O Nίκος Παπαδογιάννης προσπαθεί να φωτογραφίσει τον διάδοχο του Φώτη Κατσικάρη, χωρίς να αποκλείει συνέχιση της θητείας του ίδιου
O Παναγιώτης Γιαννάκης έφυγε από την Εθνική (το 2008), επειδή κρίθηκε από την Ομοσπονδία ασυμβίβαστη με το πόστο η παράλληλη απασχόλησή του στον Ολυμπιακό. Και πράγματι, έτσι ήταν. Το κοκκινοπράσινο δηλητήριο δεν έχει θέση στην «επίσημη αγαπημένη».
Ο Γιόνας Καζλάουσκας έφυγε από την Εθνική (το 2010), επειδή –φυσιολογικά- στάθηκε ανήμπορος να αφήσει έξω από τα αποδυτήρια το ίδιο κοκκινοπράσινο δηλητήριο. Και επειδή αγκάλιασε τη νοοτροπία της «εσκεμμένης ήττας» σε δύο απανωτά τουρνουά.
Ο Ηλίας Ζούρος έφυγε από την Εθνική (το 2012), επειδή θεωρήθηκε σενάριο επιστημονικής φαντασίας να παραμείνει στη θέση του ο προπονητής που ηττήθηκε από τη Νιγηρία. Οι ευθύνες που του φορτώθηκαν ήταν περισσότερες από εκείνες που του αναλογούσαν.
Ο Αντρέα Τρινκιέρι έφυγε από την Εθνική (το 2013), επειδή οδήγησε την ομάδα σε μία αποτυχία και επειδή τα θαλάσσωσε στη στελέχωσή της. Μολονότι άσος στην επικοινωνία, έγινε γρήγορα ξένο σώμα – και εύκολο εξιλαστήριο θύμα.
Ο Φώτης Κατσικάρης θα φύγει από την Εθνική (το 2015), επειδή… επειδή…
Αλήθεια, γιατί θα φύγει ο Φώτης Κατσικάρης από την Εθνική;
«Επειδή απέτυχε παταγωδώς», ξεσπαθώνει η κοινή γνώμη από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μπορεί να έχει δίκαιο, αν και αυτό συμβαίνει σπάνια.
Ωστόσο, η ίδια η Ομοσπονδία χαρακτήρισε δημόσια την πορεία της ομάδας στο Eurobasket επιτυχημένη. Οπότε, είναι άκυρη οποιαδήποτε συζήτηση για αντικατάσταση του προπονητή. Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Στα δύο χρόνια του Κατσικάρη, η Εθνική έπαιξε μοντέρνο μπάσκετ και κέρδισε 12 από τα 14 επίσημα παιχνίδια που έδωσε. Στα δύο χρόνια του Κατσικάρη, η Εθνική έπαιξε μπάσκετ που δεν της ταιριάζει και τα έκανε σαλάτα στους δύο κρίσιμους αγώνες που θα την εκτόξευαν ψηλά.
Στα δύο χρόνια του Κατσικάρη, η Εθνική εδραιώθηκε στον όμιλο των ομάδων που βρίσκονται πίσω ακριβώς από τις 2-3 κορυφαίες. Στα δύο χρόνια του Κατσικάρη, η Εθνική έμεινε μακριά από τα μετάλλια.
Διαβάζεται με δύο τρόπους η αλήθεια. Αν είναι επιτυχία μία 4η θέση, γιατί να είναι αποτυχία μία 5η; Εάν είναι επιτυχία η 5η θέση, γιατί κλαίνε οι Σέρβοι που έμειναν 4οι και οι Γάλλοι που ανέβηκαν στο βάθρο;
Όλα στη ζωή και στον αθλητισμό είναι σχετικά…
Ο Γιαννάκης κέρδισε μετάλλια, αλλά ο πρώτος του θρίαμβος ήταν κρεμασμένος σε ένα σουτ τριών πόντων. Εγινε ήρωας για μερικά εκατοστά του μέτρου.
Ο Καζλάουσκας μας χάρισε στο Κατοβίτσε ένα απρόσμενο μετάλλιο, με ομάδα αποδεκατισμένη.
Ο Ζούρος γύρισε ντροπιασμένος από τη Βενεζουέλα, αλλά έκανε μικρά θαύματα την προηγούμενη χρονιά στη Λιθουανία.
Ο Τρινκιέρι νίκησε την Ισπανία και βρήκε τρόπο να ξεπεράσει τον τραυματισμό του Σπανούλη σε δύο, τουλάχιστον, αγώνες με ισάξιο ή ανώτερο αντίπαλο.
Ο ίδιος προπονητής μπορεί να είναι επιτυχημένος ή αποτυχημένος ανάλογα με την οπτική γωνία, με τις συνθήκες και με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Ο κατάλληλος για ομάδες συλλόγων μπορεί να αποδειχθεί ακατάλληλος για Εθνικές (λέγε με Ομπράντοβιτς). Κάποιοι κάνουν χωριό μόνο με συμπατριώτες, σε οικείο περιβάλλον (Βουγιόσεβιτς).
Ο Σκαριόλο είναι «προπονητής των παικτών» και δεν μπορεί να χτίσει από το μηδέν. Ο Καζλάουσκας κάνει θραύση όταν μπορεί να ελέγξει τα αποδυτήρια και εμπνέει σεβασμό.
Ορισμένοι μπορούν να συνεννοηθούν μόνο με πιτσιρικάδες, άλλοι με βετεράνους.
Και μερικοί σκληρόπετσοι με γυναίκες. Πώς θα σας φαινόταν πείραμα Δικαιουλάκου στην Εθνική Ανδρών; Στο γυναικείο μπάσκετ θεωρείται, και είναι, από τους κορυφαίους στην Ευρώπη.
Αστειεύομαι, χωρίς να αστειεύομαι.
Στο ερώτημα «για ποιο λόγο να απομακρυνθεί ο Κατσικάρης» (εφ’όσον ο ίδιος θέλει να μείνει), μπορώ να βρω μόνο μία έγκυρη απάντηση.
Επειδή ο προπονητής της επόμενης Εθνικής θα πρέπει να της αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι, 365 μέρες τον χρόνο, 24 ώρες το 24ωρο. Εάν ζούσαμε σε κάποια άλλη χώρα, θα έγραφα: «Με ορίζοντα πενταετίας».
Για να την οδηγήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όχι μόνο του Ρίο ντε Ζανέιρο, αλλά και του 2020 στο Τόκυο.
Ο Φώτης δεν μπορεί να το κάνει αυτό και δεν γνωρίζω αν το επιθυμεί. Ήδη έπιασε δουλειά στη Μούρθια, ενώ έχει βλέψεις για ψηλότερα στη συνέχεια της καριέρας του.
Περισσότερη ζημιά έπαθε ο ίδιος με την περιπέτεια αυτού του παράξενου Σεπτέμβρη, παρά η ομάδα. Το Eurobasket ήταν και προσωπικό στοίχημα για το μέλλον του Κατσικάρη στο ευρωπαϊκό στερέωμα, αλλά τελείωσε άδοξα και χωρίς πυροτεχνήματα.
Καμία κορυφαία ομάδα δεν πρόκειται να προσλάβει τον Κατσικάρη με μοναδικό επιχείρημα την 5η θέση της Ελλάδας στη Λιλ.
Ο Σπανούλης αποσύρθηκε από την Εθνική. Οι σχεδόν συνομήλικοι Ζήσης, Μπουρούσης, Καϊμακόγλου και Περπέρογλου θα τον ακολουθήσουν είτε πριν είτε μετά τις υποχρεώσεις του ερχόμενου καλοκαιριού.
Η παρουσία των παιδιών από το ΝΒΑ (αδελφών Αντετοκούνμπο, Κουφού, Παπανικολάου) στο Προολυμπιακό τουρνουά είναι αντικειμενικά αμφίβολη, άσχετα με τα δικά τους «θέλω».
Από τον χειμώνα του 2017, επανέρχονται στο καλεντάρι επίσημοι αγώνες Εθνικών ομάδων Νοέμβριο και Φεβρουάριο, όπως παλιά. Η Εθνική οφείλει να προωθήσει άμεσα τα παιδιά της μεθεπόμενης γενιάς, ώστε να είναι έτοιμα όταν έρθει –αναγκαστικά- η σειρά τους.
Δεν εννοώ τη φουρνιά των Καλάθη, Μάντζαρη, Σλούκα, Παπανικολάου, Γιάνκοβιτς, Παππά, Σαρικόπουλου, αλλά αυτούς που έρχονται από πίσω, με φόρα ή με λιγότερη φόρα: Παπαπέτρου, Αγραβάνη, Μποχωρίδη, Διαμαντάκο, Ντόρσεϊ, Κόνιαρη, Παπαγιάννη, Χαραλαμπόπουλο, Σκουλίδα, Μήτογλου, Τολιόπουλο, Λούντζη και αρκετούς άλλους.
Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια της αναμονής. Θα πρέπει να κολυμπήσουν στα βαθιά πολύ σύντομα, υπό την καθοδήγηση ενός εθνικού προπονητή που θα έχει τη διάθεση, τον χρόνο και την ικανότητα να δουλέψει νυχθημερόν μαζί τους.
Αυτός δεν μπορεί να ζει στη Μούρθια ούτε στο Κουμπάν ούτε στη Μόσχα ούτε στην Κωνσταντινούπολη ούτε στη Γερμανία ως νέος Ρεχάγκελ. Mπορεί βεβαίως αυτή τη δουλειά να την αναλάβουν οι βοηθοί, αλλά δεν νομίζω ότι είναι το ίδιο.
Εκτός των άλλων, ο νέος εθνικός προπονητής (είτε Φώτης λέγεται είτε αλλιώς) θα πρέπει να έχει την άνεση χρόνου για πολυήμερες περιοδείες στην Αμερική. Και το ειδικό βάρος για να τις αξιοποιήσει.
Στο δυναμικό των εθνικών ομάδων δεν υπολογίζονται μόνο ο Κουφός, ο Αντετοκούνμπο και ο Παπανικολάου, αλλά και τα αδέλφια του Γιάννη και ο Ντόρσεϊ και ο Μήτογλου και ο Δημακόπουλος και ο Ζακ Όγκαστ και ο Ναζ Λονγκ και όλοι οι σκορπισμένοι σε κολέγια Ελληνοαμερικανοί και Αμερικανοέλληνες.
Ο Κατσικάρης πήρε φέτος άριστα στον τομέα της στρατολόγησης, αλλά η δουλειά θα είναι πολύ πιο δύσκολη στα χρόνια που ακολουθούν.
Υπάρχει, βεβαίως, και μία λανθάνουσα λεπτομέρεια. Το μπάσκετ που θέλουμε να παίξουμε.
Από το 2012 κιόλας, η Εθνική παγιδεύτηκε ανάμεσα στα διδάγματα της πατροπαράδοτης ελληνικής σχολής και στην ανάγκη για εκσυγχρονισμό.
Οι τελευταίοι τέσσερις προπονητές της προσπάθησαν να συνδυάσουν την ταχύτητα με την άμυνα, τη σκέψη με τον αυθορμητισμό, το μπάσκετ του Ζήση με το μπάσκετ του Αντετοκούνμπο, αλλά την κρίσιμη ώρα στραπατσαρίστηκαν.
Δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται στα χαρτιά. Χρειάζεται χρόνο, επιμονή και το κατάλληλο υλικό.
Δείτε ξανά τον αγώνα με την Ισπανία και θα καταλάβετε. Όταν τα γάλατα έσφιξαν, η ομάδα επιστράτευσε άθελά της –ή και ηθελημένα- τον αυτόματο πιλότο που τόσες και τόσες φορές την έβγαλε ασπροπρόσωπη.
Αυτό, όμως, συνέβη την προηγούμενη δεκαετία.
Οι Ισπανοί παγίδευσαν εύκολα την Εθνική μας και την εγκλώβισαν σε επιθέσεις των 24 δευτερολέπτων και σε σκοτωμένα σουτ. Ούτε η χρυσή Εφήβων έπαιξε κάτι αισθητά διαφορετικό, ούτε η αξιόλογη Νέων.
Θα επιμείνουμε σε αυτό το μοντέλο ή θα χτίσουμε κάτι καινούριο γύρω από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα εξωγήινα προσόντα του Γιάννη Αντετοκούνμπο; Θα παίξουμε το μπάσκετ της Ελλάδας ή θα γίνουμε Αμερική;
Σλούκας, Καλάθης, Παππάς, Παπανικολάου, Γιάνκοβιτς, Μάντζαρης: οι περισσότεροι εκπρόσωποι της γενιάς των 25άρηδων μπορούν να υποστηρίξουν το γρήγορο μπάσκετ, όπως και ορισμένοι παλαιότεροι (Πρίντεζης, ακόμα και Φώτσης).
Αλλά θα χρειαστεί πολλή δουλειά από τις μικρότερες κιόλας ηλικίας, ολική αναθεώρηση των δεδομένων και πολλή τόλμη. Και να βγάλουμε σουτέρ, για να μη ξεχνιόμαστε. Όχι μόνο δημιουργούς και εργάτες.
Η «εύκολη» λύση θα είναι να δοθούν τα ηνία στον Παναγιώτη Γιαννάκη ή στον Αργύρη Πεδουλάκη. Μπορεί όμως κάποιος από αυτούς να εφαρμόσει μία συνταγή στην οποία δεν πολυπιστεύει;
Ο Φώτης Κατσικάρης θα ήταν ίσως η καλύτερη λύση, εάν είχε τη δυνατότητα να αφιερωθεί πλήρως στο εγχείρημα – και να αμειφθεί αναλόγως. Τα οικονομικά της Ομοσπονδίας είναι ένα πρόσθετο, όχι ανυπέρβλητο αλλά υψηλό, εμπόδιο.
Δεν ξέρω αν θέλουμε να προσλάβουμε ένα τοτέμ σαν τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, σίγουρα όμως δεν έχουμε λεφτά για να τον πληρώσουμε.
ΥΓ: Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λιλ και κάνω κάτι εκπληκτικό. Φορτίζω τον υπολογιστή μου κάνοντας πετάλι σε στατικό ποδήλατο που έχουν εγκαταστήσει οι Γάλλοι για να συνδυάζουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Οσο πιο γρήγορα ποδηλατώ, τόσο περισσότερο φορτίζεται η μπαταρία! Πόσα χρόνια μπροστά, είπατε;
Πηγή: sport-fm.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις