο αποκλεισμός από την Οντένσε ήταν το πρώτο ηχηρό καμπανάκι, αλλά δεν ξέρω αν το αντιλήφθηκε: όλα μαζί δεν γίνονται!

Χωρίς ούτε έναν νέο χαφ στην ενδεκάδα (Βιτόλο, Ζεκά, Κουίνσι και Κάστρο ή Κοέν αν θεωρήσουμε ότι θα γίνει τελικά άλλη μία μεταγραφή), χωρίς Λάζαρο και Κουίνσι για έξτρα βοήθεια από τις πτέρυγες, με ανέτοιμο τον καινούριο σέντερ φορ και λύσεις αναγκαστικές στην ενδεκάδα τύπου… Κλέιτον σε θέση φορ (έστω και για λίγα λεπτά, προτού τραυματιστεί ο Μαρίνος και μπει στο γήπεδο ο Τοτσέ) ποδόσφαιρο κυριαρχίας και αποτελεσματική αμυντική λειτουργία δεν συνδυάζονται εύκολα.

Και όταν αυτή η δυσκολία αναμιγνύεται με αμέτρητα ατομικά λάθη, μικρό βαθμό αυτοσυγκέντρωσης, χαμένες προσωπικές μονομαχίες στο «1 Vs 1», και τακτικά κακό ματς σχεδόν από όλους (στοιχεία τα οποία έδειξε ο Παναθηναϊκός στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ, όχι όμως και στη Δανία), με ομάδες επιπέδου Οντένσε η πρόκριση θα κρινόταν στις λεπτομέρειες. Ισοφάριση στο 90’, αστεία σφάλματα στην άμυνα, δοκάρι Νίνη για το 3-1, γεια σας και αντίο.

Το κακό για τον Φερέιρα είναι ότι την ομάδα έτοιμη δεν θα μπορέσει να την παρουσιάσει πριν από τα μέσα Οκτωβρίου. Μέχρι τότε, δύο θα μπαίνουν – ένας θα βγαίνει, ολική ετοιμότητα δεν θα έχει από τους νέους. Η Μακάμπι διαθέτει μεγαλύτερη εμπειρία στην Ευρώπη και πιο ανταγωνιστικό σύνολο από τους Δανούς, αλλά δεν έχει παιχνίδια στα πόδια της. Θα είναι τόσο δύσκολο όσο και με την Οντένσε, μάχη θα απαιτηθεί από όλους.

Μα στο ποδόσφαιρο δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το «ταξίδι», αλλά το αποτέλεσμα. Διότι αυτό, Κυριακή με Τετάρτη, Τετάρτη με Κυριακή, επηρεάζει πάμπολλες συντεταγμένες για το ταξίδι. Γι’ αυτό ο Φερέιρα καλείται μέσα σε αρνητικό πλέον περιβάλλον και αν μη τι άλλο όχι ιδανικές συνθήκες (ατμόσφαιρα στους φίλους της ομάδας, απογοήτευση εντός της ομάδας για τον αποκλεισμό, πολύ αργή ένταξη των «νέων» για διάφορους λόγους) να επικεντρωθεί για τους δύο επόμενους μήνες στο αποτέλεσμα. Για να αφαιρέσει λακκούβες και να στρώσει με άσφαλτο μέρος της διαδρομής του Παναθηναϊκού στο ταξίδι που έχει σχεδιάσει στο μυαλό του για την εφετινή σεζόν…

Πηγή: leoforos.gr
  

Φερέιρα LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός SPORTS