Άρθρο για τη δολοφονία Κερκ που πρέπει να διαβάσεις!

Βλέπω συνεχώς ανθρώπους εδώ στην Ελλάδα να βιάζονται να χαρακτηρίσουν τον Τσάρλι Κερκ «ρατσιστή» ή «φασίστα» και ειλικρινά με κάνει να κουνάω το κεφάλι μου.

Άνθρωποι που δεν είχαν καν ακούσει γι’ αυτόν πριν τη δολοφονία του, τώρα παρουσιάζονται ως έμπειροι σχολιαστές των απόψεών του και της πολιτικής του στάσης. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε μαζί του, εντάξει, αλλά ας βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Ο Τσάρλι Κερκ ήταν προκλητικός και συχνά ενοχλητικός, ναι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προωθούσε μίσος. Υπάρχουν πολύ σαφείς νομικοί ορισμοί της ρητορικής μίσους, και τα λόγια του δεν εμπίπτουν σε αυτούς. Πάρτε για παράδειγμα τις δηλώσεις του για τον όρο «ενσυναίσθηση». Αυτό που είπε στην πραγματικότητα για την ενσυναίσθηση ήταν, ότι προτιμούσε τη λέξη συμπόνια, επειδή πίστευε ότι η «ενσυναίσθηση» έχει οπλιστεί στην πολιτική. Μπορείτε να διαφωνήσετε με αυτή την άποψη, αλλά δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί φασισμός.

Το ίδιο ισχύει και για τις δηλώσεις του σχετικά με τον Νόμο για τα Πολιτικά Δικαιώματα. Ο νόμος αυτός ήταν μνημειώδης στην κατάργηση του νομιμοποιημένου ρατσισμού και ο θετικός του αντίκτυπος υπερέβαινε κατά πολύ οποιαδήποτε προβλήματα. Όμως, το να αναγνωρίζεται ότι μετατόπισε σημαντικά την εξουσία στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν είναι πρωτάκουστη άποψη. Πολλοί μελετητές έχουν πει το ίδιο. Η κριτική του για την επιρροή του σε σύγχρονα προγράμματα DEI (Διαφορετικότητα, Ισότητα, Συμπερίληψη) δεν απαιτεί την κατάργηση του νόμου. Το να διαφωνείτε με τον τρόπο που το διατύπωσε ο Κερκ δεν το καθιστά ρητορική μίσους.

Και για τα όπλα: αν η Δεύτερη Τροπολογία είναι τόσο «ξεπερασμένη», γιατί οι Δημοκρατικοί δεν την κατάργησαν όταν έλεγχαν τόσο το Κογκρέσο όσο και τον Λευκό Οίκο; Η πολιτική πραγματικότητα είναι ότι τα δικαιώματα για την οπλοκατοχή είναι βαθιά ριζωμένα στο αμερικανικό δίκαιο και την κουλτούρα, και και τα δύο κόμματα το γνωρίζουν. Στην Ευρώπη μπορεί να φαίνεται παράλογο, αλλά στο πλαίσιο του αμερικανικού συστήματος, δεν αποτελεί καν αντικείμενο πραγματικής συζήτησης. Το να αποκαλείται ο Κερκ «απάνθρωπος» επειδή το υποστήριζε αγνοεί αυτή την πραγματικότητα και, κατ’ επέκταση, θα χαρακτήριζε με τον ίδιο τρόπο εκατομμύρια Αμερικανούς.

Ο Τσάρλι Κερκ μίλησε επίσης για άλλα ζητήματα — αμβλώσεις, συζητήσεις για το φύλο, ποσοστά εγκληματικότητας και άλλα. Μπορεί να συμφωνείτε ή να διαφωνείτε, αλλά οι απόψεις του είχαν ρίζες στην πίστη του και τον Χριστιανισμό. Αυτό τον καθιστά συντηρητικό, συμφωνώ, αλλά μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει από πότε το να είναι κανείς συντηρητικός ισοδυναμεί αυτόματα με ρητορική μίσους;

Η «δαιμονοποίηση του εχθρού» δεν δικαιολογεί τη δολοφονία, και σίγουρα δεν μας βοηθά να κατανοήσουμε τις πραγματικές αιτίες της πολιτιστικής παρακμής στις ΗΠΑ και αλλού — όπου ορισμένοι νέοι γιορτάζουν τον θάνατο ενός πολιτικού αντιπάλου στα κοινωνικά δίκτυα, σαν βάρβαροι. Επίσης, δεν μας βοηθά να αξιολογήσουμε πλήρως τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή η τραγωδία σε μια ήδη πολωμένη πολιτική σκηνή όπως αυτή των ΗΠΑ.

Ο πραγματικός κίνδυνος εδώ δεν είναι η ρητορική του Κερκ. Είναι η βιασύνη να φιμώσουμε φωνές που δεν μας αρέσουν, βάζοντας την ετικέτα της «ρητορικής μίσους». Αυτό το είδος πολιτικής ορθότητας δημιουργεί μόνο φόβο για την ελεύθερη έκφραση — και όταν πεθαίνει η ελευθερία του λόγου, η δημοκρατία ακολουθεί. Ο ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το διευρυνόμενο χάσμα μίσους που δημιουργείται κάθε φορά που ένας «ξερόλας» του Facebook ή «πολιτικός εμπειρογνώμονας» ενισχύει τη δική του ρητορική αντί να προωθεί την πραγματική κατανόηση και να διαβάζει πέρα από τους τίτλους ή το πολιτικό κόμμα που ακολουθεί.

Αλλά δυστυχώς, διαίρει και βασίλευε… και πέφτουμε στην παγίδα, κάθε φορά.

ΠΗΓΗ: Geopolitico.gr