Επικήδειο δεν πρόκειται να γράψω, όχι μόνο γιατί δεν είμαι καλός στους αποχαιρετισμούς, αλλά και γιατί ο Μήτσος πάντα κάπου εδώ γύρω θα είναι, καλοκαίρια και χειμώνες, να ζητάει βοήθεια για να χάσει το τρένο που τον πήρε μακριά.

Έφυγε, αλλά άφησε πίσω του έναν θησαυρό που μεγάλωσε εμάς και θα μεγαλώσει κι άλλους πολλούς Έλληνες, σαν να είναι πάντα εδώ. Όπως ο Στέλιος, ο Στράτος, ο Σερ, όπως τόσοι και τόσοι έχουν συνοδέψει γλέντια, χαρές, λύπες και καημούς, πριν και μετά το φευγιό τους.

Το Μητροπάνο τον «γνώρισα» ως ...αντίπαλο. Εγώ είχα το σκάλωμά μου με έναν άλλο μεγάλο που έφυγε πρόωρα, πέρυσι τέτοιο καιρό, τον Νίκο Παπάζογλου. Μεταξύ άλλων, είχα λατρέψει το «τρελή κι αδέσποτη», το οποίο ...τόλμησε -έλεγα τότε- να το πει κι ο Μητροπάνος. Κι αυτός ήταν ένας λόγος για καυγάδες με τον ευρυμέτωπο φίλο μου, τον Παππού, ο οποίος ήταν ...Μητροπανικός. Σκέτος πανικός...

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες Κοινωνία LIFE Ελλάδα