Ο Θανάσης Ασπρούλιας γράφει για την ιστορία του "Φράνκι" που σταμάτησε να γράφεται στον Παναθηναϊκό, με έναν τρόπο που σηκώνει πολλή κουβέντα.
Γεια και χαρά σε όλους από το Αλίτους της Λιθουανίας... Και βέβαια να ευχηθώ, έστω κι από μακριά, καλή αρχή στα παιδιά που ξεκίνησαν σήμερα την προετοιμασία για την επόμενη σεζόν, η οποία θα είναι πολύ δύσκολη και συνάμα περίεργη. Πάρα πολύ περίεργη.
Δυστυχώς, αντί να ασχοληθούμε στην έναρξη της φετινής χρονιάς με τους παίκτες που ήρθαν αλλά κι αυτούς που μέλλει να έρθουν, η αφετηρία του Παναθηναϊκού γίνεται με... άκυρη εκκίνηση.
Στα δημοσιογραφικά γραφεία, εδώ στη Λιθουανία, πριν από την έναρξη του αγώνα της Εθνικής με τη Φινλανδία, μόνο μία κουβέντα κυριαρχεί στα πηγαδάκια... Ο άδοξος και άκομψος τερματισμός της θητείας του μεγάλου αρχηγού, του Φραγκίσκου Αλβέρτη, στον Παναθηναϊκό.
Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία... Ήταν κάτι που ουδείς το περίμενε... Πολύ περισσότερο όμως, ο τρόπος με τον οποίο έγινε. Ύστερα από 22 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στο Τριφύλλι, ο Φράνκι υποχρεώνεται (διότι δεν ήταν επιλογή του) να εγκαταλείψει το... σπίτι του! Την οικογένειά του, τους δικούς του ανθρώπους. Σαν τώρα θυμάμαι, που σε μια προσωπική κουβέντα έλεγε πόση ζωντάνια τού έδινε το γεγονός ότι παρέμεινε στην ομάδα μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Πόσο σημαντικό ήταν για την ισορροπία του το γεγονός ότι συνέχισε να κινείται μέσα στα αποδυτήρια, να συναναστρέφεται με τους παίκτες-φίλους του, να ζει μέσα στο μπάσκετ.
Σε περίοδο κρίσης βέβαια, η θέση του βοηθού μάνατζερ, ακόμα και για τον Παναθηναϊκό, μπορεί να θεωρηθεί πολυτέλεια. Το ερώτημα όμως είναι: Κόπηκε η θέση ή κόπηκε ο Αλβέρτης; Θα μου επιτρέψετε να συμπεράνω ότι η κρίση δεν έκοψε τη θέση αλλά το πρόσωπο. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση ο Φράνκι θα μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει από άλλο πόστο. Μια ομάδα τόσο υψηλού επιπέδου, έχει πολλές ζωτικής σημασίας ανάγκες και υποχρεώσεις για να μένει η σημαία τούτου του συλλόγου εκτός.
Σε οτιδήποτε όμως συμβαίνει στη ζωή, δεν έχει σημασία αυτό που λέμε ή επιδιώκουμε, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το κάνουμε. Οι πληροφορίες –που επιβεβαιώνονται– αναφέρουν ότι ο Παναθηναϊκός δεν ζήτησε από τον Αλβέρτη αντρίκεια και παντελονάτα να διακοπεί η συνεργασία τους. Τον οδήγησε σε αυτό. Τα ποσά δεν έχουν καμία σημασία. Η στοιχειώδης αξιοπρέπεια που έχει ο καθένας μας, πολλές φορές μάς υποχρεώνει να παίρνουμε αποφάσεις που μας στεναχωρούν, αλλά μας κάνει να κοιμόμαστε ήσυχοι με τη συνείδησή μας. Η πρόταση μείωσης 80% που έκανε η ΚΑΕ στον Αλβέρτη δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από κανέναν. Είναι ουσιαστικά μια πρόταση που σε οδηγεί προς την πόρτα της εξόδου.
Ακόμα μια φορά, βέβαια, ο Παναθηναϊκός, όπως έκανε και στην υπόθεση του Νίκολας, είπε το αντίο με λανθασμένο τρόπο. Ο Αλβέρτης όμως δεν είναι Νίκολας. Η ομάδα, ωστόσο, απλά άφησε να εννοηθεί ότι ο «αρχηγός» δεν θα είναι και του χρόνου στο ΟΑΚΑ. Πώς; Μα απλά, ο Φράνκι ήταν απών από την πρώτη συγκέντρωση. Κι αν δεν υπήρχε η περιέργεια κάποιων να ρωτήσουν και να μάθουν, πιθανώς θα πέρναγαν πολλές μέρες ακόμα για να το μάθουμε.
Ναι, είναι γεγονός ότι ο Αλβέρτης δεν πρόσφερε όσα θα μπορούσε από τη θέση του βοηθού μάνατζερ. Αυτό όμως δεν ήταν δικό του πρόβλημα. Ήταν δουλειά της ΚΑΕ, όπως και κάθε επιχείρησης, όταν έχει ένα περιουσιακό στοιχείο και μάλιστα τέτοια εμβέλειας, να το χρησιμοποιήσει όσο καλύτερα γίνεται.
Ορισμένα πράγματα στη ζωή δεν κοστολογούνται πανάθεμά με... Δεν έχουν ούτε τιμή ούτε αξία! Είναι αυτά... Και τα αποδεχόμαστε ως είναι! Πριν από ακριβώς δύο χρόνια, ο Παναθηναϊκός διοργάνωσε ένα φιλικό παιχνίδι προς τιμήν του Φράνκι και του χάρισε αλησμόνητες τιμές... Το διοργάνωσε καλύτερα και πιο φαντασμαγορικά από οποιοδήποτε μεγάλο κλαμπ της Ευρώπης. Σήκωσε τη φανέλα με το νούμερο «4» στον ουρανό του ΟΑΚΑ. Και τώρα με έναν χειρισμό «μικρότητας», όλα αυτά τα έστειλε στον κάλαθο των αχρήστων. Προτείνοντας στον Αλβέρτη 80% μείωση... Κι αντί να τον πιάσει κάποιος και να του πει: «Φράνκι, δεν αντέχουμε φέτος, πρέπει να λύσουμε τη συνεργασία μας». Θα ήταν σωστό; Κατά τη γνώμη μου όχι! Ανάφερα και πριν, ορισμένα πράγματα στη ζωή δεν έχουν τιμή παρά μόνο... τιμή! Θα ήταν όμως πιο αντρίκειο και πιο τίμιο. Το σήμα του δολαρίου βρίσκεται παντού. Όπως και του Ευρώ... Σε παιχνίδια, σε σήματα, σε διαφημίσεις, σε πανό, σε αντικείμενα, παντού... Παντού!
Είναι τρόπον τινά, ειδικά για τους Αμερικανούς κι ένα σύμβολο τιμής, όσο και υπεροχής για τους Αμερικανούς (όχι πια, αλλά στο παρελθόν ήταν). Ξέρετε πού δεν έχουμε δει ποτέ νομισματικό σύμβολο; Σε σημαίες, κύριοι... Στις παντιέρες και στα εμβλήματα. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι οι σημαίες δεν ξεπουλιούνται... Ούτε πωλούνται ούτε αγοράζονται. Και ο Αλβέρτης θα είναι για πάντα η σημαία του Παναθηναϊκού. Δεν του το χάρισε κανείς! Το κέρδισε!
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις