Και μετά σου λένε ότι η ζωή είναι γεμάτη από ανηφόρες και κατηφόρες: μεταφορικά, γενικεύοντάς το από σκάλες. Εάν όμως, ο μικρός Ρόνι εκείνη την ημέρα δεν επέλεγε να φτάσει στο διαμέρισμά του με ασανσέρ πιθανότατα να μην είχε γλιτώσει από τον εκρηκτικό μηχανισμό που είχαν τοποθετήσει, στις σκάλες της πολυκατοικίας του και εξερράγη καταστρέφοντας τον 2ο όροφο του κτηρίου.

 Έτσι ήταν όμως κάποτε η ζωή στη Βυρηττό: από τη μία αποκαλούμενη «Παρίσι της Ανατολής», από την άλλη μονίμως γονατισμένη από αιματηρούς, εμφυλίους πολέμους. Και από παιδάκια «καμικάζι», που είτε ζωσμένα μ’ εκρηκτικά, είτε μ’ ένα καλάσνικοφ στο χέρι σκορπούσαν, μέρα, νύκτα και ανά πάσα στιγμή τον τρόμο και τον θάνατο.

 Αυτός ήταν κι ο λόγος που ο μπαμπάς Φρεντ και η μαμά Μαρλίν, που ως έμποροι βρίσκονταν συνεχώς με μία βαλίτσα στο χέρι αποφάσισαν να χαρίσουν στον 10χρονο Ρόνι ένα ασφαλέστερο μέλλον. Το ’75 μετακόμισαν στη Μασαχουσέτη και το ‘79 στην Ελλάδα όπου ο Σεϊκέλι έμεινε έως το ’83.

 Στα 4 χρόνια παραμονής του στην Αθήνα, και ως μαθητής του «American Community of Schools», στο Χαλάνδρι ο Ρόνι έδειξε ιδιαίτερα έφεση, αλλά και ενδιαφέρον για το βόλεϊ, τον στίβο και το ποδόσφαιρο. Στο μεταξύ ψήλωνε και παρά ψήλωνε (2μ.11), άπαντες τον ρωτούσαν που παίζει μπάσκετ (;), αλλά εκείνος απαντούσε ότι την πορτοκαλί μπάλα, ούτε που θέλει να τη βλέπει.

 Μέχρι που βρέθηκε στο Κολωνάκι, στο τότε κατάστημα αθλητικών ειδών του Τάκη Κορωναίου, θρυλικής μορφής του Παναθηναϊκού και της Εθνικής για ν’ αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια. Κι αυτό ήταν.

 Όχι μόνο πείστηκε ν’ ασχοληθεί με τη μισητή, πορτοκαλί μπάλα, αλλά μετέπειτα εξελίχθηκε σ’ έναν από τους πλέον αξιόπιστους σέντερ στην Ιστορία του Nba με σπουδαία καριέρα σε Μαϊάμι Χιτ, Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, Ορλάντο Μάτζικ, Νιου Τζέρσεϊ Νετς, αλλά και Μπαρτσελόνα κατακτώντας, με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το παγκόσμιο πρωτάθλημα του ’86 με αντίπαλο την τότε μεγάλη Σοβιετική Ένωση των Χομίτσιους και Τιχονένκο.

 Όσον αφορά την εδώ παρουσία του, ο Κορωναίος, ο Παναθηναϊκός, αλλά και η τότε Εθνική Ελλάδος των Γκάλη, Γιαννάκη προσπάθησαν να ξεπεράσουν κάθε γραφειοκρατικό εμπόδιο για να τον «ελληνοποιήσουν» με το όνομα «Σακαλής», ωστόσο μάταια γιατί ελλείψει ελληνικού διαβατηρίου δεν επιτρέπονταν ξένοι παίκτες έως και το ’88.

 Παρόλα αυτά, κι επειδή στην Εθνική είχε αγωνιστεί τρία χρόνια, όχι μόνο του δόθηκε τιμητικά το χρυσό μετάλλιο του Eurobasket ’87, αλλά του είχε επιτραπεί να καθίσει και στον πάγκο στον επικό τελικό με την τότε Σοβιετική Ένωση.

 Στα 60 του, σήμερα ο Σεϊκέλι πέρα από εύπορο επιχειρηματία στον χώρο του real estate μόλις έκλεισε, το 2000 με το μπάσκετ εκπλήρωσε το όνειρό του ν’ ασχοληθεί με το μεγάλο του πάθος- χόμπι διοργανώνοντας και ως ταλαντούχος «dj» αξέχαστες βραδιές και πάρτι, είτε στις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε σε Ίμπιζα, Φορμεντέρα, αλλά και Μύκονο. Κι όλα αυτά χάρη σ’ εκείνη την επιφώτιση να μην ανέβει στο σπίτι του από τις σκάλες, όπως συνήθιζε, αλλά με ασανσέρ…     

Ρόνι Σεϊκέλι Τάκης Κορωναίος ΝΒΑ Παναθηναϊκός