Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ του Παναιτωλικού και της περσινής ιστορίας της ΑΕΛ. Και οι δυο ομάδες στήριξαν τις όποιες τύχες τους κυρίως σε ξένους μισθοφόρους: νόμιζαν ότι αρκούσαν τα καλά βιογραφικά για να κάνουν κάποιοι παίκτες τη διαφορά. Και οι δυο είχαν κάποια παράπονα από τη διαιτησία – η Λάρισα είχε πέρυσι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που έχει ο Παναιτωλικός φέτος. Και οι δυο ομάδες διοικήθηκαν από προέδρους που λόγω δουλειάς ήταν μακριά από τις πόλεις που τις φιλοξενούν. Ομως κάπου εδώ οι ομοιότητες εξαντλούνται: ο εφετινός Παναιτωλικός είναι σπάνια περίπτωση.

Λάθος

Ποιο ήταν το λάθος που έκαναν φέτος στο Αγρίνιο; Παρακολουθώντας την ομάδα με αρκετή συμπάθεια νομίζω ότι αυτό που κυρίως έλειψε ήταν ένα τεχνικό κατασκευαστικό σχέδιο. Ομολογώ ότι από την αρχή του πρωταθλήματος ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήθελαν να κάνουν στο Αγρίνιο. Τι ήταν ο εφετινός Παναιτωλικός; Μια «ομάδα προπονητή», όπως π.χ. ο ΠΑΟΚ; Δεν ήταν. Μια ομάδα που θα στηριζόταν σε παίκτες με προσωπικότητα, όπως π.χ. ο ΠΑΟ; Δεν ήταν. Μια ομάδα που έδινε βάρος στην επίθεση, όπως π.χ. ο ανέμελος Αρης; Δεν ήταν. Μια αμυντική στιβαρή ομάδα που δεχόταν δύσκολα γκολ, όπως π.χ. ο ΟΦΗ; Δεν ήταν ούτε κι αυτό. Δεν ξέρω ποιος την έφτιαξε την εφετινή ομάδα, αλλά όποιος την έφτιαξε δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του.

Λυμένα

Υπάρχει η εντύπωση πως οι ομάδες που έχουν κόσμο έχουν λυμένα τα προβλήματά τους, αφού ο κόσμος τους συμπαραστέκεται και δεν τις εγκαταλείπει. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε δει πολλές φορές ομάδες να κάνουν πρωταθλητισμό στη Β' Εθνική σε γεμάτα γήπεδα και ν' αγωνίζονται στη Σούπερ Λίγκα σε άδεια: μετά από ένα – δυο στραβά αποτελέσματα ο κόσμος τους γυρίζει την πλάτη. Ομως στο Αγρίνιο αυτό δεν συνέβη: το αυριανό ματς με τον Ολυμπιακό θα γίνει σε ένα κατάμεστο γήπεδο και η πληρότητα του γηπέδου κατά τη διάρκεια της χρονιάς υπήρξε σταθερά μεγαλύτερη του 60-70%. Ο Παναιτωλικός τον κόσμο που τον στήριξε δεν τον ενθουσίασε και δεν τον εκμεταλλεύτηκε. Η πίστη του κόσμου δεν του έφτανε: τον κόσμο πρέπει να τον ικανοποιείς για να σε γεμίσει δύναμη, δεν αρκεί η πίστη του.

Επιλογή

Ανεβαίνοντας στη Σούπερ Λίγκα μετά από πολλά χρόνια ο Παναιτωλικός είχε μπροστά του μια και μόνη επιλογή: να σκεφτεί πώς θα ικανοποιήσει τον κόσμο του, όχι με αποτελέσματα αλλά με ωραία παιχνίδια. Η ομάδα έπρεπε να έχει θετική σκέψη, διάθεση για επιθετικό ποδόσφαιρο, νοοτροπία νικητή και θέληση να κερδίσει φίλους. Αντί ο στόχος να είναι αυτός, επιδόθηκε σε βαθμοθηρία, προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο σκοπιμότητας, έπαιζε για νίκες με μισό γκολ: αυτή τη νοοτροπία στο τέλος την πλήρωσε. Κατά τη γνώμη μου δεν ήταν το πρόβλημα οι παίκτες. Ο Καμαρά είναι καλός ποδοσφαιριστής, ο Ονουάτσι πέρυσι στην Καβάλα έκανε πράγματα και θάματα, ο Χαριστέας και ο Θεοδωρίδης ξεκίνησαν με όρεξη: το άλυτο για τον Παναιτωλικό πρόβλημα ήταν από την αρχή το άγχος του, η ανάγκη να σωθεί κάνοντας τα απολύτως απαραίτητα, το μηδενικό σχεδόν ρίσκο. Δυστυχώς αυτή η συνταγή σε ομάδα με κόσμο δεν βρίσκει εφαρμογή. Η βαθμοθηρία γίνεται άγχος και το άγχος σε πνίγει.

Ωραία

Ο Παναιτωλικός είναι μια ωραία πραγματικότητα. Το γεμάτο γήπεδό του αποτελείται από οπαδούς που έχουν συνήθως κόσμια συμπεριφορά. Ο πρόεδρός του πληρώνει και με το παραπάνω. Η ομάδα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις επαρχιακές ομάδες. Ομως για να γίνουν όλα αυτά, έπρεπε η ομάδα να έχει εξ αρχής άλλους αγωνιστικούς προσανατολισμούς: εν τέλει η ομάδα που είδαμε ήταν κατώτερη του κοινού που την υποστήριξε κι αυτό είναι πολύ κακό. Με τον Ολυμπιακό ο Παναιτωλικός παίζει πραγματικά τα ρέστα του. Αν τα καταφέρει, ελπίζω η εφετινή περιπέτεια να γίνει μάθημα σε όλους: πάνω από όλα μετράει το τι ποδόσφαιρο παίζεις, ποτέ δεν πρέπει να το ξεχνάς…

Πηγή: sday.gr

Παναιτωλικός LIFE Ελλάδα Ποδόσφαιρο SPORTS