Η συνήθεια που έγινε... λατρεία

Χώρο, θέλουμε επειγόντως χώρο. Καλό το 6ο αστέρι στη φανέλα του Παναθηναϊκού, αλλά πρέπει να το στριμώξουμε για να ετοιμάσουμε από τώρα χώρο για το 7ο! Ο Βασιλιάς της Ευρώπης Παναθηναϊκός θα πάει του χρόνου στην Κωνσταντινούπολη με έξι χρυσά δακτυλίδια περασμένα σε έξι από τα δέκα του δάκτυλα για να εκπληρώσει τις γραφές και να κάνει τον θρύλο πραγματικότητα: Την Πόλη θα την κατακτήσει ο εξαδάκτυλος Βασιλιάς! Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι!

Να σας πω την αλήθεια, δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις λέξεις για να ντύσεις με τον τρόπο που της αξίζει τη μυθική επιτυχία του Παναθηναϊκού. Όποιες διθυραμβικές λέξεις κι αν είχε το οπλοστάσιό μας, τις χρησιμοποιήσαμε για το 1ο στο Παρίσι, το 2ο στη Θεσσαλονίκη, το 3ο στην Μπολόνια, το 4ο στην Αθήνα και το 5ο στο Βερολίνο. Τι απέμεινε για να το 6ο στη Βαρκελώνη; Τίποτα φρέσκο, τίποτα πρωτότυπο. Πρέπει να γεννήσουμε καινούργιες λέξεις γιατί αυτές που ξέρουμε, τις χρησιμοποιήσαμε όλες. Τις εξαντλήσαμε στα προηγούμενα πέντε Ευρωπαϊκά και τώρα που ήλθε το 6ο, υποχρεωτικά αρχίσαμε να αναμασάμε τις ίδιες.

Η άρση κουπών από τον Παναθηναϊκό είναι πια η συνήθεια που έγινε λατρεία. Μέσα κι έξω από την Ελλάδα, με τρόπο πειστικό και αδιαμφισβήτητο. Ο ελληνικός αθλητισμός δεν έχει γεννήσει καμιά άλλη τόσο μεγάλη ομάδα σε διάρκεια, ποιότητα, επιτυχίες. Όχι μόνο στο μπάσκετ, σε όλα τα σπορ. Και δύσκολα θα γεννήσει κάποια άλλη για να πάρει κάποια στιγμή τη σκυτάλη που θα αφήσει κληρονομιά ο Παναθηναϊκός όταν έλθει η ώρα αυτή η μεγάλη φουρνιά να ολοκληρώσει τον κύκλο της.

Η αλήθεια είναι ότι αρκετές φορές στο παρελθόν υπήρξαν πολλοί που πίστεψαν ότι το κεφάλι βρήκε ταβάνι και δεν πάει άλλο. Το ακούσαμε μετά τη Θεσσαλονίκη, την Μπολόνια, την Αθήνα και ειδικά μετά το Βερολίνο. Έτυχε όμως ο Παναθηναϊκός να έχει στο τιμόνι του μόνο ξεροκέφαλους ανθρώπους και κάθε φορά που έβρισκε ταβάνι, του έριχναν μία και το γκρέμιζαν. Έτσι χτίστηκε αυτή η αυτοκρατορία. Με την ξεροκεφαλιά του Ομπράντοβιτς και την τρέλα που κουβαλούν μέσα στο μυαλό τους οι Γιαννακόπουλοι.

Έτσι και μερικούς μήνες νωρίτερα τολμούσε να ξεστομίσει κανείς ότι ο Ζοτς πιστεύει πως μπορεί να πάρει το Ευρωπαϊκό με σέντερ τον Βουγιούκα και τον Καλάθη πλέι μέικερ, ο ζουρλομανδύας και το ρετιρέ στο Δαφνί ήταν έτοιμα προς χρήση. Θυμάστε τι άκουσε ο Ομπράντοβιτς από «ειδικούς» και μη όταν επέμενε κόντρα σε όλους σ' αυτά τα παιδιά. Τα πίστεψε, τα δούλεψε, τα εξέλιξε και τα έβγαλε στο παρκέ έτοιμα να κλείσουν στόματα και να σηκώσουνε κούπες.

Πέρα από τα πάρα πολλά που σημαίνει αυτό το τρόπαιο για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του, το 6ο Ευρωπαϊκό ήταν η αποθέωση της απόλυτης γνώσης κόντρα στους ξερόλες των πάγκων, των δημοσιογραφικών γραφείων και της εξέδρας. Δύσκολη η υπόθεση η κριτική και είναι καλοδεχούμενη όταν γίνεται με σεβασμό και ταπεινότητα, με στόχο να πεις μια γνώμη και όχι να την επιβάλεις. Να πω τι (ο όποιος) εγώ και να αντικρούσω τον Ομπράντοβιτς; Θα πέσει το ταβάνι να με πλακώσει.

Δεν διαφωνώ. Έχει εμμονές ο άρχοντας των δακτυλιδιών, όπως έχουν όλοι οι προπονητές του κόσμου. Αλλά ο Ζοτς ξέρει τη δουλειά του καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλο κι απόδειξη γι' αυτό είναι οι αμέτρητοι τίτλοι της καριέρας του. Το να πεις κάποια στιγμή πως νομίζεις ότι κάνει λάθος, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Όχι όμως να ουρλιάζεις, να ξεσηκώνεις τον κόσμο και να κολλάς την ετικέτα του τρελού σε έναν άνθρωπο που δεν έχει αφήσει τίποτα στην καριέρα του. Πάει πολύ και δε λέει.
Κάνουμε την πλάκα μας για το επόμενο Ευρωπαϊκό στην Πόλη την ώρα που ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος άφησαν να αιωρείται η πιθανότητα να παραδώσουν αλλού τη σκυτάλη. Δεν ξέρω αν το κάνουν για να προκαλέσουν εκδηλώσεις λατρείας από την πλευρά του κόσμου, όπως άκουσα ορισμένους να υποστηρίζουν μετά τις κόντρες που ξέσπασαν με αφορμή τον πολυμετοχικό ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Δεν το πιστεύω, αλλά ακόμα κι έτσι να είναι, δεν το θεωρώ ντροπή να γονατίσουμε ευλαβικά και να τους ζητήσουμε να παραμείνουν. Και βίτσιο να το έχουν οι άνθρωποι, με τόσες θυσίες που έχουν κάνει για την Πανάθα, το αξίζουν και με το παραπάνω.

Όπως και να 'χει, πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι πλησιάζει η ώρα που ο Παύλος και ο Θανάσης θα αποσυρθούν από το προσκήνιο. Τα χρόνια περνάνε και το βάρος τόσο μεγάλης ευθύνης αποδεικνύεται αβάσταχτο. Μπορεί να μην είναι τώρα ούτε και του χρόνου. Αλλά δεν θα αργήσει η στιγμή που η σκυτάλη θα περάσει αναγκαστικά σε άλλα χέρια. Σε κάθε αυτοκρατορία, η διαδοχή πάντα αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση, όσο καλά κι αν έχει προετοιμαστεί το έδαφος. Γι' αυτό είναι λογικό να υπάρχει ένα άλφα άγχος.

Ίσως είναι πρόωρο να κάνουμε τέτοιες κουβέντες κι ας άφησαν τα περιθώρια οι ίδιοι οι Γιαννακόπουλοι με τις δηλώσεις τους. Δεν έχουμε το κληρονομικό χάρισμα για να μαντεύουμε τις εξελίξεις. Από ένστικτο και μόνο, πιστεύω πως αυτή την κουβέντα θα την κάνουμε στα σοβαρά κάποια στιγμή αργότερα. Σε 2-3 χρόνια ίσως, μακάρι και περισσότερα. Το αίμα νερό δεν γίνεται κι ο Παύλος με τον Θανάση έχουν αποδείξει ότι στις φλέβες τους κυλάει πράσινο αίμα. Και δεν πρόκειται να αφήσουν το πάπλωμα να τους πλακώσει πάνω στη δόξα, όσο βαρύ κι ασήκωτο κι αν είναι.

Πηγή: leoforos.gr