Η Εθνική παίζει τον αγώνα της ζωής της (αυτής που δεν έζησε) κόντρα στην Ισπανία και ο Βασίλης Σκουντής τον προσεγγίζει από διάφορες πλευρές... Γράφει ο Βασίλης Σκουντής
Πρώτα απ’ όλα οφείλω να ζητήσω συγνώμη διότι σε μια ακραιφνώς μπασκετική και μάλιστα οριακού χαρακτήρα υπόθεση, χρησιμοποιώ ένα ποδοσφαιρικό σύνθημα, αλλά μου φαίνεται πως ταιριάζει γάντι στο μεγαλείο της περίστασης...
Βασικά ταιριάζει γάντι στη λαχτάρα της περίστασης και σε όλη αυτήν την ίντριγκα που κουβαλάνε οι αγώνες της Εθνικής με τους ακατονόμαστους. Απλώς με τη γνωστή ροπή μου προς την υπερβολή νομίζω ότι το timing και το διακύβευμα του αυριανού προημιτελικού τον καθιστούν τόσο σπουδαίο, ώστε μπροστά του να ωχριούν ακόμη κι ένας ημιτελικός ή ο ίδιος ο τελικός!
Αυτός είναι όντως ο μεγαλύτερος αγώνας μέχρι τον επόμενο, που έλεγε και μια ψυχή...
Είναι επίσης ο αγώνας της ζωής μας: της ζωής που δεν ζήσαμε από το 2009 και πέρα, σε αυτά τα έξι άκαρπα, άγονα, πικρά πέτρινα και δεν συμμαζεύεται χρόνια. Ο αγώνας στον οποίο μπορεί κάλλιστα να μπει μια ετικέτα που θα λέει «ή τώρα ή ποτέ». Ο αγώνας που θα ξορκίσει τους δαίμονες οι οποίοι μας κατατρύχουν εδώ και δώδεκα χρόνια, θα μας αποενοχοποιήσει, θα μας λούσει μέσα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και θα μας καθαγιάσει από τις συσσωρευμένες αμαρτίες και τις μαζεμένες αστοχίες...
Τώρα λοιπόν. Εδώ και τώρα. Τώρα που η Ισπανία γέρνει, όπως σημείωσε νωρίτερα ο Παπαδογιάννης. Τώρα που οι καιροί ου μενετοί!
Τώρα, τώρα, τώρα, γαμώ το κέρατο μου!
Ουφ, τα είπα, τα έγραψα, αλλά δεν ξαλάφρωσα ακόμη, όπως φαντάζομαι πως δεν θα ξαλαφρώσουν οι Ζήσηδες, οι Σπανούληδες και οι Μπουρούσηδες, που περιμένουν και μαζί και χώρια ο καθένας τον αυριανό αγώνα όχι τόσο για να βγάλουν τα απωθημένα τους, όσο για να εκπληρώσουν τα ποθημένα τους!
Να εκπληρώσουν τα ποθημένα ολόκληρης της ελληνικής μπασκετικής φυλής, που νιώθει πως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να ξεπεράσει η Εθνική τις φοβίες, τα συμπλέγματα, τα σύνδρομα, τις ενοχές, την Ισπανία και κυρίως τον εαυτό της: όχι, δεν εννοώ πως στην παρούσα φάση των δυο ομάδων μια νίκη θα συνιστά υπέρβαση, αλλά με όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν, με εκείνα που δεν συνέβησαν και με αυτά τα οποία προσδοκάμε να συμβούν στο μέλλον, αυτό το ματς κανονικά δεν θα έπρεπε να παιχτεί στο «Grand Stade Pierre Mauroy» της Λιλ, αλλά είτε στην ομηρική Ιθάκη του Οδυσσέα, είτε στην εβραϊκή Χαναάν!
Ήρθε λοιπόν αυτή η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα, όπως φώναζαν τη σεζόν 1987-88 οι φίλαθλοι της Λάρισας, καρτερώντας τον τίτλο και αυτό το σύνθημα περισσότερο από κάθε άλλον δικαιούται, λόγω εντοπιότητος, να το φωνάξει ο Βασίλης Σπανούλης. Βεβαίως ο Μπίλης είναι τόσο αφοσιωμένος στην αποστολή του και έχει έναν τέτοιο μοναδικό τρόπο να αυτοσυγκεντρώνεται, να «παγώνει» το βλέμμα του και να εστιάζει στον στόχο του, που νομίζω πως όχι τον Βαλαώρα δεν θα σκέπτεται όταν θα μπει στο γήπεδο, αλλά ούτε καν το όνομα του δεν θα θυμάται...
Το δικό του όνομα, εννοώ!
Αυτός λοιπόν δεν είναι ένας αγώνας, σαν όλους τους άλλους. Είναι ο ΑΓΩΝΑΣ! Είναι επίσης η φάση του ατσαλώματος μιας ολόκληρης ομάδας και της απότομης ενηλικίωσης της, υπό την έννοια ότι τα παιδιά (προ)καλούνται να γίνουν άντρες. Και μάλιστα μαγκιόροι άντρες!
Podemos, λοιπόν. Μπορούμε. Venceremos. Θα νικήσουμε. No pasarán, όπως φώναξε προς το συγκεντρωμένο πλήθος των Ισπανών κομμουνιστών η Ντολόρες Ιμπαρούρι Γκόμεθ, έξω από ένα οχυρό της Μαδρίτης στις 18 Ιουλίου του 1936 στο συγκεντρωμένο πλήθος. Τότε είπαν αυτοί το «δεν θα περάσουν», τώρα ας το βροντοφωνάξουμε εμείς, κι αν σώνει και καλά η υπόθεση πρέπει να εμπλουτιστεί και με ένα αρχαιοελληνικό ηρωικό στοιχείο το ‘χω έτοιμο...
Η ταν ή επί τας!
Νισάφι όμως με τα πατριωτικά και τα επικολυρικά! Βεβαίως, όπως είπε ορθά κοφτά πριν από λίγη ώρα, ο Παπανικολάου, αυτός ο αγώνας (και κάθε άλλος μέχρι να πέσει η αυλαία του Eurobasket) είναι ένας πόλεμος, αλλά ως γνωστόν, πολλές φορές στους πολέμους δεν νικούν οι πιο δυνατοί ή οι περισσότεροι ή οι καλύτερα οπλισμένοι...
Νικούν οι πιο έξυπνοι κι αυτό το βίωσε στο ξυλιασμένο από την παγωνιά και ούτως ή άλλως μικρό κορμί του, ο μέγας Ναπολέων σαν αύριο πριν από 203 χρόνια: ήταν στις 15 Σεπτεμβρίου του 1812 όταν εισήλθε σεινάμενος κουνάμενος στο Κρεμλίνο της Μόσχας, αλλά μετά από μερικές εβδομάδες κατάλαβε τι εστί ρώσικος χειμώνας και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και με την ουρά στα σκέλια!
Η εξυπνάδα για την οποία κοκορευόμαστε εμείς οι Έλληνες, θα αποβεί ένα κομβικό σημείο στην αυριανή αναμέτρηση. Το ‘ πε άλλωστε και ο Κατσικάρης σε μια αποστροφή των δηλώσεων του: «Να τρέξουμε έξυπνα και γενικώς να παίξουμε έξυπνα».
Ναι είμαστε έξυπνοι, αλλά διάβολε και οι Ισπανοί δεν είναι βλάκες για να πέσουν εύκολα σε όποια παγίδα τακτικής τους στήσουμε, χώρια που θα ελπίζουν να μας βάλουν στο τριπάκι (ή στο τούνελ, σύμφωνα με τη διατύπωση του Κατσικάρη) του θυμικού μας, δηλαδή της σιωπηλής ή φωναχτής επιθυμίας της Εθνικής να τους εκδικηθεί μονομιάς για τα επτά κακά της μοίρας μας...
Τα επτά δεν έγιναν οκτώ, στις 12 Σεπτεμβρίου του 2013 στη Λιουμπλιάνα, όπου η Εθνική ξόρκισε τον κακό δαίμονα της, και ανήμερα της επετείου από τη μάχη του Μαραθώνα (!) είπε το δικό της «νενικήκαμεν»), ωστόσο αυτό το ιστορικό 79-75 δυστυχώς απέβη άνευ αντικρίσματος.
Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά επειδή και τότε στη Λιουμπλιάνα και τώρα στη Λιλ βρέχει και κάνει κρύο, πολύ γουστάρω να παραφράσουμε το τραγούδι του Πασχάλη Τερζή και να ξαναπούμε «είχε παλιόκαιρο τη νύχτα που σε νίκησα»!
Πριν από αυτή τη νίκη, ο χρόνος έχει σταματήσει στις 26 Ιανουαρίου του 2002 κι από εκεί και πέρα πέταξε το πουλάκι! Για την ακρίβεια πέταξε το... περιστεράκι, διότι η αμέσως προηγούμενη (από τις δώδεκα σε σύνολο 43 αγώνων στα χρονικά) νίκη της Εθνικής επί των ακατονόμαστων είχε επιτευχθεί στο Περιστέρι με 86-73, στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Ευρωμπάσκετ της επόμενης χρονιάς.
Από τους παίκτες εκείνης της Εθνικής που στοιχειώθηκε μέχρι πρόπερσι, δεν έχει επιζήσει κανείς παίκτης, καθώς έφυγε και ο τελευταίος των Μοικανών, Αντώνης Φώτσης. Μετά την αποχώρηση του Αλεξ Μουμπρού, ούτε οι Ισπανοί έχουν πλέον στο ρόστερ τους κάποιον από εκείνη την ομάδα.
Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, στις 25 Ιανουαρίου του 2003 στη Λεόν, όπου διεξήχθη ο επαναληπτικός αγώνας, η Ισπανία νίκησε με 94-91 και από τότε άρχισε το γαϊτανάκι των αλλεπάλληλων νικών της σε επίσημες αναμετρήσεις, που τερματίσθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 2013
Η αμέσως επόμενη νίκη της «furia roja» είναι αυτή που πόνεσε περισσότερο την Εθνική διότι σημειώθηκε στον τελικό του Μουντομπάσκετ, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2006 στη Σαϊτάμα με 70-47, κι ενώ είχε προηγηθεί ο θρίαμβος επί των Αμερικανών. Ακολούθησαν δύο απανωτές ήττες της ελληνικής ομάδας στη Μαδρίτη, στο πλαίσιο του Ευρωμπάσκετ του 2007: με 76-58 στις 7 Σεπτεμβρίου και με 82-77 σαν αύριο στον ημιτελικό της διοργάνωσης, που είχε πολλά δραματικά και ακόμη περισσότερα θεατρικά στοιχεία!
Η επόμενη πράξη παίχθηκε στις 10 Αυγούστου του 2008, στην πρεμιέρα του Ολυμπιακού Τουρνουά του Πεκίνου με σκορ 81-66, ενώ η έκτη ήττα γράφτηκε στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ της επόμενης χρονιάς (19 Σεπτεμβρίου 2009) στο Κατοβίτσε της Πολωνίας με 82-64. Εναν χρόνο αργότερα, στις 4 Σεπτεμβρίου του 2010, η Ισπανία επικράτησε με 80-72 στον γύρο των «16» του Μουντομπάσκετ, στην Κωνσταντινούπολη, σε αγώνα ο οποίος έμελλε να αποβεί το «κύκνειο άσμα» στην καριέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη με την Εθνική!
Και όμως δεν ήμασταν πάντοτε πελάτες τους. Σε πείσμα των επτά συνεχών νικών που πέτυχαν οι Ισπανοί επί της Εθνικής και του συνολικού ρεκόρ 12-31 στα χρονικά των μεταξύ μας αναμετρήσεων, κάποτε το σκηνικό ήταν διαφορετικό και μάλιστα έφερε την εξ ορισμού βαριά υπογραφή του Φάνη Χριστοδούλου!
Μετά την άνευ αντικρίσματος ελληνική νίκη στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 1984 (90-89), οι Ισπανοί επικράτησαν στο Μουντομπάσκετ του 1986 (87-86, Χριστοδούλου 13π.), στο θριαμβευτικό για την Εθνική, Ευρωμπάσκετ του 1987 (106-89, Χριστοδούλου 8π.) και στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 1988 (91-84, Χριστοδούλου 18π.), αλλά ο τότε παίκτης του Πανιωνίου επιφυλασσόταν δια τα περαιτέρω και υπήρξε ο φυσικός αυτουργός σε τρεις επιγενόμενες σπουδαίες επιτυχίες...
· Στο Μουντομπάσκετ του 1990, στο Μπουένος Αιρες, απόντος του Γκάλη, ο «Μπέμπης» έβαλε 32 πόντους (με 6/9 τρίποντα), οδήγησε την Εθνική στη νίκη με 102-93 και έστειλε τους Ισπανούς στην... κόλαση της (σκαρφαλωμένης στις Άνδεις) Σάλτα.
· Στο Ευρωμπάσκετ του 1993 στην Καρλσρούη η ελληνική ομάδα επικράτησε με 76-75, με τον Χριστοδούλου να βάζει 12 πόντους και με τον Νάσο Γαλακτερό να πετυχαίνει το νικητήριο καλάθι στη λήξη του αγώνα.
· Στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 1995 στο ΟΑΚΑ ο Φάνης σημείωσε 17 πόντους και η Εθνική άρπαξε τη νίκη με 66-64 και προκρίθηκε στην τετράδα.
Η επόμενη πράξη σε αυτό το έργο ανέβηκε ξανά στη σκηνή του ΟΑΚΑ στις 7 Αυγούστου του 1998: στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ, στον οποίο η Εθνική επιβλήθηκε με 69-62, δια χειρός του Νίκου Οικονόμου (21π.)
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις