Και όμως, παρόλο που το κορίτσι γεννήθηκε με 8 δάκτυλα στα χέρια και 7 στα πόδια και που ονειρευόταν, ούσα μικρούλα ακόμη στη γενέτειρά της Μπράντφορντ να γίνει μία μέρα «κανονική» τενίστρια τελικά, όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά εισβάλλοντας στο «Top 100» της Wta (Women Tennis Association) διέψευσε με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο ακόμη και τις βασικές αρχές της Ιατρικής.

 Η Τζόουνς γεννήθηκε με Σύνδρομο Εκτροδακτυλίας, μία σπανιότατη γενετική διαταραχή με μεγάλη ετερογένεια συμπτωμάτων. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της πάθησης είναι η μερική ή η πλήρης απουσία των φαλάγγων κάποιων δακτύλων των χεριών ή των ποδιών. Άλλα συμπτώματα είναι το λαγώχειλο, το λυκόστομα, η υποπλασία της άνω γνάθου, η ατρησία της ρινικής χοάνης καθώς και διάφορες διαταραχές του ουροποιητικού και του γεννητικού συστήματος. Στους ασθενείς επηρεάζονται επίσης το δέρμα (αποχρωματισμός, υπερκεράτωση), τα μαλλιά (αργή ανάπτυξη), τα δόντια (υποδοντία, τερηδόνα) και οι ιδρωτοποιοί, σιελογόνοι και σμηγματογόνοι αδένες. Μερικοί πάσχοντες εμφανίζουν επίσης ανωμαλίες του δακρυϊκού πόρου, αυξημένη ευαισθησία σε λοιμώξεις των ματιών (επιπεφυκίτιδα, κερατίτιδα, βλεφαρίτιδα) και φωτοφοβία.

 Στα 9 (!) της είχε ήδη ξεκάθαρο, στο μυαλό της τι ήθελε να γίνει όταν θα μεγάλωνε. Και μία ωραία ημέρα κοινοποίησε στους γονείς της την απόφασή της να εγκαταλείψει την οικογένεια και το σπίτι της στο Ουέστ Γιορκσάιρ για να κυνηγήσει το όνειρό της στη Βαρκελώνη, στη φημισμένη Ακαδημία τένις των Σάντσεθ- Καζάλ. Μες στην ατυχία της υπήρξε πολύ τυχερή που οι γονείς της, αμφότεροι χρηματιστές είχαν τη δυνατότητα να την εγγράψουν σε μία τόσο ακριβή σχολή, κι επειδή έβλεπαν ότι μόνο το τένις την έκανε χαρούμενη δεν της έφεραν την παραμικρή αντίρρηση στην όποια, τολμητή και παρακινδυνευμένη απόφασή της.

 Στην Ισπανία υποβλήθηκε σε άλλες εφτά, από τις συνολικά 23 επεμβάσεις προσθετικής που χρειάστηκε να κάνει, κυρίως στα δάκτυλα των ποδιών γιατί αναπόφευκτα σηκώνουν και όλο το βάρος του σώματος. Πέρασε δύσκολα. Πάρα πολύ δύσκολα. Έκλαψε, πόνεσε και απογοητεύτηκε, ουδέποτε όμως σκέφτηκε να τα παρατήσει.

 «Μπορεί να μην έχω τον σωματότυπο τενίστριας, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έχω το δικαίωμα να προσπαθήσω να γίνω τουλάχιστον μία καλή αθλήτρια», έλεγε πριν καιρό στο Bbc όταν η Αγγλία ανακάλυψε τη συγκινητική Ιστορία της.

 «Μπορεί να μου λείπουν δύο δάκτυλα στο δεξί πόδι, ένα στο αριστερό και να γεννήθηκα με δύο λιγότερα στα χέρια, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν έχω το ίδιο κάποια χαρτιά να παίξω. Να’ νε καλά η Ακαδημία Σάντσεθ- Καζάλ, που όλα αυτά τα χρόνια μου έμαθε όχι μόνο το πώς να ρίχνω σωστά το βάρος στα πόδια μου, αλλά και πώς να πιάνω ακόμη καλύτερα την ειδικά διαμορφωμένη και τροποποιημένη ρακέτα μου».

 Στις αρχές του περασμένου Ιουνίου, η Φρανσίσκα (πλέον, απλά «Φραν» για όλους) ήταν Νο 100 του κόσμου και στα μέσα Ιουλίου, μετά τις νίκες της στο τουρνουά Wta 125, στο Κοντρεξεβίλ και στο αντίστοιχο του Παλέρμο σκαρφάλωσε ήδη έως το Νο 84 του παγκόσμιου, γυναικείου ranking.

 «Δεν έχω και δεν θέλω ν’ αποδείξω τίποτα σε κανέναν και κυρίως, δεν θρέφω αυταπάτες. Στόχος μου είναι να φτάσω όσο ψηλότερα γίνεται, και αν δεν γίνει τουλάχιστον να ξέρω ότι υπήρξα πηγή έμπνευσης για όσους ονειρεύονται το ο,τιδήποτε ακόμη και αν πιστεύουν ότι είναι ακατόρθωτο». Chapeau! (Της βγάζουμε το καπέλο, που λένε και οι Γάλλοι).       

Φρανσίσκα Τζόουνς Άλλα Σπόρ