Μου ξανάρχονται ένα ένα...

Από τη Γάνδη έως το Παρίσι (το οποίο, παρεμπιπτόντως ως ελληνική μπασκετική ράτσα, μια φορά μας λύτρωσε και μας εκπλήρωσε τα απωθημένα μισού αιώνα και δυο φορές μας πόνεσε) και από τον Μπομπ Μακ Αντού έως τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, που αμφότεροι διετέλεσαν για ένα φεγγάρι... ακατονόμαστοι στα μέρη μας!

Τον μεν πρώτο τον μίσησαν οι Αρειανοί και (φυσικώ τω λόγω) τον λάτρεψαν και τον αποθέωσαν, ερήμην του στο Λευκό Πύργο, οι...ΠΑΟΚτσήδες, τον δε δεύτερο τον έχει σιχαθεί ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετικό έθνος και σαν να μου φαίνεται πως τις προάλλες εκτός από τους “βάζελους”, μπορεί να ευχαριστήθηκαν κι οι “γαύροι” για το φιάσκο που έπαθε!

Εντάξει, μωρέ (το ξέρω πως αυτές οι δυο φυλές δεν συμφωνούν ποτέ, πουθενά και για κανέναν κερατά, αλλά να) λέμε και καμιά...βλακεία πού και πού για να περάσει η ώρα: το εννοώ αυτό, διότι από την περασμένη Πέμπτη που η Ρεάλ νίκησε τη Βαλένθια και εξασφάλισε το νόστιμον ήμαρ της στα Φάιναλ Φορ μετά από 15 “πέτρινα χρόνια” (όταν ακόμη είχε για προπονητή τον Ομπράντοβιτς!), νιώθω πως δεν με χωράει ο τόπος και αδημονώ για να ξαναζήσω αυτή την κατανυκτική ατμόσφαιρα που αποπνέουν τα ετήσια ραντεβού της Ευρωλίγκας...

Κατάνυξη, μυσταγωγία, μέθεξη και... δεν συμμαζεύεται, αφήστε με, σας παρακαλώ, να υπερβάλλω, διότι ένας άνθρωπος που (προνομιούχος από την αγαπημένη του δουλειά και ευλογημένος από το θεό) καμαρώνει διότι αξιώθηκε να είναι παρών σε όλα τα Φάιναλ Φορ της σύγχρονης Ιστορίας του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ε, έχει έναν λόγο παραπάνω να ανυπομονεί για το 24ο!

Αναφέρομαι επίτηδες στη σύγχρονη Ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, διότι (οφείλω να υπενθυμίσω ότι) ο Γουίλιαμ Τζόουνς επηρεασμένος από το μοντέλο του NCAA, λανσάρισε αυτή τη φόρμουλα προ... αμνημνονεύτων ατών: το 1966 στην Μπολόνια και στο Μιλάνο και το 1967 στη Μαδρίτη , οι πρωταθλητές Ευρώπης (Σίμενταλ Μιλάνο και Ρεάλ Μαδρίτης αντιστοίχως) αναδείχθηκαν σε Φάιναλ Φορ, μάλιστα στο πρώτο από τα δύο συμμετείχε και η ΑΕΚ, η οποία δυο χρόνια αργότερα έμελλε να στεφθεί Κυπελλούχος Ευρώπης), σε μια διοργάνωση που υπήρξε το κύκνειο άσμα του Μόσχου.

Ο καρκίνος είχε αρχίζει να του θερίζει τα σωθικά κι όταν μέσα στα αποδυτήρια τον κατηγόρησαν για την απόδοσή του, ο Γιώργος σήκωσε τη φανέλα του, κατέβασε το σορτσάκι του και έδειξε στους σοκαρισμένους συμπαίκτες του, στον Μίσα Πανταζόπουλο και στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας το χαρακωμένο κορμί του...

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το 1987 ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς έβγαλε από το συρτάρι του (διασωζόμενου ως είχε, με το πούρο μισοκαπνισμένο και την πένα πάνω στα χαρτιά του) γραφείου του Τζόουνς στο Μόναχο την παλιά ιδέα και εγένετο πάλι το Φάιναλ Φορ, με πρώτο προορισμό τη Γάνδη: τη Γάνδη, που μερικούς μήνες νωρίτερα (Σεπτέμβριος του '87) είχε αναδειχθεί σε πόλη-φετίχ για τον ελληνικό αθλητισμό, καθώς μετά την εθνική μπάσκετ, εκεί σήμανε η ώρα για την εθνική βόλεϊ να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Ατυχώς για την (ελληνικής υφής) σημειολογία της βελγικής πόλης, ο Αρης δεν ανέβηκε στο... βάθρο, ωστόσο -παραφθείροντας επίτηδες την ατάκα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ από την Καζαμπλάνκα, τολμώ να πω πως “we ll always have... Ghent”! Ασφαλώς θα έχουμε (όπως το είπε κιόλας ο ηθοποιός απευθυνόμενος στην Ινγκριντ Μπέργκμαν) και το Παρίσι, διότι εκεί ο Παναθηναϊκός το 1996 ξόρκισε τα φαντάσματα που κατέτρυχαν το ελληνικό μπάσκετ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, αλλά, διάβολε, η Γάνδη σημάδεψε τη ζωή μας και έγινε ο σηματωρός για τα επιγενόμενα...

Τούτα τα επιγενόμενα ήταν όντως συγκλονιστικά και αποτελούν ανεξίτηλο μέρος (και πανάκριβο κομμάτι του θησαυρού) της ιστορικής μνήμης μας. Από που ν' αρχίσω και που να τελειώσω...

* Από τις τρεις εκστρατείες του ιχνηλάτη (για το ελληνικό μπάσκετ) Άρη έως τη χαμένη ευκαιρία του ΠΑΟΚ το 1993 στο Φάληρο...

* Από τη διπλή ελληνική συμμετοχή (και τις δυο απογοητεύσεις του Ολυμπιακού στους τελικούς)) στο Τελ Αβίβ και στη Σαραγόσα έως το θρίλερ της 11ης Απριλίου του 1996 στο «Μπερσί», με τον Παναθηναϊκό να σπάει τα δεσμά και να ανεβαίνει στην κορυφή...

* Από την ολική επαναφορά και την άνετη επικράτηση του Ολυμπιακού στη Ρώμη, έως την επιστροφή της ΑΕΚ στον τελικό της Βαρκελώνης...

* Από τη λιθουανική αποπληξία που έπαθε ο Ολυμπιακός στο Μόναχο έως τη δεύτερη ενθρόνιση του Παναθηναϊκού στην Πυλαία... .

* Από τον πνιγμό του Παναθηναϊκού στο κίτρινο τσουνάμι του Μπερσί έως το επικό κατόρθωμά του την επόμενη χρονιά στην Μπολόνια...

* Από την αδυναμία του Παναθηναϊκού να περάσει το εμπόδιο της ΤΣΣΚΑ το 2005 στη Μόσχα έως τα εντυπωσιακά come back του και τα ισάριθμα triple crown το 2007 στην Αθήνα και το 2009 στο Βερολίνο...

* Aπό την τρίτη στα χρονικά αναμέτρηση των αιωνίων σε ημιτελικό έως την (μετά από 13 χρόνια) επιστροφή του Ολυμπιακού στον τελικό, πέρυσι στο Παρίσι...

Το χρονικό των Φάιναλ Φορ είναι εν πολλοίς γραμμένο με ελληνικούς χαρακτήρες και βρίθει γοητευτικών ιστοριών, συγκλονιστικών εικόνων και συναρπαστικών αναμνήσεων. Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο μπουσούλημα μας στο Flanders Expo της Γάνδης, ιδού το απαγορευμένο Palau Sant Jordi: εκεί αστόχησε (στην κυριολεξία λόγω των 48 πόντων που με το ζόρι έβαλε) η ΑΕΚ το 1998, προς την ίδια κατεύθυνση έχασαν την πυξίδα τους το 2003 ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ, εκεί πάλι ένιωσαν την πίκρα του ατελέσφορου ταξιδιού ο Κακιούζης με τη Σιένα και ο Παπαλουκάς και ο Χατζηβρέτας με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, σε αυτή την πορεία εκτροχιάστηκε απροσδόκητα πριν από δυο εβδομάδες ο Ολυμπιακός, τούτη η πόλη μοιάζει επίσης με το απωθημένο του (τυράννου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών) Ομπράντοβιτς...

Όντως για τους πρεσβευτές του ελληνικού μπάσκετ, η Βαρκελώνη είναι σαν τη Sagrada Familia που την άφησε ημιτελή ο Αντόνιο Γκαουντί, διότι ενώ σκόπευσε να την ολοκληρώσει, τον πάτησε ένα τρένο και πήγε σαν το σκυλί στ' αμπέλι!

Ο Ολυμπιακός έμεινε από λάστιχο στα κατσάβραχα της Σιένα, αλλά ο Παναθηναϊκός πέταξε έξω την κάτοχο του τίτλου και οικοδέσποινα, Μπαρτσελόνα, εγγράφει την ένατη συμμετοχή του σε Φάιναλ Φορ και επιστρέφει σε μια στοιχειωμένη πόλη για να την κατακτήσει ολοκληρωτικά. Α, για να μην το ξεχάσω: είναι ασφαλώς ο Παναθηναϊκός ο αδιαμφισβήτητος και πιο παρασημοφορημένος πρέσβης του ελληνικού μπάσκετ στην Ευρωλίγκα, αλλά μαζί του εκστρατεύουν στη Βαρκελώνη (ως λεγεωνάριοι σε ξένα τάγματα) ο Νίκος Ζήσης με τη Σιένα και ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης με τη Μακάμπι και αυτό το συναπάντημα δεν είναι πρωτοφανές, αλλά ασφαλώς παράγει ίντριγκα που μπορεί να κρατήσει μέχρι την Κυριακή...

Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα Φάιναλ Φορ, γι' αυτό αποφάσισα να (αρχίσω από σήμερα και όσο τραβήξει να) σας ζαλίζω επί καθημερινής βάσεως τον... έρωτα με το χρονικό τους. Τύχη αγαθή με προίκισε με το προνόμιο να είμαι ο μόνος Ευρωπαίος δημοσιογράφος, που τα έχει παρακολουθήσει όλα, από τη Γάνδη, όπου νιώσαμε το πρώτο σκίρτημα στην καρδιά το '87, ως το βαρετό (ως έδρα τριών από δαύτα) Παρίσι το 2010 και γι αυτό υπέκυψα πάλι στον πειρασμό να ανακαλέσω εικόνες και αναμνήσεις από αυτά τα 23 Φάιναλ Φορ και να τις μοιραστώ μαζί σας...

* ΥΓ-1: Είναι όντως ωραίο, πολύ ρομαντικό και ακόμη πιο διδακτικό αυτό το ταξίδι που άρχισε το 1987 από το ποταμάκι δίπλα στο ερημικό πανδοχείο Αuberge du Pecheur και έφτασε μετά από 23 χρόνια στο πολύ πιο κοσμοπολίτικο Pullman, κοντά στις όχθες του Σηκουάνα...

* ΥΓ-2: Συν τοις άλλοις (όλο αυτό το ταξίδι) δίνει πάτημα και στον αυτοσαρκασμό μου διότι -όπως θα 'χετε την ευκαιρία να διαπιστώσετε από τις φωτογραφίες πάνω στις κάρτες διαπίστευσης- πρωτοπήγα σε Φάιναλ Φορ με μαύρο μαλλί και τώρα που ετοιμάζομαι για το 24ο σκέπτομαι πως αν βρω καμιά μαύρη τρίχα στο κεφάλι μου θα την πάω σούμπιτος στην... UNESCO για την ανακηρύξει μνημείο παγκόσμιας πολιτικής κληρονομιάς!

* ΥΓ-3: Παράκληση: Απολαύστε μαζί μου αυτό το ρετρό...

Πηγή: gazzetta.gr
 

Ευρωλίγκα Μπάσκετ SPORTS