Η πληροφορία υπήρχε από το βράδυ της Τρίτης, αλλά ειλικρινά δεν ήθελα να την πιστέψω. Του Παναγιώτη Περπερίδη
Αρχίσαμε να γράφουμε για την επόμενη ημέρα, το ταλέντο της επόμενης γενιάς, αλλά σκεφτόμουν ότι κάτι θα γίνει και η απόφαση θα αλλάξει, ότι η μετάβαση θα γίνει ομαλά με τον ηγέτη μας στο παρκέ, με τους τρεις σωματοφύλακες ενεργούς. Ένας νικηφόρος αγώνας κατάταξης με την Λετονία δεν ήταν το αντίο που ταίριαζε στον τεράστιο Βασίλη Σπανούλη, στον αθλητή που όλα τα καλοκαίρια (με μοναδική εξαίρεση το περσινό) από το 2004 φορούσε με συνέπεια τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών και την τιμούσε, την μάτωνε, την ίδρωνε , την δόξαζε. Όπως και ο Μπουρούσης και ο Ζήσης. Εκείνος όμως έτσι επέλεξε. Σε εμάς δε μένει παρά να τον ευχαριστήσουμε για όλες τις αναμνήσεις ζωής, για το νόημα της δημοσιογραφικής ύπαρξής μας.
Ο ηγέτης μας έβαλε τελεία και άνοιξε το δρόμο για τους επόμενους.
Είχα την τύχη-τιμή να περιγράψω το πρώτο του μεγάλο τουρνουά, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης –σε πείσμα όλων- άνοιγε το δρόμο στη νέα γενιά που ένα χρόνο μετά θα μας έφτανε ξανά στις απόλυτες κορυφές. Είχα τη χαρά να τον φιλοξενήσω στην Μπασκετούπολη όταν φόρεσε την φανέλα του Παναθηναϊκού. Ήταν παιδάκι ακόμα. Αλλά παικταράς, διαφορετικός, γεννημένος να ηγείται. Σήμερα ανακοίνωσε την αποχώρησή του. Μαζί του φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια. Αισθάνομαι ότι μεγαλώνω. Βουρκώνω, προσπαθώ να καταλάβω τι έχει συμβεί.
Το 2005, το 2006, οι κορυφές. Η σκηνή που σωριάζει στο παρκέ τον Πλάνινιτς το 2007 και αρπάζεται με τους Ισπανούς στην κλοπή. Τα τεράστια ….. αλλά το χαμένο τρίποντο με την Αργεντινή το 2008. Το μετάλλιο του 2009. Ο άνθρωπος που σε όλες τις υπόλοιπες διοργανώσεις έβγαινε πάντα μπροστά στις αποτυχίες. Έτσι είναι η ζωή και έτσι λειτουργούν οι ηγέτες.
Το ελληνικό μπάσκετ θα έχει συνέχεια, έχει το υλικό. Έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σπανούλης όμως δεν θα υπάρξει ξανά. Ο τελευταίος (μαζί με τον Ζήση) της κορυφαίας συνυπάρχουσας σε μια εθνική ομάδα τετράδας γκαρντ στην Ευρώπη. Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Ζήσης. Βάλτε τους σε όποια σειρά θέλετε. Ελάχιστη σημασία έχει. Η ουσία είναι ότι τρεις ηγέτες και ένας στρατιώτης-ηγέτης πήραν από το χέρι την επίσημη αγαπημένη μας, την επανέφεραν στις υψηλότερες κορυφές. Ζήσαμε μαζί τους τα πιο τρελά μας όνειρα, τις πιο ωραίες μας στιγμές. Τους αγαπάμε όλους, είναι η ψυχή μας, είναι οι αναμνήσεις μας, είναι ο λόγος ύπαρξής μας. Αλλά ο Βασίλης στα δικά μου μάτια είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό. Γιατί; Γιατί έτσι. Δεν υπάρχει πάντα εξήγηση για όσα καταγράφονται στην ψυχή ενός ανθρώπου.
Το πάθος του Νίκου Ζήση ξεχωριστό. Ο άνθρωπος που πάντα έβαζε τη στατιστική του, τον εαυτό του κάτω από την ομάδα. Ο παίκτης ορχήστρα, ο παίκτης άμυνα, ο παίκτης ασιστ, που όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν αναδείχθηκε σε μαέστρο. Θα λείψει πολύ. Πάρα πολύ. Εκατοντάδες καλάθια, χιλιάδες στιγμές μικρές και μεγάλες με τον Νικόλα πρωταγωνιστή. Το δολοφονικό χτύπημα του Βαρεχάο στο παγκόσμιο του 2006. Η ψυχάρα του Νικόλα μας. Εκείνος δεν δήλωσε αποχώρηση. Μακάρι να είναι στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Και ο Γιάννης Μπουρούσης. Ο άνθρωπος που γούσταρε να παίζει τα καλοκαίρια περισσότερο από τους χειμώνες. Ο άνθρωπος πάνω στον οποίον ακούμπησαν oι ελπίδες μιας ομάδας όταν αποδεκατίστηκε. Η κολόνα μας. Με όσα μπορεί να φέρει ο εκρηκτικός του χαρακτήρας, ο παίκτης που ουδέποτε γύρισε την πλάτη στις ευθύνες της πιο βαριάς φανέλας του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο. Έχει ήδη πει ότι θέλει να τελειώσει στο Ρίο.
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Να αρχίσω να αραδιάζω αριθμούς και στιγμές; Έχει νόημα;
Φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω…
Υ.Γ: Δεν θα μείνουμε μόνοι, αλλά αυτό το τέλος δεν γουστάρω που το βλέπω. Πράγματι, η επόμενη γενιά είναι υπερταλαντούχα και θα φέρει επιτυχίες. Με εκείνους όμως θα ασχοληθούμε αύριο, μεθαύριο. Σήμερα η μέρα ανήκει στους ήρωες μας. Στον ήρωά μου για χίλιους εντελώς δικούς μου λόγους. ΟΧΙ ΟΠΑΔΙΚΟΥΣ!
Πηγή: pamesports.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις