Άλλο ένα επεισόδιο στις διαρκείς προκλήσεις της Άγκυρας απέναντι σε Έλληνες ποντιακής καταγωγής σημειώθηκε την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2025, όταν οι τουρκικές αρχές απαγόρευσαν την είσοδο στη χώρα στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Νίκο Ασλανίδη.

Ο γνωστός δημοσιογράφος, δημιουργός της εκπομπής «Αληθινά Σενάρια» της ΕΡΤ3, συμμετείχε σε δημοσιογραφική αποστολή της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας – Θράκης και συναδέλφων από τη Θεσσαλία και τη Στερεά Ελλάδα. Κατά τον έλεγχο των λεωφορείων στο συνοριακό πέρασμα των Υψάλων, οι τουρκικές αρχές τον ακινητοποίησαν, του ανακοίνωσαν ότι απαγορεύεται η είσοδός του στη χώρα και τον χαρακτήρισαν «ιδιαίτερα επικίνδυνο για την ασφάλεια της Τουρκίας».

Ο Ασλανίδης οδηγήθηκε με περιπολικό σε άγνωστο σημείο, χωρίς παρουσία μεταφραστή ή επίσημη ενημέρωση για τους λόγους της κράτησής του. Μόνο μετά από επείγουσα επικοινωνία του ίδιου με τον Έλληνα Γενικό Πρόξενο στην Κωνσταντινούπολη, επιτεύχθηκε η επιστροφή του στα σύνορα και η ολοκλήρωση της απέλασης.

Σε δηλώσεις του στο Pontos Voice, ο δημοσιογράφος τόνισε ότι «αυτές οι καταστάσεις μας δυναμώνουν» και ότι «για τη μνήμη των παππούδων και των γιαγιάδων μας, συνεχίζουμε πιο παθιασμένοι από ποτέ».

Λίγες ώρες αργότερα, ο Νίκος Ασλανίδης δημοσίευσε στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook μια εκτενή ανάρτηση, όπου αποκάλυψε λεπτομέρειες από την περιπέτειά του και έθεσε ευθέως ζήτημα πολιτικής στάσης της Ελλάδας απέναντι στην τουρκική αυθαιρεσία.

«Ο πρώτος που με αποκάλεσε “επικίνδυνο” ήταν ένας Τούρκος αστυνομικός, σήμερα το μεσημέρι, στα ελληνοτουρκικά σύνορα», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Το “έγκλημά” μου ήταν ότι συμμετείχα σε μια αποστολή δημοσιογράφων που θα επισκεπτόταν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, την Αγιά Σοφιά και τη Μεγάλη του Γένους Σχολή».

Στην ανάρτησή του, ο Ασλανίδης επισημαίνει ότι ουδέποτε ενημερώθηκε για τους λόγους της απαγόρευσης, ωστόσο —όπως του είπε αργότερα Έλληνας αστυνομικός— «προφανώς ενόχλησαν τα ντοκιμαντέρ που έκανα για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και τους αγνοούμενους της Κύπρου».

«Αν το “βαθύ κράτος” της Τουρκίας έχει στόχο να εκφοβίσει όσους αναδεικνύουν την ιστορική αλήθεια, λυπάμαι αλλά απέτυχε. Οι ντοκιμαντερίστες δεν εκφράζουν προσωπική άποψη, βασίζονται σε τεκμήρια και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα», σημειώνει.

Ο δημοσιογράφος αναφέρθηκε εκτενώς στα έργα του:

Το «Where Are They?», που παρουσιάζει συγγενείς των 754 αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ανάμεσά τους και 36 παιδιά ηλικίας 6 μηνών έως 17 ετών, και

Το «Η Μπάντα», βασισμένο στο βιβλίο του Γιάννη Παπαδόπουλου από την Κερασούντα, μέλους της φιλαρμονικής ορχήστρας που «επιστρατεύτηκε» από τον διαβόητο Τοπάλ Οσμάν και σφαγιάστηκε, εκτός του ίδιου του συγγραφέα που επέζησε.

«Τι να κάνουμε; Να λογοκρίνουμε τους συγγενείς των αγνοουμένων ή τους παππούδες και τις γιαγιάδες που έχασαν δικούς τους στη γενοκτονία; Να πούμε στα παιδιά μας ότι οι 353.000 Έλληνες του Πόντου πέθαναν από… κορονοϊό;» αναρωτιέται δηκτικά.

Και καταλήγει με βαρύ πολιτικό μήνυμα:

«Επικίνδυνος δεν είναι αυτός που λέει την αλήθεια. Επικίνδυνος είναι αυτός που μιλάει για “γαλάζιες πατρίδες” και κάνει πλύση εγκεφάλου αποκρύπτοντας την ιστορική αλήθεια. Το θέμα δεν είναι προσωπικό, είναι πολιτικό και πρέπει να το δει το Υπουργείο Εξωτερικών.
Όσο κάνουμε τα στραβά μάτια, τόσο χειροτερεύει η κατάσταση.»

Η νέα τουρκική πρόκληση κατά Έλληνα δημοσιογράφου με ποντιακές ρίζες προστίθεται σε μια σειρά απελάσεων Ελλήνων πολιτών που επιχείρησαν να επισκεφθούν περιοχές ιστορικού ελληνικού ενδιαφέροντος. Το περιστατικό του Νίκου Ασλανίδη επαναφέρει στο προσκήνιο το ερώτημα μέχρι πότε η ελληνική διπλωματία θα ανέχεται τέτοιες πρακτικές φίμωσης και ιστορικής λογοκρισίας.

Αναλυτικά το μήνυμα του Ασλανίδη

Μερικές σκέψεις επιστρέφοντας από Έβρο:

“Επικίνδυνος” σημαίνει αυτός που μπορεί να προκαλέσει κινδύνους, που είναι απειλή για την ασφάλεια ή τη ζωή κάποιου…

Ομολογώ πως ποτέ κανένας δεν με αποκάλεσε «επικίνδυνο» και μάλιστα «ιδιαίτερα επικίνδυνο»…

Ο πρώτος που με αποκάλεσε έτσι ήταν ένας Τούρκος αστυνομικός, σήμερα το μεσημέρι, στα ελληνοτουρκικά σύνορα και μου απαγόρευσε την είσοδο στην χώρα του…

Το «έγκλημά» μου ήταν ότι συμμετείχα σε μια εκδρομή της ΕΣΗΕΜΘ στην Κωνσταντινούπολη μαζί με άλλους 100 δημοσιογράφους. Σκοπεύαμε να επισκεφτούμε τον οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο, την Αγιά Σοφιά, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή κα

Ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΜΘ Γιάννης Βοιτσίδης και η γεν. γραμματέας Ειρήνη Τσαρούχα ενημέρωσαν αμέσως τα ελληνικά προξενεία στην Κωνσταντινούπολη και στην Ανδριανούπολη. Οι Τούρκοι αστυνομικοί όμως ήταν ανένδοτοι…

Τελικά μετά από παρέμβαση του Έλληνα πρόξενου στην Ανδριανούπολη πείστηκαν να με αφήσουν και με περιπολικό της τουρκικής αστυνομίας με μετέφεραν στο τελωνείο των Κήπων.

Ρώτησα και ξαναρώτησα τους Τούρκους γιατί με θεωρούν επικίνδυνο και δεν πήρα απάντηση.

«Προφανώς ενόχλησαν τα ντοκιμαντέρ που κάνατε για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και τους αγνοούμενους της Κύπρου…» μου είπε αργότερα Έλληνας αστυνομικός.

Αν το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας έχει στόχο να εκφοβίσει όσους αναζητούν και αναδεικνύουν την ιστορική αλήθεια, λυπάμαι αλλά μάλλον απέτυχε.

Οι ντοκιμαντερίστες δεν εκφράζουν προσωπική άποψη. Βασίζονται στην πραγματικότητα και παρουσιάζουν αποδεικτικά στοιχεία μέσα από αξιόπιστες πηγές και αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα. Ήταν αυτόπτες μάρτυρες, τα είδαν και τα άκουσαν.

Τι να κάνουμε; Να λογοκρίνουμε τους συγγενείς των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο για να γίνουμε αρεστοί στο «βαθύ κράτος»;

Το ντοκιμαντέρ «Where are they?”παρουσιάζει συγγενείς στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι οποίοι δίνουν το δικό τους αγώνα εδώ και 51 χρόνια για να μάθουν για την τύχη των 754 που παραμένουν ακόμη αγνοούμενοι. Ανάμεσά τους και 36 παιδιά- αγνοούμενοι, ηλικίας από έξι μηνών έως 17 ετών. Δεν πρέπει να δούμε τι απέγιναν;

Να λογοκρίνουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες που έχασαν συγγενείς στη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Το ντοκιμαντέρ «Η μπάντα» βασίζεται στο βιβλίο που έγραψε ο Γιάννης Παπαδόπουλος, από την Κερασούντα. Ήταν μουσικός, μέλος της φιλαρμονικής ορχήστρας της Κερασούντας που “επιστρατεύτηκε” βίαια από τον σφαγέα των Ποντίων Τοπάλ Οσμάν.

Η ορχήστρα αυτή αποτελείτο από 13 ´Ελληνες και τρεις Τούρκους. Ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθούν τις περιοδείες του Τοπάλ Οσμάν και να παίζουν τουρκικά εμβατήρια την ώρα που οι τσέτες έσφαζαν, βίαζαν και λήστευαν Έλληνες…

Στο τέλος ο αιμοσταγής Τούρκος έδωσε εντολή και σφαγιάστηκε όλη η ορχήστρα… Ο μόνος που επέζησε ως εκ θαύματος ήταν ο Γιάννης Παπαδόπουλος. Κατάφερε να έρθει στην Ελλάδα και έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο: «Τα τερατουργήματα του Τοπάλ Οσμάν»…

Πὼς μπορούμε να αποκρύψουμε αυτό το γεγονός;

Τι θα πούμε στα παιδιά μας; Πως εξοντώθηκαν οι 353.000 Έλληνες του Πόντου; Από κορονοϊό;

Επικίνδυνος δεν είναι αυτός που λέει την αλήθεια.

Επικίνδυνος είναι αυτός που μιλάει για «γαλάζιες πατρίδες» και κάνει πλύση εγκεφάλου σε μαθητές αποκρύπτοντας την ιστορική αλήθεια.

Κανείς δεν μπορεί να οικοδομήσει αληθινή φιλία πάνω σε ψεύδη.

Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι καθαρά πολιτικό και πρέπει να το δει το υπουργείο Εξωτερικών αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Όσο κάνουμε τα στραβά μάτια, τόσο χειροτερεύει η κατάσταση.

Δείτε πόσοι Έλληνες ποντιακής καταγωγής έχουν απελαθεί τα τελευταία χρόνια και δεν κινήθηκε φύλλο.

Οι προκλήσεις συνεχίζονται και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα…

ΠΗΓΗ: Pontosvoice.com

Νίκος Ασλανίδης LIFE