Στην Ελλάδα της φθηνής επικοινωνιακής πολιτικής, του άκρατου οπαδισμού και του απερίγραπτου ανταγωνισμού (δυστυχώς και) δημοσιογράφων για το ποιος εξυπηρετεί καλύτερα τα (επικοινωνιακά) συμφέροντα των ομάδων, πλέον τίποτε δε μου προκαλεί έκπληξη.

Ούτε ο κατευθυνόμενος έντονος λαϊκισμός ή η απελπισμένη προσπάθεια εξασφάλισης μερικών «χτυπημάτων». Ξαφνικά το «Nick Galis Hall» χαρακτηρίζεται πύργος της κολάσεως, επιδεικνύει πρωτοφανή βαθμό ασέβειας, επικρατούν συνθήκες ζούγκλας. Κι επειδή αυτό πουλάει στα αρρωστημένα μυαλά, που δυστυχώς έθρεψε και ο Τύπος, συνειδητά επιλέγεται να παραμεριστεί η ομορφιά του αθλήματος.

Απλά, αναλόγως της απόχρωσης, ο καθένας εκφράζει τα πιστεύω του, έστω και με την ασφαλή βοήθεια των non papers που τα μάθαμε (τρομάρα μας) και στην Ελλάδα. Ο τίτλος του κειμένου – αντιλαμβάνεστε – ότι είναι ειρωνικός. Στο σημείο που έχουμε φθάσει, δεν περιμένω από τον Ελληνα να αναγνωρίσει αξίες σε μια διαβρωμένη κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, δεν θα γίνω και υποκριτής. Σαν σήμερα ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε τα νησιά Κέιμαν που εξελίχθηκαν σε Νο1 παγκόσμιο φορολογικό παράδεισο.

Κάπως καθυστερημένα, εμείς στην Ελλάδα ανακαλύψαμε το internet αλλά και την αξία της μάνας. Αηδιάζω κάθε φορά που ακούω ύβρεις για παίκτες. Και δεν θα σταθώ μόνο στον Δημήτρη Διαμαντίδη, τον οποίον σέβομαι απεριόριστα, διότι για μένα κάθε μάνα είναι μάνα. Είναι κάτι ιερό. Από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι και σήμερα, δεν είναι απλά αιτία καυγά, αλλά κάτι παραπάνω. Είναι ΝΤΡΟΠΗ, λοιπόν, να καθυβρίζεται κάθε αθλητής. Και στα ελληνικά γήπεδα, οι μάνες των αθλητών έχουν την τιμητική τους.

Γιατί αυτό είναι το επίπεδό μας. Και ας αφήσουμε στην άκρη τα περί μπασκετικού λαού. Επιτέλους, ας δούμε την αλήθεια. Πάμε στον Τύπο και στους απελπισμένους κυνηγούς «χτυπημάτων» για τους οποίους η μάνα του Διαμαντίδη έχει μεγαλύτερη αξία από την αντίστοιχη ενός άλλου αθλητή. Γι’ αυτό η αξία του Τύπου έχει φθαρεί στο πέρασμα του χρόνου. Φταίμε εμείς. Γιατί διαχωρίζουμε πρόσωπα (και μάνες), γιατί κουκουλώνουμε αντίστοιχες ιστορίες όταν το κάνουν οι οπαδοί της δικής μας ομάδας και γιατί εν τέλει μας χαρακτηρίζει μια επιλεκτική ευαισθησία.

Πάμε στο αγωνιστικό. 1) Ο Αρης κέρδισε τον Παναθηναϊκό γιατί πέτυχε το 100% σε θέματα εφαρμογής τακτικής, εκτέλεσης, αυτοθυσίας και συγκέντρωσης, καλύπτοντας τις απουσίες των Ξανθόπουλου, Ζάρα, Χάγκινς. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό ο οποίος εμφανίστηκε σαν ένα κακομαθημένο παιδί με κακή νοοτροπία κι όταν αντιλήφθηκε ότι ο Αρης δεν αντιμετώπισε το παιχνίδι ως τυπική διαδικασία, δεν κατάφερε να γυρίσει τον διακόπτη. 2) Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να βρει απαντήσεις στην τακτική του Αρη που βασίστηκε στην απομόνωση και στο ένας εναντίον ενός. Ο Δημήτρης Πρίφτης σημάδεψε στα βαριά πόδια του Μίροσλαβ Ραντούλιτσα με συνέπεια ο Σέρβος να δέχεται στην άμυνα τους διπλάσιους πόντους σε σχέση με αυτούς που έδωσε στην επίθεση. Κι αν έχετε αμφιβολία δείτε πώς μπήκαν οι εννιά συνεχόμενοι πόντοι του Τζέρελ ΜακΝιλ στα τελειώματα της τρίτης περιόδου και οι τέσσερις του Ντόμινικ Ουότερς έως το σημείο όπου ο Αρης ξέφυγε με εννιά πόντους (65-56) και ο Αργύρης Πεδουλάκης αναγκάστηκε να αποσύρει τον Σέρβο επενδύοντας (μάταια) στην άμυνα. 3) Ο Αρης κέρδισε γιατί θύμιζε ένα πεινασμένο σκυλί που αναζητεί απελπισμένα τροφή για να επιβιώσει. Ο Παναθηναϊκός νόμισε ότι η σειρά είχε τελειώσει στο ΟΑΚΑ. Είναι δεδομένο όμως ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης θα χρησιμοποιήσει το χθεσινό μάθημα προς γνώση και συμμόρφωση.

Πηγή: metrosport.gr