Γεννημένος στην Γιοκοχάμα το ’43, ο Κάντζι (που ήθελε να τον φωνάζουν «Αντόνιο» προς τιμήν του αγαπημένου του, Ιταλό- Αργεντινού παλαιστή, Αντονίνο Ρόκκα), υπήρξε ένας Ιάπωνας υπεραθλητής, μία δύναμη της Φύσης γεννημένη και αποκλειστικά δοσμένη σε ο,τιδήποτε είχε να κάνει με τον αθλητισμό.

 Στο Δημοτικό είχε ήδη πάρει μαύρη ζώνη στο καράτε, στο γυμνάσιο, άλλη μία στο brazilian jiu jitsu, μετά το’ ριξε στη σφαίρα και τη δισκοβολία, το τάε κβο ντο, το τζούντο, το κουνγκ φου, την πυγμαχία, το σούμο και την πάλη, την οποία τελικά λάτρεψε περισσότερο απ’ όλα χάρη στη διδασκαλία του μεγάλου μαέστρου Ρικιντοζάν, «πατέρα» του puroresu ή ιαπωνικού wrestling.

 Κατά μία έννοια ο Ινόκι θα μπορούσε να θεωρηθεί και πρωτοπόρος των Mma (Mixed Martial Arts), τουλάχιστον μία γενιά ή 33 χρόνια, πριν εφευρεθούν επίσημα. Αλλά επειδή ήταν γεννημένος μαχητής, η πρόσκληση- πρόκληση ολόκληρου Μουχαμάντ Άλι, συν το 1εκ. δολάρια επάθλου του κέντρισαν αναπόφευκτα το ενδιαφέρον. Γι’ αυτό και δέχτηκε ν’ ανέβει μαζί του στο ρινγκ, κι ας μην ήταν επαγγελματίας μποξέρ.

 Τώρα είναι που αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρουσα η Ιστορία, γιατί μόλις ο «πρώην» Κάσιους Κλέι πληροφορήθηκε το ποιος θα ήταν ο αντίπαλός του ζήτησε αμέσως από τον promoter του ν’ ακυρώσει τη συνάντηση.

 Ήταν όμως ήδη αργά, γιατί ο Μπομπ Άρουμ όχι μόνο είχε ήδη προλάβει να πουλήσει 35.000 εισιτήρια για το κοινό του «Shea Stadium» που θα παρακολουθούσε το match των «Δύο Κόσμων» μέσω pay per view, αλλά κι άλλα 2εκ. συνδρομές, συν τα τηλεοπτικά δικαιώματα σε 150 τηλεοπτικούς σταθμούς που θα μετέδιδαν το μεγάλο γεγονός σε 34 χώρες. Μία γερή «μπίζνα» και μία ακόμη περισσότερο γερή «μπάζα» άνω των 20εκ. δολαρίων, μάλιστα πριν προγραμματιστεί καν το πότε και το που θα γινόταν το big- match. Απίστευτο κι αδιανόητο, αλλά έτσι είναι οι Αμερικάνοι: ή θα κάνουν κάτι σε χολιγουντιανό στιλ ή τίποτα.

 Με τα πολλά, αλλά και με βαριά καρδιά για το… αυτογκόλ που το αλαζονικό του χαρακτήρα τον είχε συμβουλέψει, ο Άλι και η ομάδα του πρώτα συμφώνησαν το πότε θα γινόταν το παιχνίδι (26 Ιουνίου του ’76) και το που (στο Nippon Budokan του Τόκιο) και μετά τα διαδικαστικά του αγώνα.

 Τα οποία δεν ήταν καθόλου εύκολα γιατί τόσο ο μποξέρ, όσο ο υπεραθλητής αντίπαλός του έπρεπε να τηρήσουν κατά γράμμα συγκεκριμένους κανόνες, για το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται.

 Ο Άλι μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις γροθιές του, αλλά για χτυπήματα στα πλευρά και ο Ινόκι τα πόδια του, όχι όμως πάνω από το γόνατο του Αμερικανού πυγμάχου. Στο πρόσωπο απαγορευόταν ρητά η οποιαδήποτε επαφή, απαράβατος όρος που επέβαλλε ο Ιάπωνας όταν ο Άλι ειρωνεύτηκε το μυτερό του πιγούνι. «Πως είσαι έτσι, σαν πελεκάνος», του είχε πει. «Πρόσεξε μην το αγγίξεις, γιατί θα σου σπάσω και τα χέρια και τα πόδια και δεν ξέρω πως θα μπορέσεις να στηριχτείς στις πατερίτσες» η απάντηση του Ινόκι.

 Τελικά το υψηλών προσδοκιών big- match εξελίχθηκε σε μία απίστευτα, στημένη φάρσα 15 γύρων στο τέλος των οποίων οι θεατές φωνάζοντας «κλέφτες, τα λεφτά μας πίσω!», εκτόξευσαν στο ρινγκ τόσα πολλά σκουπίδια που η υπηρεσία καθαριότητας χρειάστηκε μία ολόκληρη μέρα για να τα μαζέψει.

 Όσον αφορά τον υποτιθέμενο αγώνα, ο Άλι που συνήθιζε να χοροπηδάει πάνω κάτω μέχρι να κουράσει τον αντίπαλο, εκείνη την ημέρα χρησιμοποίησε τη τακτική του… Opossum, του μικρού μαρσιποφόρου συγγενούς των καγκουρό και των κοάλα που κάθε φορά που νιώσει τον κίνδυνο κάθεται ακίνητο σ’ ένα κλαδί αποπροσανατολίζοντας τον όποιο θηρευτή του.

 Ποιος κέρδισε; Κανείς: ισοπαλία αποφάνθηκαν οι κριτές. Αν και βάσει συμφωνίας οι μεγάλοι κερδισμένοι αποδείχθηκαν οι Άλι και Ινόκι που τελικά μοιράστηκαν από 5εκ. δολάρια, πολλά περισσότερα από το αρχικό έπαθλο του 1εκ. Μετά έγιναν και «φίλοι». Λες και υπήρξαν ποτέ τους «εχθροί»…         

Μουχαμάντ Άλι Πυγμαχία Μποξ