Με τα χρόνια, η ομάδα των Μπλαουγκράνα είχε το μερίδιό της από κακές εμπειρίες με την άφιξη παικτών που θα έπρεπε να ήταν αστέρια, αλλά των οποίων η απόδοση άφησε πολλά να επιθυμούν κατά τη διάρκεια γενικά πολύ σύντομων διαμονών στον σύλλογο.
Νίκος Οικονόμου (2001-02)
Έφτασε στην Μπάρτσα αφού δεν κατάφερε να πετύχει σε Μπολόνια και Ολυμπιακό, δύο ταραγμένα χρόνια μετά από μια μακρά θητεία στον Παναθηναϊκό, με τον οποίο κατέκτησε την Ευρωλίγκα το 1996. Δυνατός πάουερ φόργουορντ με καλή επαφή, ξεκίνησε πολύ καλά στην Μπάρτσα, η οποία μόλις είχε χάσει τον Πάου Γκασόλ, αλλά σταδιακά χάθηκε. Σε τέτοιο βαθμό που κατέληξε να παίξει μόνο 17 παιχνίδια και να ζητήσει να φύγει για προσωπικούς λόγους τον Φεβρουάριο. Οικογενειακά ζητήματα τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην Ελλάδα και να αφήσει την Μπαρτσελόνα, όπου ο χρόνος του ξεχάστηκε γρήγορα μετά από εκείνο το πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα που περιελάμβανε 20 πόντους σε 22 λεπτά στον τρίτο του αγώνα στην ACB, εναντίον της Γρανάδα.
Ιωάννης Μπουρούσης (2006)
Ένας λαμπρός παίκτης του οποίου η καριέρα δεν θα μείνει αξέχαστη ακριβώς για την εποχή του στην Μπάρτσα. Ο Μπουρούσης έφτασε στην ομάδα στα πλέι οφ του 2006 και έπαιξε μόνο σε τρία παιχνίδια, στα οποία έπαιξε 11 λεπτά και σκόραρε ένα καλάθι. Στη συνέχεια, είχε τρεις ακόμη περιόδους στην Ισπανία: Ρεάλ Μαδρίτης, Μπασκόνια και Γκραν Κανάρια. Με τη Ρεάλ Μαδρίτης, κέρδισε το πρωτάθλημα και δύο κύπελλα, και με την Μπασκόνια, ήταν MVP της ACB το 2016. Σε διεθνές επίπεδο, κέρδισε ένα χρυσό και ένα χάλκινο ηπειρωτικό μετάλλιο με την Ελλάδα (2005 και 2009).