Μεγάλη Παρασκευή. Βαριά μέρα. Δεν μου κολλάει ύπνος. Σκέφτομαι πολλά και θέλω να γράψω χιλιάδες πράγματα για τις εικόνες που είδα σήμερα. Βαριές σκέψεις για το παρόν και το μέλλον. Μπερδεμένα πράγματα, άσχημες καταστάσεις. Αισθάνομαι αδύναμος να συλλάβω και να καταγράψω το μέγεθος της... καταστροφής που φέρνει η καταραμένη οικονομική κρίση και που δυστυχώς μόλις ξεκίνησε. Μου θυμίζει τις εικόνες από το τσουνάμι στην Ιαπωνία. Πρώτα ο σεισμός κι όποιος γλιτώσει, μένει για να ζήσει το μαρτύριο του τσουνάμι που τα σαρώνει όλα.

Το αδιανόητο αίσθημα του αποκλεισμού που «μυρίζει» συμφορά και αποπνέει τρόμο και εξαθλίωση. Κι αν ακόμα υπάρχουν επιζήσαντες υπάρχει και η ραδιενέργεια. Ο απόλυτος τρόμος, ο αργός θάνατος. Τι να διαλέξεις, πως να ζήσεις; Πως να αντισταθείς και από που να πιαστείς; Ποιος να σε βοηθήσει και ποιον να σώσεις;

Παρακολουθούσα τον αγώνα της Εθνικής Παίδων με την Βουλγαρία και καθυστέρησα να πάω στο «Μελίνα Μερκούρη» όπου ήταν η συνέντευξη των παικτών του Ολυμπιακού. Βιαστικός καθώς ήμουν μπήκα γρήγορα στο γήπεδο χωρίς να πολυσκεφτώ για πιο λόγο γίνεται η συνέντευξη. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου πέρασαν από μπροστά μου τα πρόσωπα των αθλητών. Στο φόρτε της καριέρας τους, πάνω στη χαρά τους και μου έμοιαζαν να είναι βετεράνοι. Κατεβασμένα κεφάλια, αξύριστα πρόσωπα και το απόλυτο κενό. Από που να πιαστείς και τι να περιμένεις; Ο καλύτερος είναι απλήρωτος οκτώ μήνες.

Με τον πλέον αξιοπρεπέστατο τρόπο, προσεκτικό και συνάμα αυθόρμητο έκαναν κατάθεση ψυχής και έκκληση ζωής.

Μήπως διαβάσατε την επιστολή των αθλητών του Ολυμπιακού; Συγκλονιστική, απλή ειλικρινής. Εγραψε ιστορία πλάι στα λάβαρα με τους τίτλους που έχουν μείνει σκονισμένα στο «Μελίνα Μερκούρη» χωρίς να έχουν γραφτεί οι τίτλοι του 2009 και του 2010. Ο χρόνος έχει σταματήσει στον Ολυμπιακό εδώ και καιρό. Το πιο συγκλονιστικό όλων είναι το εξής σημείο:

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο www.gazzetta.gr

Βόλεϊ Κοινωνία LIFE Ελλάδα