Βλέπεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη. Επίμονα. Το είδωλό σου σε κοιτάζει με μάτια ελαφρώς κουρασμένα (καταραμένες απλήρωτες υπερωρίες), με ορισμένες αρκετά βαθιές ρυτίδες, σαν ιδιόμορφες ρίζες, να ξεκινούν από τις άκρες τους και ν’ απλώνονται στο υπόλοιπο πρόσωπό σου (ευχαριστώ πολύ, Χρόνε) και με μια «ασθενή» γκριζαρισμένη τούφα μαλλιών να σχηματίζει ένα τελικό σίγμα στο κέντρο του μετώπου (τουλάχιστον δεν είμαι και τόσο φαλακρός).

Δείτε τη συνέχεια ΕΔΩ