Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για τα επιτεύγματα των Ζούρου και Κατσικάρη στην Ευρώπη.
Αναλυτικά το άρθρο του:
Τόσο οξύμωρο όσο δεν πάει άλλο. Την χρονιά όπου το ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ αποφασίζει να ξύσει και άλλο τον πάτο και να πάει πιο κάτω, έχουμε την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη και δύο προπονητές που σε διαφορετικά πρωταθλήματα πετυχαίνουν άθλους.
Ο Ηλίας Ζούρος προηγήθηκε με την κατάκτηση του νταμπλ στην Λιθουανία με την Ζαλγκίρις, ο Φώτης Κατσικάρης πέτυχε και αυτός…νταμπλ την Κυριακή αφού με την μέχρι πρόσφατα άσημη Μπιλμπάο βρίσκεται στα ημιτελικά της ACB έχοντας ήδη το συν της παρουσίας των Βάσκων και στο φάιναλ έιτ του κυπέλλου.
Η αλήθεια είναι πως στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης και το δεύτερο στον κόσμο πίσω από το ΝΒΑ, να έχεις έναν προπονητή (συν τα δύο παιδιά μας τον Βασιλειάδη και τον Μαυροειδή) στους τέσσερις καλύτερους των πλέι οφ αποτελεί απίστευτη επιτυχία. Όπως ήταν τεράστιο το επίτευγμα του Ζούρου να ανορθώσει το φρόνημα της Ζαλγκίρις και να πείσει ακόμα και τον Σαμπόνις να τον ευχαριστήσει.
Αν το λιθουανικό πρωτάθλημα δεν μας είναι τόσο γνωστό, γνωρίζουμε καλύτερα τι συμβαίνει στην Ισπανία. Υπάρχει όμως μία κοινή συνιστώσα: Δύο προπονητές που έφυγαν από την χώρα μας οπλισμένη με την αμυντική λογική, την νοοτροπία ότι τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στην άμυνα, χρειάστηκε να δουλέψουν στα δύο πιο ολοκληρωμένα, από πλευράς φιλοσοφίας στην Ευρώπη. Εκεί όπου ο κόσμος πάει στο γήπεδο όχι μόνο για να νικήσει αλλά για να δει μπάσκετ. Κανονικό όχι γκοτζίλα εναντίον τυρανόσαυρου.
Ο Ζούρος περισσότερο κοσμογυρισμένος δεν είχε πρόβλημα να προσαρμοστεί σε ένα παιχνίδι όπου βεβαίως και παίζεται άμυνα αλλά αναπτύσσεται το ίδιο στην επίθεση. Ο Κατσικάρης έχοντας δημιουργήσει την τελευταία μεγάλη ΑΕΚ και μετά από το πέρασμα στην Βαλένθια, η Μπιλμπάο αποτέλεσε μία πολύ διαφορετική ιστορία.
Ένα καινούργιο μπασκετικό κοινό, διψασμένο για μπάσκετ, δεν ήταν εύκολο διαχειρίσιμο. Όταν πρωτοπήγε στην χώρα των Βάσκων, η Μπιλμπάο βρισκόταν προτελευταία και δύο βαθμούς από την ομάδα η οποία σωζόταν. Οι πρώτες νίκες τους Έλληνα τεχνικού, ήρθαν με 58-60 πόντους. Χαμός. Αντί για ευχαριστημένους φιλάθλους υπήρχαν τεράστια παράπονα από τον κόσμο διότι δεν ήθελε τέτοιο μπάσκετ.
Αυτό δεν είναι εύκολο να το καταλάβουμε στην Ελλάδα, για τους Ισπανούς ή τους...Βάσκους, ιδιαίτερα όταν το κοινό αρνείται να μπει στην λογική «νίκη να 'ναι και όπως να 'ναι», αποτελεί τρόπο αθλητικής ζωής. Η φετινή Μπιλμπάο είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Μία ομάδα που δεν θυμίζει σε τίποτα ομάδες που θα διαχειρίζονταν κάποιος Έλληνας τεχνικός.
Δυνατή στην άμυνα, αυτό δεν θα άλλαζε, αλλά με απίστευτη ταχύτητα κι αυτοματισμούς στην επίθεση. Το να βάζεις 80 πόντους κατά μέσο όρο σε δύο αγώνες με την σκληρή Βαλένθια, αποτελεί παράσημο για τον Έλληνα τεχνικό και ουσιαστικά την αποθέωση της δουλειάς του. Μίας δουλειάς που αποδέχθηκε τις ιδιαιτερότητες του πρωταθλήματος και τις απαιτήσεις του κοινού εντάσσοντάς τες στην φιλοσοφία του.
Ουσιαστικά τόσο ο κόουτς της Μπιλμπάο όσο και ο προπονητής της Ζαλγκίρις μέλη της νέας γενιάς των Ελλήνων προπονητών (Σφαιρόπουλος, Μπαρτζώκας, Φλεβαράκης, Σκουρτόπουλος) δείχνουν το δρόμο. Το μπάσκετ στην χώρα μας δεν έχει να προσφέρει πια τίποτα σε φιλόδοξους και ικανότατους ανθρώπους.
Ο δρόμος τους είναι το εξωτερικό. Εκεί όμως(Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία) η νίκη με κάθε μέσο θα χάνει πάντα από την νίκη με καλό μπάσκετ. Διότι εκεί, όπως πρέπει να συμβαίνει, το άθλημα απευθύνεται στον κόσμο και όχι στους ...προπονητές ή τους προέδρους.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Θα είναι πολύ άδικο για τον Ηλία Ζούρο και τους συνεργάτες του, αλλά πολύ δίκαιο για όλους τους υπόλοιπους αν ο Κώστας Βασιλειάδης πει «όχι» στην εθνική. Ένα παιδί που κυνηγήθηκε τα τελευταία χρόνια, η πόρτα της εθνικής άνοιγε μόνο από την...ανάποδη μήπως και τον πετύχει κατακέφαλα, λάμπει στην Ισπανία και αυτό το καλοκαίρι θα τον ...αγαπήσουν όλοι.
Τόσα χρόνια προπονητές της εθνικής, παράγοντες της ομοσπονδίας και δημοσιογράφοι τον απέρριπταν σαν τους ...λεπρούς στο «Νησί». Φέτος θα είναι ο επίσημος αγαπημένος διότι ξεμείναμε από ...καλά παιδιά. Θα μας άξιζε ως μπάσκετ να σηκώσει το χέρι και να χαιρετήσει με τα πέντε δάκτυλα. Δεν αξίζει πάντως στον ευγενή κι εξαιρετικό κόουτς Ηλία Ζούρο.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις