Η τιμή ήταν προσωπική αλλά όχι εξ αγχιστείας, μα αμέσως αποδιδόμενης καθρεπτίζεται στη φυλλωσιά ενός εμβλήματος. Το βράδυ της Τετάρτης στη Βαρκελώνη, η ιστορία του Παναθηναϊκού σαν αύρα, σαν μια άυλη πανέμορφη, αόρατη κυρία, βημάτιζε αργά-αργά συγκινημένη στους διαδρόμους του «στρατηγείου» του ευρωπαϊκού μπάσκετ... Δεν ήταν επισκέπτρια μα επίσημη «καλεσμένη» σε ένα φεστιβάλ που έμοιαζε να είχε διοργανωθεί προς τιμήν της.

Στα εγκαίνια του νέου πολυτελούς σπιτιού της Ευρωλίγκας, η πανέμορφη κυρία ξεγλιστρώντας από άκρη σε άκρη, αφήνοντας πίσω μόνο το έντονο άρωμά της, δάκρυσε... Σαν μάνα που αντικρίζει το παιδί της γαμπρό ή νύφη, επιστήμονα, πατέρα ή μητέρα. Θα τα επαναλάβω... Η τιμή δεν ήταν δική της, αλλά ανήκει και σε αυτή. Τα στήθη της φούσκωναν από περηφάνια και τη στιγμή που με το βελούδινο άγγιγμά της ταξίδευε στις τέσσερις γωνιές της κάθε επιγραφής, ένιωθε σαν χάιδευε ένα από τα παιδιά της. Τα αγαπημένα της. Κάποια από τα καμάρια της. Ναι, είναι αλήθεια! Στο πρόσωπο των τριών μυθικών προσωπικοτήτων, στους οποίους η Ευρωλίγκα με κάθε τιμή πρόσφερε την αιωνιότητα, το πολυτιμότερο από τους άυλους τίτλους τιμής για κάθε ζωντανή ύπαρξη, βραβεύτηκε στην Ισπανία η ιστορία του Παναθηναϊκού. Στην πραγματικότητα ο Θανάσης και ο Παύλος Γιαννακόπουλος.

Ο Τζόρντι Μπερτομέου δυσκολεύτηκε να βαπτίσει και τις πέντε αίθουσες που ονοματίστηκαν πριν από τα εγκαίνια του νέου κτιρίου της Βαρκελώνης. Για τις τρεις από αυτές, το μυαλό του δεν βασανίστηκε καθόλου. Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, Ντέγιαν Μποντιρόγκα!!! Λένε ότι στους «Μίδες» των επιτυχιών, κάθε μία ξεχωριστή μπορεί να τους προκαλέσει ένα δάκρυ και παράλληλα να μην προσθέσει κανένα άγνωστο συναίσθημα.

Αυτό που συνέβη στη Βαρκελώνη για τους τρεις ανθρώπους που έγραψαν ή γράφουν τη δική τους ιστορία στο μπάσκετ, του έφερε αντιμέτωπους με ένα συναίσθημα άγνωστο, απροσδιόριστο, ίσως όμως το πιο ισχυρό από όλα όσα έχουν νιώσει ποτέ. Η μία αίθουσα ονομάστηκε Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ή άλλη Ντέγιαν Μποντιρόγκα και η τρίτη Σαρούνας Γιασικεβίτσιους... Δύο έμειναν αβάπτιστες, καθότι οι... νονοί ερίζουν, αλλά οι τρεις ήταν εκτός συναγωνισμού. Τρεις πόρτες, τρεις αίθουσες, τρία πρόσωπα, που έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Τον Παναθηναϊκό. Και την τρέλα δύο ανθρώπων, που αποφάσισαν μια μέρα της ζωής τους να δημιουργήσουν τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, του Θανάση και του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Στη Βαρκελώνη γιόρτασαν ο Ζέλικο, ο Ντέγιαν και ο Σάρας, αλλά δίπλα τους δάκρυζε η ιστορία του Παναθηναϊκού, που κατάφερε να περιλαμβάνει στις σελίδες της σημαντικά κεφάλαια της ζωής των τριών μεγάλων και διαχρονικών (με τη βούλα πια) προσωπικοτήτων. Πάνω από όλα βεβαίως του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που συνεχίζει να έχει την πένα στο χέρι και ουσιαστικά να είναι ο ίδιος ο συγγραφέας της πράσινης ιστορίας, η οποία στις μελλοντικές γεννεές θα ακούγεται σαν μυθολογία.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ο Ζοτς δεν είναι ο συγγραφέας αλλά ο γητευτής της, αυτός που την έχει πάρει στα χέρια του και επί έντεκα χρόνια την καλοφορμίζει δίχως αυτή να τον «δαγκώσει» ποτέ. Οραματιστείτε... Έπειτα από πολλά χρόνια, ο πιτσιρίκος που διέρχεται την είσοδο του κτιρίου βλέποντας τη θύρα με την επιγραφή «Ζέλικο Ομπράντοβιτς», θα είναι αδύνατον να σκεφτεί τίποτα άλλο, ουδέν περισσότερο από το... «Προπονητής του Παναθηναϊκού». Στο σακούλι του προστέθηκαν βεβαίως κι άλλα λάφυρα, με την Παρτιζάν και τη Ρεάλ για να αναρριχηθεί στην κορυφή της λίστας των καλύτερων και πιο πολυβραβεβευμένων προπονητών της Ευρώπης, αλλά μη γελιέστε... «Παναθηναϊκός» θα σκεφτεί ο πιτσιρίκος.

Στην επόμενη πόρτα, όταν θα υψώσει το κεφάλι από περιέργεια για να αποδώσει φόρο τιμής, το όνομα που θα αντικρίσει θα είναι του Ντέγιαν Μποντίρογκα. Τα χρόνια πέρασαν, ο Ντέκι είναι πια ένας γοητευτικότατος, στα όρια του στρουμπουλού, άντρας, στα μάτια του οποίου το ευρωπαϊκό μπάσκετ γνώρισε την ερμηνεία της λέξης «ηγέτης».

Ναι, ο Ντέκι ολοκλήρωσε τον κύκλο των θριάμβων του στη Βαρκελώνη, χαρίζοντας στην Μπαρτσελόνα το πρώτο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της ιστορίας της, αλλά συμπαθάτε με, το συναίσθημα που έβγαλε στον Παναθηναϊκό επί τρία χρόνια, δεν συγκρίνεται με κανένα. Ούτε του Μιλάνου όπου έπαιξε στη αρχή της επαγγελματικής καριέρας του, ούτε στη Ρεάλ Μαδρίτης ούτε βέβαια στη Ρόμα, μα ούτε στη Μπαρτσελόνα. Ο Ντέγιαν, εις τους αιώνας των αιώνων θα είναι παιδί του Παναθηναϊκού, με τον οποίο κατέκτησε δύο φορές το βαρύτιμο τρόπαιο, με τον οποίο πέτυχε τον απόλυτο άθλο στην ιστορία της Ευρωλίγκας το 2002 στην Μπολόνια και από τον οποίο ένα χρόνο αργότερα, γνώρισε την πιο ανατριχιαστική, την πιο αποθεωτική, την πιο συγκινητική υποδοχή που έχει επιφυλαχθεί ποτέ στη διαδρομή όλων των σπορ επί ευρωπαϊκού εδάφους. Όχι μόνο ο Ντέγιαν, αλλά ουδείς δικαιούται να το ξεχάσει αυτό. Και η Ιστορία έχει χρέος να το θυμίζει σε όλους.

Λίγα μέτρα πιο πέρα εμφανίζεται η τρίτη θύρα, αυτή που φέρει το όνομα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Δικαίως ο Λιθουανός θα είναι για πάντα ταυτισμένος με το θαύμα της Μακάμπι στη διετία 2004-2005, αλλά ο Παναθηναϊκός θα είναι πάντα η ομάδα που του έστρωσε το δρόμο για να γνωρίσει μια άλλη κατάσταση, μια διαφορετική διαδρομή που έδωσε έντονο ελληνικό χρώμα στο υπόλοιπο της ζωής του. Η γυναίκα του είναι Ελληνίδα και ήδη έχει ένα παιδί μαζί της. Στον Παναθηναϊκό ο Σάρας λατρεύτηκε, η Μακάμπι τού χάρισε το ευ ζην, αλλά το Τριφύλλι δεν θα το βγάλει από την καρδιά του και δεν θα το πετάξει όπως έκανε με το κασκόλ του Ολυμπιακού όταν οι οπαδοί του, σε μια προσπάθεια να εκμαιεύσουν το «ναι», τον υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο περνώντας στον λαιμό του ερυθρόλευκο κασκόλ. Αυτόν τον... ζυγό ο Σάρας (για τους δικούς του λόγους) δεν τον άντεξε. Και αποφάσισε να παίξει στον Παναθηναϊκό, όπου συναντήθηκε με τον καλύτερο προπονητή που είχε ποτέ στην καριέρα του και σε μια ομάδα που καθημερινά δίδασκε τι σημαίνει να έχεις νοοτροπία νικητή.

Η ιστορία του Παναθηναϊκού κάποια στιγμή αποχώρησε. Δεν ενόχλησε κανέναν... Απλά με την προσοχή ενός ιχνηλάτη, πάνω στο κόκκινο χαλί της Βαρκελώνης περπατούσε και ξετύλιγε το φιλμ της ζωής της. Η παρουσία της όμως στους παρευρισκόμενους ήταν έντονη. Πιο έντονη από ποτέ. Και ξέρετε γιατί; Διότι αυτή αυτή η αόρατη φιγούρα, σε μια βραδιά που στήθηκε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη φωλιά της, υποχρέωσε όλους τους συνδαιτυμόνες της βραδιάς να την αναπολούν και να την έχουν διαρκώς στο μυαλό της. Ως την πιο όμορφη ιστορία που συνέβη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αυτό αξίζει στον Παναθηναϊκό.

ΥΓ1. Αργά ή γρήγορα με όμοιο ή διαφορετικό τρόπο, θα έρθει και η σειρά του Δημήτρη Διαμαντίδη.

ΥΓ2. Η διοίκηση της Ευρωλίγκας προφανώς και θέλησε να βάλει πρόσωπα που συνδέονται με τις βασικές υπερδυνάμεις του μπάσκετ από την ημέρα της γέννησής της... Παναθηναϊκός, Μακάμπι, Μπαρτσελόνα. Ωστόσο, ο παρονομαστής σε πράσινο φόντο είναι πιο ισχυρός από τα σχέδιά της.

Πηγή: leoforos.gr

Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS