23ο ΦΑΪΝΑΛ ΦΟΡ ΕΥΡΩΛΙΓΚΑΣ

ΠΟΤΕ: Παρασκευή 7 και Κυριακή 9 Μαΐου 2010. ΠΟΥ: Palais de Bercy, Παρίσι. ΑΥΤΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ: Μπαρτσελόνα... ΚΙ ΕΜΕΙΣ: Φιναλίστ ο Ολυμπιακός, στην επιστροφή του σε τελικό ύστερα από 13 χρόνια. ΜVP: Χουάν Κάρλος Ναβάρο

Έναν χρόνο μετά την επιστροφή του (στο τέλος μιας στείρας δεκαετίας) στα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, το «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι» έδωσε έμπνευση στον Ολυμπιακό για να ακολουθήσει την πεπατημένη του Τελ Αβίβ, της Σαραγόσας και (κυρίως) της Ρώμης. Αυτή τη φορά επέζησε του θρίλερ του ημιτελικού με την Παρτίζαν και έκανε δύο βήματα παραπάνω απ' ό,τι στο Βερολίνο, μόνο που για να ανέβει στην κορυφή χρειαζόταν και ένα τρίτο - κι αυτό αποδείχτηκε πολύ δύσκολο...

Μετά το 1991, το 1996 και το 2001, το Παρίσι φιλοξένησε το τέταρτο φάιναλ φορ, σε έναν δρόμο που για τον Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν στρωμένος όχι μονάχα με το γκαζόν που καλύπτει περιμετρικά το «Μπερσί», αλλά και με τις συγκλονιστικές αναμνήσεις του 1996. Εκεί, ευλογημένος από τον Θεό, αξιώθηκε να γίνει ο πρώτος αρχηγός ελληνικής ομάδας (Παναθηναϊκός) που σήκωνε τη μεγάλη κούπα και γι' αυτό προσδοκούσε τo remake, το οποίο ωστόσο δεν επιτεύχθηκε. Σαν να μην έφτανε η άνευ όρων ήττα του στον τελικό (με την Μπαρτσελόνα να παίρνει ακριβώς τη ρεβάνς για την ήττα της το 1997 στη Ρώμη, πάλι με διαφορά 15 πόντων), ο Ολυμπιακός εισήλθε από το ίδιο βράδυ σε μια φάση αρνητικής κριτικής και εσωστρέφειας. Προτού καν ξεϊδρώσουν οι παίκτες, το πρωτοσέλιδο της Sportday με τίτλο «αυτός φταίει» (για τα κρούσματα απειθαρχίας, τον εκνευρισμό και την άσχημη εικόνα του) με τη φωτογραφία του Γιαννάκη, προμήνυε τι θα επακολουθούσε...

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο www.gazzetta.gr

Α1 Ευρωλίγκα LIFE Ελλάδα Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός