Ο «Άρτζι» σέρβιρε …ουίσκι με πάγο στους ξενύχτηδες!

Το… ουίσκι δεν κάνει καλό (ειδικά σε μεγάλες ποσότητες) σε κανέναν. Πόσο μάλλον σε αθλητές και δη επαγγελματίες μπασκετμπολίστες. Δεν γνωρίζω αν ο Τζέιμς Φελντέιν, στην… περιβόητη πλέον έξοδο στη Θεσσαλονίκη, επέλεξε να πιει ουίσκι, πόσο μάλλον τον τρόπο που το πίνει. Αυτό που φάνηκε, όμως, ξεκάθαρα στο ΟΑΚΑ είναι πως ο… πάγος κάνει καλό! Κι ο Αργύρης Πεδουλάκης του γέμισε όχι μόνο το… ποτήρι, αλλά κουβάδες με πάγο.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να πανηγυρίζει για την πρόκριση στους τελικούς. Είναι έτσι δομημένη η ομάδα, είναι τέτοιες (και οικονομικές) οι διαφορές, που η πρόκριση δεν είναι επιτυχία, ενώ ενδεχόμενη μη πρόκριση θα ήταν παταγώδης αποτυχία. Άδικο, αν το σκεφτεί κανείς, αλλά έτσι είναι τα πράγματα.

Γι΄ αυτό που δικαιούνται να πανηγυρίζουν διοίκηση και τεχνική ηγεσία είναι πως κέρδισαν με τη στάση τους και την αποφασιστικότητα που έδειξαν τους… ξενύχτηδες. Οι 23 πόντοι του Τζέιμς Φελντέιν δεν είναι τόσο μεγάλο γεγονός. Τα ριμπάουντ που πήρε, οι ασίστ που μοίρασε, το πάθος που έδειξε στην άμυνα, οι βουτιές στο παρκέ, το κυνήγι κάθε αντιπάλου που βρίσκονταν στο οπτικό του πεδίο, έδειξαν πως πήρε το (σκληρό) μάθημα.

Ο Τζέιμς Γκιστ δεν έδωσε για πρώτη φορά το 100%, το κάνει με όλες τις συνθήκες, όμως κι αυτός ήταν εμφανώς επηρεασμένος κι ήθελε να αποδείξει πράγματα. Φαίνονταν όχι μόνο από την αποτελεσματικότητά του, αλλά κυρίως από τον τρόπο που κινήθηκε πάνω στο παρκέ.

Έγινε πολύς λόγος αυτές τις μέρες για το αν και κατά πόσο έπρεπε ο Αργύρης Πεδουλάκης να αφήσει έξω τους τρεις "παραβάτες". Κάποιοι υποστήριξαν ότι πρώτα έπρεπε να εξασφαλίσει την πρόκριση και… μετά βλέπουμε. Λες κι είχε χρόνο να το κάνει στους τελικούς. Λες κι η τιμωρία είναι "αλά καρτ". Ενδεχόμενος κίνδυνος (και τι κίνδυνος) αυξάνει την αξία της τιμωρίας.

Άλλοι πάλι υποστήριξαν (ανάμεσά τους ο συμπαθής και πάντα φίλος, Στηβ Γιατζόγλου) πως στο ΝΒΑ δεν θα τιμωρούσαν ποτέ έναν παίκτη, γι΄ αυτόν τον λόγο. Συμφωνώ απόλυτα, όμως επιμένω σε όσα είχα υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή. Στην Ελλάδα ζούμε κι εδώ ο κόσμος ταυτίζεται με τον παίκτη. Κι αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, προπονητές, διοικήσεις και παίκτες έχουν επενδύσει στο να βάλουν τους φιλάθλους στο παιχνίδι.

Όταν αναφερόμαστε στον "έκτο παίκτη" δεν μπορεί κανείς να ζητήσει από τους οπαδούς να αντιληφθούν ότι οι παίκτες έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Αφού αυτός, ο έκτος παίκτης, μετά την ήττα "ντρέπεται να βγει από το σπίτι του", δεν μπορεί οι άλλοι πέντε να διασκεδάζουν.

Αγγίζει τα όρια του… λαϊκισμού αυτή η σκέψη, αλλά είναι πραγματική. Οι παίκτες οφείλουν να προσέχουν ακόμα και τη… θεατρικότητα των κινήσεων τους, πόσο μάλλον τη σημειολογία. Διοίκηση και προπονητής ήταν υποχρεωμένοι να στείλουν το μήνυμα. Εξ αποτελέσματος το μήνυμα παραλήφθηκε. Ακόμα κι αν δεν ήταν σε… μπουκάλι!