Διαμαντίδης, ο καλύτερος συμπαίκτης όλων των εποχών

Μόνο όσοι είχαν δει στις 24 Ιανουαρίου 1981 την επική κόντρα ανάμεσα στον Γιαννάκη και τον Γκάλη στον Ιωνικό και τον Αρη στη Νίκαια (73 πόντους είχε βάλει ο Παναγιώτης και 64 ο Νικ με το ματς να λήγει 114-113 στην παράταση υπέρ των κίτρινων) δικαιούνται να υποστηρίξουν ότι έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο με το δέος που ένιωσαν εκείνοι που παρακολούθησαν τον τέταρτο τελικό του πρωταθλήματος και τον απίστευτο τρόπο με τον οποίο ο Ολυμπιακός στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδος μέσα στο ΟΑΚΑ!

Η τελευταία φορά που βρέθηκαν ταυτόχρονα πάνω στο παρκέ οι δύο σύγχρονοι μύθοι του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Βασίλης Σπανούλης, γέμισε όσους παρακολούθησαν το ματς με τόσες εικόνες, τόσα συναισθήματα, τέτοια περηφάνεια, τόσο σεβασμό γι’ αυτές τις τεράστιες προσωπικότητες, ώστε να νιώθουν κάτι ανάμεσα στο ότι είναι ευλογημένοι ή, πως κέρδισαν τον πρώτο αριθμό του λαχείου!!!

Ηταν μια μοναδική σειρά αγώνων οι τέσσερις τελικοί, καθώς τρία ματς κρίθηκαν στο καλάθι και ένα στο τελευταίο λεπτό. Ανεξάρτητα από το πόσο ποιοτικά ήταν τα παιχνίδια ή, από το αν υπήρχαν διαστήματα όπου οι παίκτες έκαναν ότι τους …κατέβαινε στο κεφάλι βάζοντας στην άκρη τα όποια προπονητικά πλάνα, η εξέλιξη των αγώνων και ειδικά του τέταρτου τελικού είναι η κορυφαία διαφήμιση του ελληνικού μπάσκετ τόσο στο εσωτερικό της χώρας μας, όσο και σε όλη την Ευρώπη.

Το σημαντικό είναι ότι μέσα σε ένα γήπεδο που κυριάρχησε η αίσθηση της μονομαχίας ανάμεσα στον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, εμφανίστηκαν και από τις δυό πλευρές έξι νέα παιδιά που έδειξαν ικανά να συνεχίσουν την κληρονομιά που παραλαμβάνουν. Οι Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Αγραβάνης από την μια και οι Παπάς, Χαραλαμπόπουλος, Παπαγιάννης από την άλλη, βροντοφώναξαν παρών και άφησαν βάσιμες ελπίδες για το μέλλον.

Απαραίτητη παρένθεση: Επειδή στα δύο κυρίαρχα στρατόπεδα του ελληνικού μπάσκετ υπάρχουν και άλλα νέα παιδιά – και για την ακρίβεια η αφρόκρεμα των μικρών – θα ήταν ευχής έργο, τόσο οι Τολιόπουλος, Μουράτος που βρίσκονται στον Ολυμπιακό, όσο και οι Λούντζης, Κόνιαρης (και όχι μόνο αυτοί, αλλά αναφερόμαστε σε εκείνους που γνωρίζει περισσότερο ο πολύς κόσμος) να βγουν από την ναφθαλίνη και να δοθούν δανεικοί, ώστε να συνεχιστεί το χτίσιμο και η βελτίωση τους. Με το να βλέπουν τους άλλους να παίζουν δεν πρόκειται να γίνουν παίκτες.

Τόσο ο Σφαιρόπουλος, όσο και ο Πεδουλάκης επέλεξαν να πάνε σε πολλές αλλαγές, τόσο στα σκριν πάνω στην μπάλα, όσο και μακριά από αυτήν. Η συγκεκριμένη αμυντική τακτική είχε σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχει καλή κυκλοφορία της μπάλας και να δούμε σε μεγάλο αριθμό κατοχών επιθέσεις που ακροβατούσαν ανάμεσα στο ένας εναντίον ενός και στο ένας εναντίον πέντε, όταν τέσσερις ακίνητοι κοιτούσαν αυτόν που κράταγε την μπάλα.

Γενικά τον πρώτο λόγο είχαν οι άμυνες και υπήρχε μικρή προπονητική παρέμβαση στην επίθεση, καθώς στο τέλος η μπάλα πήγαινε στα χέρια των μεγάλων προσωπικοτήτων που κατά κανόνα έδιναν… πετυχημένα ραντεβού με την ιστορία. Αυτά που έκαναν στην συγκεκριμένη σειρά οι Σπανούλης και Διαμαντίδης δεν έχουν γίνει ποτέ όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ούτε και στην Ευρώπη. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού πήρε δύο φορές νίκη μέσα στο ΟΑΚΑ με τρίποντο μπάζερ μπίτερ, με το σουτ της Κυριακής να ισοδυναμεί με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ας διαβάσουμε δύο φορές την παραπάνω πρόταση, ας συνειδητοποιήσουμε τι έγινε και ας σταματήσουμε να μιλάμε. Σεβασμός!

Και αν ο Σπανούλης έδειξε πόσο μεγάλος νικητής είναι και έκανε να καταπιούν την γλώσσα τους όσοι στην διάρκεια της σεζόν τον μείωσαν με διάφορους χαρακτηρισμούς, εκείνος που μέσα από μια ήττα φανέρωσε για μια ακόμη φορά πόσο μεγάλος είναι ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού θα πρέπει να μοιραστεί μαζί με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φάνη, τον Φασούλα και τον Σπανούλη τον θρόνο των κορυφαίων όλων των εποχών, αλλά υπάρχει ένας τίτλος που είναι ολότελα δικός του: Μιλάμε για τον κορυφαίο συμπαίκτη της ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τον άνθρωπο που έκανε καλύτερους τους διπλανούς του και έκρυβε τις αδυναμίες τους, αυτόν που έμπαινε μπροστά στα δύσκολα και άφηνε τους άλλους να φαίνονται στους θριάμβους.

Κάποτε θα έφτανε το πλήρωμα του χρόνου και για τον Δημήτρη. Πάντα έπαιρνε τις αποφάσεις του με ένα τρόπο που δεν επέτρεπε σε κανέναν άλλο να μπει στην μέση. Ετσι έκοψε με το μαχαίρι την εθνική, έτσι αποφάσισε ότι δεν θα συνεχίσει στον Παναθηναϊκό. Είναι φανερό ότι το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το σώμα του, αλλά με το πόσο θέλει να βάλει το μυαλό του και την ψυχή του σε μια ακόμη ψυχοφθόρα σεζόν. Σε τελική ανάλυση αυτό που μένει σε όλους μας είναι να σεβαστούμε τις αποφάσεις του Διαμαντίδη, να τον ευχαριστήσουμε για τις αναμνήσεις και να μην εφεύρουμε κάποιο μαγικό τρόπο που θα τον αποτρέψει να μείνει κοντά στο μπάσκετ από όποιο μετερίζι θέλει.

Θα μπορούσαμε να πούμε και να αναλύσουμε πολλά ακόμη για τους τελικούς και ειδικά για το τέταρτο ματς. Για το φάουλ που δεν έκανε ο Πεδουλάκης πριν το τελευταίο τρίποντο του Βασίλη, για τον απίστευτο τρόπο με τον οποίο ισοφάρισε ο Μάντζαρης στο 45, για τα ποστ απ του Γκιστ που έγινε πεντάρι λόγω έκτακτης ανάγκης, για τον Χάντερ που έχει κλείσει με την Ρεάλ, αλλά έπαιζε λες και θα έμενε 100 χρόνια ακόμη στο λιμάνι, για την άμυνα του Αγραβάνη στους κοντούς, το πως ήταν παρκαρισμένα στον πράσινο πάγκο σχεδόν δύο εκατομμύρια δολάρια (Ραντούλιτσα, Ουίλιαμς, Χάντερ και Χέϊνζ). Θα μπορούσαμε – και πρέπει - να γράψουμε εκατοντάδες λέξεις για το παράδειγμα και την αυτοθυσία του Πρίντεζη που στάθηκε όρθιος στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του.

Δεν θα σταθούμε όμως, περισσότερο διότι η δουλειά του μετά Χριστό Προφήτη δεν έχει πολύ ενδιαφέρον, άλλωστε το πρωτάθλημα τελείωσε. Εκείνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως σε γενικές γραμμές βελτιώθηκε η κατάσταση τόσο στο ΟΑΚΑ όσο και στο ΣΕΦ. Όχι πως δεν υπήρξαν μουτζούρες – όπως εκείνοι που μετά τα ματς τα έβαλαν με τους δημοσιογράφους λες και εκείνοι σφύριζαν ή, έκαναν τις αλλαγές – αλλά οι δηλώσεις εκατέρωθεν μετά την στέψη του πρωταθλητή δείχνουν ότι ίσως υπάρχει ελπίδα για να δούμε κάτι καλύτερο στην Ελλάδα. Υπό αυτή την έννοια, ίσως ισχύει και στην περίπτωση μας πως το κάθε τέλος είναι το σημείο από το οποίο κάνουμε μια καινούρια αρχή…

Πηγή: novasports.gr