Αγαπητέ Πρόεδρε,
Την περασμένη Κυριακή διέπραξα ένα ασυγχώρητο σφάλμα. Έσπευσα να δεχτώ ως περίπου δεδομένη την τελική επικράτηση του Ολυμπιακού μετά τη νίκη του στο ΟΑΚΑ. Ευτυχώς διαψεύστηκα.
Και με αφορμή τη διάψευση αυτή και κυρίως τα αίτια που την προκάλεσαν, αποφάσισα να σου στείλω μερικές σκέψεις μου που ίσως και να σου φανούν χρήσιμες. Αν και η μέχρι τώρα πρακτική σου δείχνει ότι ως ένα βαθμό τις συμμερίζεσαι και τις ακολουθείς.
Μ' αρέσει σαν φράση «η καρδιά του πρωταθλητή». Και κατανοώ απόλυτα την υπερκατανάλωση της από πλευράς των συναδέλφων του αθλητικού ρεπορτάζ, σε συνδυασμό με άλλες παρόμοιες όπως «βαριά φανέλα», «εξάστερος» και ό,τι άλλο συναφές. Μόνο που πολύ βαριά ήταν μια φορά κι έναν καιρό και η φανέλα της Λίβερπουλ, αλλά φέτος αποδείχθηκε ότι έχει «ελαφρύνει» αφόρητα. Και ακαταμάχητη έδειχνε και η «πρωταθλήτρια καρδιά» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όσο υπήρχε ο Φέργκιουσον και όσο το πρόβλημα του Ρούνεϊ δεν ήταν μόνο οι αποδοχές του, αλλά μόλις στράβωσε το πράγμα, βρέθηκε ακόμη και εκτός Ευρώπης.
Ωστόσο, στο ΣΕΦ και μετά στο ΟΑΚΑ οι νίκες ήταν σίγουρα «υπόθεση καρδιάς». Αλλά όχι γενικά και αόριστα του «πρωταθλητή» αλλά ειδικά και συγκεκριμένα του Αλβέρτη και του Διαμαντίδη ή του Διαμαντίδη και του Αλβέρτη. Δεν υπάρχει κανένα «DNA πρωταθλητή», δεν υπάρχει καμιά φανέλα που να τρομάζει τον αντίπαλο. Εκείνο που υπάρχει είναι ο αθλητής που φοράει τη φανέλα, είναι ο προπονητής που κάθεται στον πάγκο, είναι η δική τους άρνηση ν' αποδεχτούν την ήττα, είναι η δική τους απόφαση να νικήσουν. Και είναι ευλογία για τον Παναθηναϊκό, είναι η σημαντικότερη αθλητική κληρονομιά της οικογένειας σου στο σωματείο που λατρεύετε και υπηρετείτε αυτά τα δύο «παιδιά».
Πρωτομπήκα στη Λεωφόρο μαζί με τον Δομάζο (φυσικά εγώ στην εξέδρα). Και δεν με χόρταινε μόνο το ποδόσφαιρο. Χωνόμουν και στον «Τάφο του Ινδού» για μπάσκετ και βόλεϊ. Εκεί «έμαθα» τον Κουκόπουλο, τον Ταβουλάρη, τον Λιαμή και τον «Σωλήνα» Βασιλακόπουλο. Κι εκεί «αποδοκιμάσαμε» τον Σούρπη όταν ήρθε αντίπαλος στο βόλεϊ με την ομάδα της Κηφισιάς. Κι όλα αυτά τα χρόνια -πέρα από επιτυχίες και αποτυχίες, χαρές και λύπες - υπήρχε ένα παράπονο που μ' έτρωγε. Αυτή η διαχρονική μανία του Παναθηναϊκού να «τρώει» σαν άλλος Κρόνος τα παιδιά του.
Το ζήσαμε στα μέσα της 10ετίας του '60 όταν οι παραγοντισμοί του Μαντζαβελάκη έσπειραν τη διχόνοια και διέλυσαν τη μεγάλη ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Μπόμπεκ. Το ξαναζήσαμε μεταδικτατορικά όταν ο Μαντζαβελάκης θέλησε να πάρει τη ρεβάνς εκδιώκοντας τον Δομάζο και τον Αντωνιάδη, το ζήσαμε σε ηπιότερες μορφές στα χρόνια της διοίκησης Βαρδινογιάννη και το είδαμε και στην εξωφρενική πρακτική με την οποία εκδιώκονταν στα πρώτα χρόνια του 21ου μεγαλωμένοι στην Παιανία ή καταξιωμένοι και με πολύχρονη προσφορά στην ομάδα.
Και ξαφνικά «γεννήθηκε» το μπάσκετ. Με μια άλλη λογική από εκείνη που παραδοσιακά χαρακτήριζε τη διοικητική νοοτροπία των παναθηναϊκών παραγόντων. Κι έγινε «οικογένεια». Η πρώτη πραγματικά «παναθηναϊκή οικογένεια». Αν αυτό ήταν η αιτία που οδήγησε στην εκπληκτική ως τώρα πορεία ή αν η πορεία συνέβαλε σ' αυτό το πρωτοφανές δέσιμο διοίκησης-προπονητή-παικτών-οπαδών είναι δευτερεύον ζήτημα. Το αποτέλεσμα μετράει. Κι εκείνο που μετράει πολύ περισσότερο είναι ότι το μοντέλο έχει δοκιμαστεί και αποδείχθηκε ότι έχει γερές και ανθεκτικές ρίζες.
Φυσικά η μία ρίζα είσαι εσύ και η οικογένεια σου, Πρόεδρε. Απαραίτητη για να σταθεί όρθιο το δέντρο. Αλλά δεν φτάνει. Και είσαι τυχερός γιατί μαζί με τους τίτλους και τα κύπελλα «κληρονόμησες» και τον Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη. Γιατί οι ομάδες χρειάζονται είδωλα και σύμβολα για να υπάρξουν, θέλουν υποδείγματα χαρακτήρα και συμπεριφοράς που θα πρέπει να μιμηθούν και ν' ακολουθήσουν οι νέοι, θέλουν στηρίγματα στα οποία να μπορούν ν' ακουμπήσουν συμπαίκτες και οπαδοί στις δύσκολες ώρες.
Θεωρώ αυτονόητο πως όπως για τον Αλβέρτη ήδη διαφαίνεται, έτσι και για τον Διαμαντίδη θ' αποδειχθεί πως το «συμβόλαιο» του με τον Παναθηναϊκό θα έχει αγωνιστικά και μόνο ημερομηνία λήξης, γιατί κατά τα άλλα θα είναι ισόβιας ενασχόλησης. Τον τρόπο και τη φόρμουλα μαζί θα την καθορίσετε. Δεν ξέρω αν ο Αλβέρτης θέλει ή δεν θέλει να γίνει προπονητής, αυτή είναι αποκλειστικά δική του επιλογή, αλλά μια χαρά τα πήγε και δεν συμμερίζομαι τα όσα περί «κανονικού προπονητή» διατείνονται ορισμένοι. Πόσο «κανονικοί» είναι οι προπονητές της ΤΣΣΚΑ και της Ρεάλ που με θηριώδη μπάτζετ βαδίζουν από τη μία αποτυχία στην άλλη; Και τι και από ποιον θα έχει να διδαχθεί ο Αλβέρτης μετά από τόσο μακρόχρονη και τέτοιου επιπέδου θητεία στο μπάσκετ;
Παρασύρθηκα και μακρυγορώ όμως. Τις προάλλες μίλησες για ελληνοποίηση του ρόστερ. Προχώρα και στις πιο μικρές ηλικίες. Και με μπροστάρηδες σ' αυτό το εγχείρημα τις δυο σημαίες της ομάδας, αλλά και - γιατί όχι; - και τον Φώτση και τον Τσαρτσαρή. Οικογενειακή ατμόσφαιρα και μπασκετικά ινδάλματα, δεμένα με την πράσινη φανέλα, είναι προϋποθέσεις που θα δελεάσουν και τα παιδιά αλλά και τους γονείς τους.
Και πριν κλείσω, μια σύσταση, Πρόεδρε. Αν περιορίσεις κάπως την εκρηκτικότητα σου καλό θα είναι. Κερδισμένος θα βγεις. Άκου και κάποιον που αιώνα ποδοσφαιριστές γεννημένοι και πασχίζει εδώ και 25 χρόνια να περιορίσει την ένταση της φωνής του, όπως του υποδεικνύει συχνά πυκνά η σύντροφος του, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Ελπίζω να μη σε κούρασα...
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις