Αξίζει άραγε τον κόπο ή εθελοτυφλούμε πως κάτι κάνουμε; Η καθιερωμένη βράβευση του ΠΣΑΤ των "καλύτερων" της χρονιάς ολοένα και περισσότερο θυμίζει κάτι από βράβευση και κάτι από ...καλύτερους. Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος.
Βεβαίως, οι κρίσεις ενός εκάστου είναι εντελώς υποκειμενικές και ουδείς μπορεί να ψέξει τον οποιονδήποτε συνάδελφο για τον τρόπο που ψηφίζει. Ενα λεπτό όμως: τα επιτεύγματα έχουν έναν αντικειμενικό χαρακτήρα και ως επαγγελματίες του χώρου οφείλουμε (η δουλειά μας είναι σε τελική ανάλυση) να τα ζυγίζουμε με τον πρέποντα τρόπο.
Αν στη «μάχη» της ψηφοφορίας μπαίνουν αλλότρια κριτήρια απ' αυτά που θα έπρεπε να προκρίνονται ως αμάχητα για την τελική κρίση, τότε μάλλον το αποτέλεσμα βγαίνει ολίγον περίεργο. Αν η ψήφος μπαίνει με τη λογική της προώθησης ενός αθλήματος έναντι κάποιου άλλου, μιας ομάδας εις βάρος κάποιας άλλης, αν τελικά η κρίση «υποβοηθείται» από τη συμπάθεια ή την αντιπάθεια, τότε έχουμε... καλλιστεία και όχι βραβεύσεις.
Χίλιες φορές από τούδε κι εφεξής η ψηφοφορία να διεξάγεται μέσω Facebook και τα αποτελέσματα να βγαίνουν βάσει των like που θα μαζεύει κάθε υποψήφιος. Οσο επίσημη μπορεί να είναι αυτή η μέτρηση, άλλο τόσο ουσιαστική είναι και αυτή που διεξάγεται μέχρι τώρα.
Με ποια λογική άραγε ο Φερνάντο Σάντος αναδείχθηκε καλύτερος προπονητής της χρονιάς που φεύγει; Σημαντική φυσιογνωμία ο Πορτογάλος, δεν γεννάται θέμα επί τούτου. Αρκετά συμπαθής, εργατικός, πράος σε ένα περιβάλλον (το ποδοσφαιρικό) που έχει μάθει να κραυγάζει. Τι το σημαντικό πέτυχε άραγε η εθνική ομάδα επί των ημερών του που θα τον τοποθετήσει τόσο ψηλά στην αξιολογική κλίμακα; Ναι, την πήγε στα τελικά του Euro. Μα, αν δεν με απατά η μνήμη μου το Euro η εθνική μας ομάδα το έχει κατακτήσει το 2004 στην Πορτογαλία. Αρα, εκ των πραγμάτων, η τωρινή επιτυχία (αναμφισβήτητη) υπολείπεται της σημαντικότερης του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αραγε τι περισσότερο πρέπει να κάνει ο Γιώργος Μορφέσης με τα «χρυσά κορίτσια» του πόλο; Ή πόσες... Ευρωλίγκες πρέπει να κατακτήσει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς για να ψηφιστεί ως ο καλύτερος; Υπάρχει λογική στο να ψηφίζεις πρώτον τον προπονητή της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, αλλά την ίδια την ομάδα να την κατατάσσεις τρίτη; Μα ο Πορτογάλος μόνος του έπαιζε; Και το ανάποδο: αν ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ ψηφίστηκε ως η δεύτερη καλύτερη ομάδα της χρονιάς, πως γίνεται ο προπονητής της να μη βρίσκεται στην πρώτη τριάδα των βραβευθέντων; Με αυτόματο πιλότο κατέκτησε την Ευρωλίγκα;
Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει μια λογική συνάφεια σε όλα αυτά, ωστόσο δεν υπάρχει και είναι θέμα γιατί δεν υπάρχει. Είναι προφανές και αυταπόδεικτο πως μάλλον κάτι δεν κάνουμε σωστά ως αθλητικοί συντάκτες και ως μέλη του ΠΣΑΤ, όταν αποφασίζουμε να ψηφίσουμε.
Και τέλος πάντων, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: όταν καλούμαστε να ψηφίσουμε στις ιδιαίτερες κατηγορίες αθλητών (όπως αυτές των αθλητών με αναπηρία), τότε η άγνοια πάει σύννεφο. Σε αυτό φυσικά δεν φταίει ο Σύνδεσμος, αλλά η δική μας μερική γνώση. Δυστυχώς ο... φόρτος της καθημερινής εργασίας μάς έχει μετατρέψει σε δημοσιογράφους του ποδοσφαίρου (κυρίως), του μπάσκετ, του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ και όχι σε δημοσιογράφους όλων των αθλημάτων.
Ποιος ψηφίζει; Γιατί ψηφίζει; Ποιες είναι προθέσεις του; Τι θέλει να αποδείξει; Δεν χρειάζονται αστυνομικά μέτρα ούτε εκκαθαρίσεις ούτε καν μια ομάδα «αρίστων» που θα αποφασίζει από μόνη της για τους καλύτερους. Ολα αυτά θα ευτελίσουν ακόμη περισσότερο τη διαδικασία.
Τι χρειάζεται; Επαγγελματισμός, αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων, σφαιρική μελέτη του αντικειμένου της δουλειάς μας, εν τέλει ριζική αναθεώρηση του τρόπου που αντιμετωπίζουμε τα αθλήματα, τις ομάδες και τους αθλητές. Το να ρίχνεις «μονοκούκι» τις ψήφους σου κάθε χρόνο (με αταβιστική συνήθεια) δεν σε προάγει ούτε ως ψηφοφόρο ούτε και ως επαγγελματία του χώρου.
Το αν οι αναγνώστες, οι ακροατές και οι τηλεθεατές αντιμετωπίζουν το σινάφι μας με σκεπτικισμό και με πρόδηλη απαξίωση είναι γιατί εμείς, που είμαστε τα μέρη του σιναφιού, τους δίνουμε το δικαίωμα να το κάνουν. Η ετήσια ψηφοφορία είναι η αφορμή, ο καθημερινός μας οβολός επί της ενημέρωσης είναι το δάσος που βλέπουμε μέρα με τη μέρα να καίγεται.
Ναι, καίγεται, και εμείς άδουμε άσματα της κερκίδας...
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις