Πέρασαν μέρες από εκείνο το απόγευμα, που στο γραφείο έσκασε η βόμβα. "Πέθανε ο Νίκος, ο Σαμαράς, ο βολεϊμπολίστας". Δε γίνεται, δε μπορεί να είναι αλήθεια. "Μα αυτός είναι παλίκαρος" σκέφτηκα. Δε χρειάστηκε να περάσουν πολλά λεπτά για να επιβεβαιωθεί ότι ο... παλίκαρος αυτός, είχε λυγίσει. Ακόμα κι αυτός. Ξέρετε, αισθάνομαι ότι δικαιούμαι να γράψω κάτι για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, έστω κι αν αυτός υπήρξε (κυριολεκτικά) είδωλο της νεότητάς μου. Δεν είναι υπερβολή αυτό θα εκμυστηρευτώ...

Για εμένα, στα 18 χρόνια μου και λίγο πριν γνωρίσω τον κανονικό, ο Νικόλας ήταν ο... Νικ, ο Γκάλης του ελληνικού βόλεϊ. Για λόγους προσωπικούς που δεν έχουν σημασία να τους αναλύσουμε. Αισθάνομαι λοιπόν, ότι δεν έχω δικαίωμα να γράψω για τον Σαμαρά. Γιατί τις τελευταίες ώρες συνειδητοποίησα ότι ανήκω κι εγώ σε αυτή την κάστα των "ακούσιων δημίων".

Διαβάστε ολόκληρο το θέμα στο gazzetta.gr

Άλλα Σπόρ SPORTS