Ο τελικός του χασμουρητού

Mολονότι ήταν αυτός που έπαιζε το παιχνίδι της ζωής του, εμφανίστηκε στο παρκέ με την ουρά ανάμεσα στα σκέλια, πρόθυμος να υποδεχθεί το μοιραίο, σχεδόν αμαχητί. Η διαφορά έφτασε σε διψήφιο αριθμό με τη συμπλήρωση του εναρκτήριου πενταλέπτου και ο τελικός πήρε μορφή φιλικού αγώνα.

Τουλάχιστον ο Αρης του 2014, στο Ηράκλειο, άντεξε ένα ημίχρονο (40-40) πριν χάσει τον ορίζοντα από τα μάτια του. Από την άλλη, ο φετινός Απόλλωνας έχασε με το ευπρόσωπο 68-53 και όχι με 37 πόντους διαφορά...

Θα κατάλαβαν, πια, στην Πάτρα, ότι δεν νοείται ανταγωνιστική ομάδα χωρίς ισχυρό πυρήνα Ελλήνων παικτών. Οι Αμερικανοί του Απόλλωνα εμφανίστηκαν εκτός κλίματος, εκτός πνεύματος και εκτός θέματος. Πίσω από τους λεγεωνάριους, δεν υπήρχε ελληνόφωνος θίασος ικανός να υποστηρίξει την προσπάθεια.

Ο Νίκος Βετούλας κοίταζε προς τον πάγκο του, αλλά δεν έβρισκε έναν... Βετούλα για να τραβήξει το κάρο από τη λάσπη. Οι πρώτοι βρυχηθμοί του Παναθηναϊκού έκοψαν τα πόδια των «μελανόλευκων» και η προσδοκία ημών των ουδετέρων για αμφίρροπο τελικό κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο. Τα 18 χρόνια που πέρασαν από εκείνο το φάιναλ φορ του 1997 μοιάζουν σαν να είναι πολύ περισσότερα.

Αλλά και πώς να φτιάξουν ισχυρό ελληνικό πυρήνα ομάδες σαν τον Απόλλωνα; Οι μοναχοφάηδες «αιώνιοι» μαζεύουν εδώ και χρόνια ό,τι κυκλοφορεί στην αγορά ακόμα και όταν δεν το χρειάζονται. Μόνο και μόνο για να μη καταλήξει στα χέρια του άλλου!

Θυμηθείτε ονόματα παικτών που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό χωρίς να έχουν προφανή χρησιμότητα: Γιαννόπουλος, Αποστολίδης, Καυκής, Bεργίνης, Σκορδίλης, Γεωργάκης, ο Αργυρόπουλος του Απόλλωνα, ακόμα και μέλη της Εθνικής Ανδρών, όπως ο Καββαδάς, ο Ξανθόπουλος, ο Γλυνιαδάκης, ο Πελεκάνος, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος!

Θα μπορούσαν, όλοι, να στελεχώσουν μικρότερες ομάδες, έστω ως δανεικοί. Το ίδιο φυσικά ισχύει για την «πρασινοκόκκινη» πιτσιρικαρία, που περιορίζεται σε αγώνες του εφηβικού πρωταθλήματος και σε σκόρπιες συμμετοχές στη 12άδα των μεγάλων. Οσο κέρδος κι αν αποκομίζει ένας νεαρός μπασκετμπολίστας όταν προπονείται απέναντι στον Σπανούλη ή τον Διαμαντίδη, η εμπειρία των αγώνων πρωταθλήματος είναι ανεκτίμητη. Ο Μάντζαρης έγινε άνδρας στο Περιστέρι, ο Σλούκας στον Αρη και πάει λέγοντας.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε μέσα σε χασμουρητά άλλο ένα αχρείαστο Κύπελλο, ίσα ίσα για να γίνεται μπούγιο στην τροπαιοθήκη του και για να κάνει ο πρόεδρος (ή μάλλον «γνωστός φίλαθλος») Δημήτρης το κομμάτι του. Αν μη τι άλλο, ο τελικός κύλησε χωρίς παρατράγουδα. Δεν βρήκε μιμητές το κακό παράδειγμα του 2007, όταν οπαδοί του ΑΓΟΡ δέχθηκαν επίθεση στο ΟΑΚΑ επειδή τόλμησαν να φωνάξουν συνθήματα.

Μπορεί το αγωνιστικό σκέλος να έφερε χασμουρητά, αλλά είχαμε, τουλάχιστον, ηρεμία. Εάν απέναντι στον Παναθηναϊκό βρισκόταν ο Ολυμπιακός, θα μετρούσαμε πάλι κράνη και μαχαιροβγάλτες. Ας μην παραπονιόμαστε, λοιπόν. Μπροστά στην ακραία κατάντια -και ατιμωρησία- του 2013 στο Ελληνικό, χίλιες φορές προτιμότερος ένας μονόλογος με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα.

Πηγή: sday.gr