Μέσα στο κλίμα της γενικευμένης φθοράς και της εξάντλησης του ουκρανικού μετώπου, ένα ακόμα επεισόδιο ήρθε να υπογραμμίσει τη διάλυση του εσωτερικού μετώπου: νεοσύλλεκτος στρατιώτης άνοιξε πυρ κατά τη διάρκεια άσκησης και σκότωσε εν ψυχρώ τους ίδιους του τους εκπαιδευτές στην περιοχή του Τσερνίχιφ, στη βόρεια Ουκρανία.

Όπως ανακοίνωσε η αστυνομία, ο στρατιώτης κατηγορείται για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως αφού, κατά τη διάρκεια άσκησης με πραγματικά πυρά, πήρε το όπλο του και το γύρισε όχι προς φανταστικό εχθρό αλλά προς τους ανώτερούς του. Δύο στρατιωτικοί άφησαν την τελευταία τους πνοή στο πεδίο της «εκπαίδευσης» – ή μήπως της απόγνωσης;
Ο κατηγορούμενος συνελήφθη και κινδυνεύει να περάσει τουλάχιστον 15 χρόνια στη φυλακή. Αλλά η δική του έκρηξη ίσως δεν είναι απλώς ένα ατομικό ξέσπασμα· είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας υπό πίεση, που βλέπει τη νεολαία της να οδηγείται στη σφαγή χωρίς ελπίδα, χωρίς σχέδιο, χωρίς καμία προοπτική.
Επιστράτευση με το ζόρι – Ανθρώπινες απώλειες με το τσουβάλι
Ο στρατός του Κιέβου, έπειτα από τρεισήμισι χρόνια πολέμου, βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Οι απώλειες είναι τρομακτικές – αν και καλύπτονται επιμελώς τόσο από το Κίεβο όσο και από τη Μόσχα. Δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών και ανεξάρτητοι αναλυτές μιλούν για δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, αριθμοί που καθιστούν τον πόλεμο στην Ουκρανία τον πιο αιματηρό στην Ευρώπη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η επιστράτευση έχει μετατραπεί σε λέξη τρόμου για την ουκρανική κοινωνία. Οι άνδρες σε ηλικία στράτευσης αντιμετωπίζονται όχι ως πολίτες αλλά ως δυνητικά αναλώσιμοι, δεμένοι σε ένα πόλεμο φθοράς χωρίς καθαρό πολιτικό ορίζοντα. Η έξοδος από τη χώρα είναι απαγορευμένη, εκτός λίγων εξαιρέσεων, μετατρέποντας τα σύνορα σε κλουβί και τις στρατολογικές αρχές σε καταδιωκτικούς μηχανισμούς.
Το περιστατικό στο Τσερνίχιφ δεν είναι απλώς μια τραγωδία – είναι το καμπανάκι για μια κυβέρνηση που πασχίζει να κρατήσει όρθιο ένα στρατό, την ώρα που οι πολίτες της εξαντλούνται σωματικά, ψυχικά και ηθικά. Κι αν η Δύση επιμένει να μιλά για «αγώνα ελευθερίας», στην Ουκρανία φαίνεται πως η γραμμή ανάμεσα στο καθήκον και την απόγνωση έχει προ πολλού διαλυθεί.
