Στο καμαράκι -πρώην αποθήκη- που κοιμόμουν στην αυλή του πατρικού μου για να ...δηλώνω την ανεξαρτησία μου, είχε συγκληθεί έκτακτο συμβούλιο της παλιοπαρέας των έιτις με θέμα ημερήσιας διάταξης που έθεσε ο Φώτης: «Πού να πάω τη Λουκία του Αγίου Βαλεντίνου;». Εκτός από τον ίδιο τον ερωτευμένο κι εμένα τον οικοδεσπότη, το «παρών» είχαν δώσει και τα άλλα τρία μέλη της επιτροπής, ο Δεμπασκαλάς, ο Πέτρος ο Αρμένης και ο Παππούς, ο ευρυμέτωπος, νέος φίλος μας, που τότε «η καράφλα του είχε φτάσει στο σώβρακο», σύμφωνα με τα λεγόμενα -ποιου άλλου;- του Φώτη.

Η συζήτηση σύντομα έφτασε σε αδιέξοδο. Ο Φώτης, ούτε αυτοκίνητο είχε για να το πάει βόλτα το κορίτσι (δεν θυμάμαι αν ήταν η 6η ή η 21η αρρεβωνιάρα), ούτε και λεφτά, όπως πάντα. Η πιθανότητα να τη βγάλει με δανεικά από τους υπόλοιπους, δεν είχε καμία ...πιθανότητα. Ο Φώτης μας χρώσταγε από τότε όσα χρωστάει η Ελλάδα στις μέρες μας, δεν σκόπευε να υπογράψει κανένα Μνημόνιο και είχε ήδη κηρύξει μια πτώχευση που τον συνοδεύει μέχρι σήμερα.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες Κοινωνία LIFE Ελλάδα Ψυχαγωγία