Ο Φώτης Βαλλάτος περιγράφει ένα βράδυ στην παραλιακή με το ντεπόζιτο γεμάτο και τις προσδοκίες στα ύψη.
Βάζεις ένα κομμάτι των Beach Boys στο cd player (ας πού- με το «Fun, fun, fun») ή το «Highway Man» του Johnny Cash (ή γενικότερα μια συλλογή με τα αγαπημένα σου του Cash), μαρσάρεις, βρουμ, βρουμ, βρουμ, και βγαίνεις στη Συγγρού, τον πιο ωραίο κεντρικό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας (σχεδόν μια απόλυτη ευθεία, η προσδοκία της θάλασσας, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, γραφεία, τραβεστί, το Πάντειο, το Ωνάσειο, το Πλανητάριο) και στρίβεις δεξιά στο Δέλτα του Φαλήρου, παρόλο που θέλεις να πας αριστερά. Από τη μια οι ωραίες αστικές πολυκατοικίες του Παλαιού Φαλήρου, δεξιά το παραλιακό μέτωπο, γήπεδα ποδοσφαίρου (κάποιοι παίζουν 5x5 με ανοιχτούς τους προβολείς στη 1 το βράδυ) και ύστερα ο Φλοίσβος, το εμβληματικό κτίριο της περιοχής που μοιάζει με παβίλιον στη γαλλική Ριβιέρα. Σταματάμε. Πίσω απ’ το κτίριο στον παραλιακό πεζόδρομο περπατάμε κατά μήκος της μαρίνας του Φλοίσβου, κάποιοι ψαρεύουν με καλάμια στο σκοτάδι (ένας μικρός κέφαλος κόβει βόλτες ακόμα ζωντανός στον κουβά δίπλα στο πτυσσόμενο σκαμνάκι ενός ψαρά), ζευγάρια περπατάνε χέρι-χέρι, έχει λίγη υγρασία, μια οικογένεια βλέπει τηλεόραση τρώγοντας κεράσια στην κουπαστή ενός σκάφους (ένα πολυκαιρισμένο κότερο 7-8 μέτρων), τα φώτα από την Έδεμ απέναντι είναι ακόμα ανοιχτά (There is a light that never goes out).
Ξανά στο αυτοκίνητο. Βάζουμε το «Banshee Beat», ένα παλιό των Animal Collective (και το καλύτερό τους κομμάτι ever). Στα 8.24 λεπτά που διαρκεί έχουμε φτάσει στο σημείο που ήταν κάποτε το λούνα παρκ Rodeo (ένα παρηκμασμένο λούνα παρκ που έμοιαζε βγαλμένο από φελινική ταινία). Ανοίγουμε τις πόρτες και το βάζουμε στο repeat. Περιμένουμε για την κορύφωση (ένα επαναλαμβανόμενο ακόρντο που σκάει στη μέση του κομματιού σαν βραδυφλεγής βόμβα) του κομματιού κι ανοίγουμε μια μπίρα. Κλείνουμε τα μάτια και θυμόμαστε μια νύχτα πριν από πολλά χρόνια, όταν εδώ είχε ανοίξει το καλοκαιρινό +Soda κι είχαν έρθει για πρώτη φορά οι Thievery Corporation (θυμάσαι τότε που μπαίναμε τσάμπα, ζωγραφίζοντας με δικούς μας μαρκαδόρους στα χέρια μας τη στάμπα που σου έβαζαν όταν ήθελες να βγεις έξω;). Επόμενη στάση το Balux. Αλλαγή ατμόσφαιρας. Στα τραπέζια γύρω από την πισίνα αγόρια και κορίτσια απ’ τον πλανήτη «νότια προάστια», στον εσωτερικό χώρο μια τεράστια παρέα χορεύει με το «S&M» της Rihanna. Αράζουμε στην παραλία, λίγο μακριά απ’ τον χαμό που επικρατεί σε όλη την έκταση του μαγαζιού γιατί είναι και Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ. Ο DJ το γυρνάει σ’ ένα ποτ πουρί με Ρουβά, Vegas και τις λαϊκό-r’n’b επιτυχίες του συρμού. Παίρνουμε το αμάξι και φεύγουμε.
Στάση στο περίπτερο-θρύλος με την κουτάλα, που δεν χρειάζεται να βγεις απ' το αυτοκίνητό σου για ν’ αγοράσεις τσιγάρα και δεξιά στροφή για το Καβούρι, στη φιδωτή πευκόφυτη διαδρομή που σε διακτινίζει σε κάποιο νησί των Σποράδων (στη Σκιάθο, ίσως). Πάντα μου φαινόταν παράξενο αυτό το μέρος. Για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να προσανατολιστώ καθόλου, δεν μπορούσα ποτέ να φτιάξω στο μυαλό μου ένα Google Earth της γεωγραφίας της περιοχής. To μόνο που θυμάμαι πάντα είναι ο δρόμος για τη φοβερή καντίνα στη μύτη του Λαιμού, στο τέρμα της οδού Απόλλωνος μετά τον Αστέρα. Στον εσωτερικό χώρο καρέκλες βαλμένες περιμετρικά, έξω παρέες με μπίρες και ζευγάρια που χαμουρεύονται στ’ αυτοκίνητα, κι όταν ξημερώσει η θέα φτάνει μέχρι τον Πόρο, την Αίγινα και τη βραχονησίδα Φλέβες. Αν κοιτάξεις προς την ξηρά κι έχει αρκετό φεγγάρι, μπορείς να δεις τα εντυπωσιακά βράχια και το κουφάρι της λίμνης της Βουλιαγμένης. Ένα αυτοκίνητο φεύγει βιαστικά, σηκώνοντας σύννεφο σκόνης - μυρίζει θυμάρι και θάλασσα. Το ακολουθούμε. Ξαναβγαίνουμε στην παραλιακή.
Φτάνουμε στο Island. Ανάμεσα σε αθάνατους και μαύρα ακριβά αυτοκίνητα, σ’ ένα ξύλινο ντεκ με νερά και κόσμο που τσιμπάει καλιφόρνια μάκι, πίνου- με σφηνάκια τεκίλας και κοιτάζουμε τον ουρανό ξαπλωμένοι σ’ έναν καναπέ. Από τον πριβέ διπλανό χώρο ακούγονται ένα απροσδιόριστο beat και χειροκροτήματα, κάποιο γαμήλιο πάρτι είναι σε εξέλιξη. Η θάλασσα είναι απόλυτα ήρεμη. Η νύχτα έχει μια γαλήνη. Φεύγουμε με κατεύθυνση την παραλία της Αγίας Μαρίνας. Μια παρέα έχει στήσει ένα αυτοσχέδιο beach party. Από ένα μίνι ηχοσύστημα ακούγεται psychedelic trance, ένα αγόρι μ’ ένα ποτό στο χέρι χορεύει με κλειστά τα μάτια, οι υπόλοιποι κάθονται ξαπλωμένοι στην άμμο, κάποιος βγαίνει απ’ τη θάλασσα. Καπνίζουμε ένα τσιγάρο και φεύγουμε. Σε δυο ώρες ξημερώνει. Οδηγούμε αργά μέχρι το Σούνιο. Στον δρόμο συναντάμε ελάχιστα αυτοκίνητα, ο δρόμος έχει πολλές στροφές, ακούμε μια εκπομπή σ’ επανάληψη στο Τρίτο Πρόγραμμα. Φτάνουμε κάτω απ’ τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Το αρχαίο κτίσμα είναι επιβλητικό, ειδικά μέσα στο σκοτάδι. Περπατάμε μέχρι το σημείο που μπορούμε να πλησιάσουμε. Είναι 6.08 το πρωί.
Πηγή: lifo.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις