Αυτό το καλοκαίρι δεν φαίνεται να ευνοεί τον Τραμπ που προσπαθεί απεγνωσμένα να κλείσει τα ανοικτά μέτωπά του για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την Κίνα. Οι Ρώσοι επωφελούνται από την αυτοκτονική Ουκρανική αδιαλλαξία για να απαιτήσουν όχι μόνο τις τέσσερις διοικητικές περιφέρειες που θεωρούν ότι θα καταλάβουν χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες μέσα στα επόμενα ένα με δύο χρόνια αλλά και μια ζώνη 100 χλμ που θα τους εξασφαλίζει από την επιθετικότητα των Ουκρανών και των συμμάχων τους κατά την επερχόμενη «ειρήνη». Οι λεονταρισμοί των Ευρωπαίων καταρρέουν μόλις «μετρήσουν τα κουκιά» και αρχίσουν να κοιτούν εναγωνίως ο ένας τον άλλον για το ποιος «θα κρεμάσει το κουδούνι στο λαιμό της γάτας» (ή της αρκούδας επί του προκειμένου). Όταν τα βλέμματα τελικά καταλήξουν και πάλι στις ΗΠΑ, το αδιέξοδο μεγαλώνει καθώς επιπλέον δασμοί δεν μπορούν να τελεσφορήσουν απέναντι σε μια ενδυναμωμένη Ρωσία και τα τελευταία κονδύλια για την Ουκρανία τελειώνουν χωρίς ρεαλιστική προοπτική ψήφισης σημαντικής περαιτέρω βοήθειας από το Κογκρέσο του Τραμπ. Αν και δεν θα είναι καλό για την εικόνα του να αφήσει την Ουκρανία στην τύχη της, ο Αμερικανός πρόεδρος μάλλον θα αναγκαστεί να αποχωρήσει για να μην εμπλακεί περαιτέρω σε ένα αδιέξοδο πόλεμο. Μάλλον έχει, μάλιστα, ήδη συμφωνήσει με τον Πούτιν το αντάλλαγμα για την «Ιφιγενοποίηση» της Ουκρανίας.

Το μεγάλο όμως δίλημμα βρίσκεται στη Μέση Ανατολή. Ενώ το Ιράν βρίσκεται πολύ κοντά στην δημιουργία πυρηνικών όπλων -αν δεν το έχει ήδη πετύχει- το Ισραήλ αγωνιά να εξαλείψει την υπαρξιακή αυτή απειλή επιζητώντας την σύμπραξη των ΗΠΑ. Όμως μια τέτοια προοπτική θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου στην περιοχή και θα εμπλέξει μακροχρόνια τις ΗΠΑ, ενώ θα υπονομεύσει πιθανώς ανεπανόρθωτα την προοπτική του IMEC.

Ο Τραμπ έχει την ευκαιρία να εντάξει τη Σαουδική Αραβία στις «Συμφωνίες του Αβραάμ» μετά από την χαμένη ευκαιρία πριν από δύο χρόνια όταν η ασύμμετρη εθνοκαθαρτική αντίδραση του Ισραήλ στην τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, σαμπόταρε την προσέγγιση του με την Σαουδική Αραβία. Αν επιτευχθεί αυτή η συμφωνία θα έχει εξασφαλιστεί ο χερσαίος τουλάχιστον διάδρομος IMEC καθώς το Ιράν θα δυσκολευθεί να αντέξει στις διεθνείς πιέσεις αν κλείσει τα στενά του Ορμούζ και στερήσει την Υφήλιο από την πετρελαϊκή της εξάρτηση. Σταδιακά το διεθνές διαμετακομιστικό εμπόριο θα αναπροσαρμοστεί και η εναλλακτική φθηνή αγορά της Ινδίας θα μπορέσει να αντικαταστήσει αυτής της Κίνας, όπως έχει αδήριτη ανάγκη ο Τραμπ, αν πρόκειται να ανακόψει την επικράτηση του Ανατολικού Δράκου.

Αντ΄αυτού, ο Νετανιάχου υπερθεματίζει στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας καθώς η ειρήνευση της περιοχής θα σημάνει ειδικό δικαστήριο γι αυτόν, διασυρμό και τέλος της λαμπρής πολιτικής του καριέρας με μια πιθανή φυλάκιση, ενώ θα αφήσει το Ισραήλ έρμαιο στις αντισιωνιστικές διαθέσεις ενός ανέκαθεν ισλαμοφασιστικού και πλέον πυρηνικά εξοπλισμένου Ιράν. Πιθανώς οι νέες ακρότητες του «Μπίμπι» να θέλουν να προκαλέσουν ένα πρώτο πλήγμα από το Ιράν ώστε να δικαιολογηθεί μια Ισραηλινή αντεκδίκηση που πιθανώς να εφελκύσει και τις ΗΠΑ χωρίς να σταματήσει η διαδικασία προσέγγισης της Σαουδικής Αραβίας. Το τελευταίο εγχείρημα θα είναι σαφώς ένα πρόβλημα για δυνατούς λύτες, καθώς ακόμα και ένα συμβατικό πλήγμα του Ιράν στο Ισραήλ μπορεί να επιφέρει τεράστιες ζημιές σε υποδομές (όρα Χεβρώνα) και να εμπλέξει τις δύο χώρες σε μια ακραία αντεκδικητική διελκυστίνδα που θα αναστείλει την προσέγγιση με τη Σαουδική Αραβία και θα διακόψει τον IMEC για το εγγύς μέλλον.

Από την άλλη, το Ιράν παραμένει ανένδοτο και προκλητικό στον εμπλουτισμό Ουρανίου, οπότε οι ΗΠΑ αρχίζουν να στερούνται επιλογών.

Αν ο Τραμπ καταφέρει να φέρει ή να επιβάλλει την ειρήνη σε δύο μέτωπα όπου κανείς άλλος δεν την επιθυμεί πέραν από αυτόν, ίσως να αξίζει το Νόμπελ.

ΠΗΓΗ: Geopolitico.gr

Ντόναλντ Τραμπ Ρωσία Ουκρανία ΗΠΑ Κίνα