Γράφει ο Γιώργος Συρίδης...

Τέτοια μέρα πριν από 25 χρόνια, η Θεσσαλονίκη έμοιαζε πόλη ερημωμένη. Δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος, εκτός από την περιοχή του Αλεξανδρείου. Ο «ναός του μπάσκετ» φιλοξενούσε το απόλυτο ντέρμπι, όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, ολόκληρης της Ελλάδας, της Ευρώπης. Αρης εναντίον ΠΑΟΚ. Σήμερα η εικόνα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Ελάχιστο ενδιαφέρον, χαμένη αίγλη, προβλήματα με χρέη από κακοδιαχείριση των περασμένων ετών, μπάτζετ που συνολικά δεν φτάνουν ούτε το μισό συμβόλαιο του Νίκου Γκάλη την εποχή εκείνη. Παίκτες όπως οι Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Πρέλεβιτς, Σέλερς, Λέβινγκστον, Κόρφας, Γουίλτζερ, Φιλίππου, Σούμποτιτς, Σταυρόπουλος... αποτελούν μόνο μακρινή ανάμνηση.

Δεν είναι μόνο η κρίση στην Ελλάδα που έχει απαξιώσει αυτά τα παιχνίδια. Είναι πολλά παραπάνω, όπως η πλήρης «ποδοσφαιροποίηση» της πόλης, μέσω του Στοιχήματος, οι κακές επιλογές των διοικήσεων σε συγκεκριμένα στρατηγικής σημασίας ζητήματα και φυσικά τα αποτελέσματα και οι στόχοι των ομάδων. Τότε ήταν το πρωτάθλημα, τώρα αραιά και πού η διεκδίκηση μιας τρίτης θέσης όπως το 2011.

Για τα παλιά, ο Τζον Κόρφας, παίκτης που έπαιξε ιδιαίτερα κομβικό ρόλο στον ΠΑΟΚ, δεν θέλει να μιλάει και πολύ. «Βαριέμαι είναι η αλήθεια να μιλάω για τα παλιά. Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε για το τώρα και για το μέλλον. Καλά είναι όλα αυτά που έγιναν τότε, εννοείται ότι πρέπει να έχουμε σεβασμό στην Ιστορία και πώς αυτή διαμορφώθηκε, αλλά είναι η ώρα για να πούμε άλλα πράγματα», επεσήμανε, με ένα παράπονο, αυτό της... μη συνέχειας εκείνων των ομάδων. «Στο μυαλό μου η πρώτη εικόνα που έρχεται από εκείνα τα παιχνίδια είναι το γεμάτο γήπεδο, ο κόσμος. Τώρα δεν υπάρχει κόσμος, όπως φυσικά ότι εκείνα τα παιχνίδια είχαν πολύ μεγάλη σημασία», θα πει ο Κόρφας, επισημαίνοντας πως αυτός ο δεσμός κόσμου-ομάδας στο μπάσκετ χάθηκε, κυρίως γιατί «οι φίλαθλοι θέλουν να δουν μια σταθερή ομάδα για κάποια χρόνια, να ξέρουν τους παίκτες που παίζουν στην ομάδα τους. Εδώ, κάθε χρόνο αλλάζουν όλοι οι παίκτες. Πώς να ταυτιστούν; Σίγουρα έχει παίξει ρόλο και η οικονομική κρίση. Υπάρχει κόσμος που δεν έχει χρήματα να δώσει για να δει έναν αγώνα, οι ομάδες δεν παίζουν πλέον για το πρωτάθλημα όπως τότε, ενώ όντως οι περισσότεροι φίλαθλοι δείχνουν να προτιμούν το ποδόσφαιρο».

Ευχάριστες αναμνήσεις έρχονται στον Γιώργο Δοξάκη, μέλος της «αυτοκρατορίας» του Αρη τη δεκαετία του '80. «Είναι χαρά να μιλάω για εκείνα τα ματς, γιατί έτσι μεταφέρεται η Ιστορία στα νεότερα παιδιά. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση για μένα να λέω πως ήμουν κι εγώ εκεί, όταν γράφτηκε μια τόσο μεγάλη ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ μέσα από αυτά τα παιχνίδια. Είναι υποχρέωσή μου αλλά και ευχαρίστησή μου να διηγούμαι ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ιστορίες εκείνων των αγώνων».

Ο πλέι μέικερ του Αρη και νυν ομοσπονδιακός τεχνικός ως πρώτη εικόνα στο μυαλό του έχει «ένα παιχνίδι που έγινε στη Λάρισα το 1983. Παίζαμε εκεί γιατί ο ΠΑΟΚ ήταν τιμωρημένος, αλλά το γήπεδο ήταν γεμάτο ΠΑΟΚτσήδες. Θέλαμε να κερδίσουμε πάση θυσία, γιατί αυτό το ματς θα μας έδινε σαφές προβάδισμα για το πρωτάθλημα. Είχαμε χάσει εκείνη τη χρονιά με μεγάλη διαφορά από τον ΠΑΟΚ, αλλά τον αγώνα τον κερδίσαμε και πήραμε τον τίτλο».

Θα υπάρξουν ποτέ ανάλογες στιγμές στο μέλλον; «Εγώ πιστεύω πολύ στους κύκλους. Και στη ζωή και στον αθλητισμό. Πιστεύω ότι θα ξαναέρθουν τέτοιες στιγμές. Είναι κύκλος. Οπως τότε ήταν σίγουρο ότι το μπάσκετ θα κατέβαινε στην Αθήνα, έτσι και τώρα πιστεύω ότι σταδιακά θα κλείσει ο κύκλος της κυριαρχίας του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και θα γίνει και πάλι η Θεσσαλονίκη το επίκεντρο», είπε ο Δοξάκης.

Πηγή: Καθημερινή

Άρης ΠΑΟΚ Μπάσκετ SPORTS