Κόουτς στεναχωρήθηκες;

Aναλυτικά το άρθρο του:

Το πλοίο της μεγάλης φυγής σφύριξε... τρεις φορές για τον Δημήτρη Τζούριτς. Δεν τον χωρούσε άλλο το ελληνικό πρωτάθλημα. Έφυγε και σώθηκε το παλικάρι. Οχι, μόνο τώρα που έπεσε η κρίση, η μιζέρια και η καταχνιά. Κι από τότε που η Α1 ήταν στις δόξες της, παίκτες σαν τον Τζούριτς ήταν πολυτέλεια. Ο Τζούριτς είναι ένα φαινόμενο που όμως δεν θα πρέπει να χάσει άλλο χρόνο...

Ήδη, έχασε αρκετό με τα όσα πέρασε εφέτος στον Ολυμπιακό. Έπρεπε να είχε φύγει από το καλοκαίρι του 2010 και να μπει σε πρόγραμμα «προστασίας παικτών». Πως έχουμε το πρόγραμμα «προστασίας μαρτύρων» για όσους συνεργάζονται με τις Αρχές σε διάφορες υποθέσεις. Ετσι και ο Τζούριτς. Ευτυχώς που πήγε στην Τρεντίνο για να μπει σε πρόγραμμα «προστασίας παικτών».

Η επιλογή του να πάει στην Ιταλία ήταν η ιδανική και για το μεγάλο δίλημμα που έχει μέσα του σχετικά με το ποια θέση θα αγωνιστεί ας αφήσει να το αποφασίσουν οι κορυφαίοι του είδους.

Στην Ελλάδα για το εάν θα παίξει ο Τζούριτς διαγώνιος ή, κεντρικός έχει άποψη και η κουτσή Μαρία, ενώ στην πραγματικότητα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα τον έχει πλέον ο Βούλγαρος Ράντοστιν Στόιτσεφ αλλά και ο συνεργάτης του Ρομπέρτο Σερνιότι για τον οποίο λέγεται πως η επιλογή του Τζούριτς ήταν προσωπική του εισήγηση.

Σώθηκε ο Τζούριτς. Δεν του άξιζε άλλη μιζέρια και απαξίωση κι αυτό δηλώνει και ο ίδιος. Δυστυχώς αυτός και όλοι οι παίκτες της γενιάς του «άνθισαν» πάνω πάνω που πέφτει το... χαλάζι.

Αλλά, όπως λέει ο λαός «από αγκάθι βγαίνει ρόδο». Αν δεν είχαμε την κρίση ο Τζούριτς, ίσως να έμενε απλά ένας καλός παίκτης, ένα ακόμα ταλέντο με θηριώδη δύναμη, μέτρια τεχνική, μεσαίο ορίζοντα στόχων, κακομαθημένη νοοτροπία και «διαμαρτυρημένο» συμβόλαιο στον φάκελο κάποιας προσφυγής.

Μόλις καβατζάριζε και τα 25 χρόνια της ζωής του θα έψαχνε κάπου να αράξει και αυτό θα ήταν όλο. Αργά ή γρήγορα θα του έπεφταν τα φτερά. Δημόσιος υπάλληλος θα γίνονταν όπως τόσοι και τόσοι προκάτοχοι του που είχαν τεράστια ταλέντα, αλλά βολεύτηκαν στα κάλπικα συμβόλαια και δέχτηκαν να γίνουν ακόμα και καθαριστές των πάγκων.

Η δύσκολη χρονιά που πέρασε εφέτος στον Ολυμπιακό και η οικονομική κρίση έβαλαν τον Τζούριτς σε σκέψεις. Τον ανάγκασαν να πάρει αποφάσεις μια ώρα αρχύτερα. «Τώρα ή ποτέ» έλεγε κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί μετρώντας μερικά κέρματα στο παντελόνι του. Τις περισσότερες φορές περνούσε με δανεικά.

Αυτό που τον κρατούσε ζωντανό ήταν το όνειρο μιας καλής μεταγραφής. Ναυαγός στο νησί του Ρέντη είχε καταλήξει. Περίμενε το καράβι της Τρεντίνο. Ευτυχώς για αυτόν οι συγκυρίες βοήθησαν, το καράβι πέρασε από τον Πειραιά κι ο Τζούριτς γατζώθηκε στην άγκυρα.

Από εδώ και πέρα αρχίζει ένα άλλο μεγάλο επεισόδιο της περιπέτειας του Τζούριτς. Η περίπτωση του είναι σίγουρα μοναδική. Ποτέ κανείς Ελληνας διεθνής δεν έχει αγωνιστεί στην πρωταθλήτρια Ιταλίας, Ευρώπης και Κόσμου και μάλιστα την επομένη σεζόν που έκανε το «τρεμπλ».

Γι αυτό και η μεταγραφή του Τζούριτς έχει τεράστια σημασία για τον ίδιο αλλά και για το πληγωμένο ελληνικό βόλεϊ.
Μακάρι να πετύχει ο Τζούριτς. Μακάρι να πετύχει και ο Ρουμελιώτης που τον ακολουθεί στην Μόντσα παρότι οι δύο αθλητές έχουν διαφορά μεγαλύτερης από μια δεκαετία

Οι δύο διεθνείς διαγώνιοι θα αγωνιστούν στον ιταλικό πρωτάθλημα. Μοιάζει με ψέμα αλλά είναι αλήθεια. Τα φώτα των Ιταλών θα είναι πάνω τους. Από τον κακομαθημένο και εσχάτως πτωχευμένο πλανήτη «Ελλάδα» έρχονται δύο παίκτες.

Στο χέρι τους είναι να αποδείξουν πως οι Ελληνες εκτός από τον καλό φραπέ ξέρουν να ξεχωρίζουν και τον καλό φρέντο. Όποτε έχουν χρόνο και διάθεση για να τον πιουν, διότι για τους δύο τα ψέμματα τελείωσαν. Το στρατιωτικό τους τώρα αρχίζει και μάλιστα στις Ειδικές Δυνάμεις.

Η πλακίτσα, οι διακοπούλες και οι δικαιολογίες τελείωσαν. Σαν τους νεοσύλλεκτους πεζοναύτες θα περάσουν.
Αλλά για να γίνεις πεζοναύτης πρέπει να το λέει και η περδικούλα σου. Και η καρδιά των δύο το λέει. Ο εγωισμός, το πάθος και η φιλοδοξία ξεχειλίζει. Φυγόπονοι δεν είναι. Λίγο τύχη χρειάζονται, και να είναι υγιείς. Από εκεί και πέρα μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους στις «Δυτικές Ινδίες» του Ευρωπαϊκού Βόλεϊ. Διότι μέχρι τώρα, οι περισσότεροι που έφευγαν στο εξωτερικό πήγαιναν κυρίως προς... νότιο-ανατολικά. Ο ανταγωνισμός στην Δύση είναι άγριος και δύσκολος.

Η επιβίωση των δύο «πεζοναυτών» στην άγρια... Δύση θα κρίνει το μέλλον της σημερινής αλλά και της επόμενης γενιάς Ελληνων βολεϊμπολιστών. Είναι μια χρυσή ευκαιρία για να προβληθεί το ελληνικό βόλεϊ στο εξωτερικό και να δώσει ευκαιρίες όχι μόνο σε παίκτες αλλά ακόμα και σε προπονητές.

Το έχουμε γράψει δεκάδες φορές τα τελευταία 20 χρόνια. Λίγοι ξένοι ήταν καλύτεροι από τους καλύτερους Ελληνες, αλλά η μεγάλη διαφορά είναι στη νοοτροπία και στην επαγγελματική τοποθέτηση του Ελληνα βολεϊμπολίστα. Τουλάχιστον καμιά 10αριά από τους εν ενεργεία αθλητές θα μπορούσαν να σταθούν άνετα στο εξωτερικό κι όχι μόνο τώρα αλλά εδώ και χρόνια. Είναι ευκαιρία να αλλάξει η σκέψη και στρατηγική όλων. Η καλή παρουσία Ελλήνων στο εξωτερικό σταδιακά θα ανοίξει και την ελληνική αγορά, θα δώσει κίνητρα σε νέους αθλητές αλλά και στα σωματεία που θα μπορούν να έχουν πολύ καλά έσοδα. Οργάνωση, σκέψη και στρατηγική χρειάζεται. Σε περίοδο κρίσης η εισαγωγή είναι καταστροφική. Η εξαγωγή είναι το βάλσαμο.

Την ώρα που μάθαινα για την ανακοίνωση της Τρεντίνο σχετικά με το τριετές συμβόλαιο του Τζούριτς ήμουν σε αγώνα βόλεϊ των Special Olympics στο ΟΑΚΑ. Η Εθνική Ελλάδα έπαιζε με την Γερμανία, οι κερκίδες ήταν γεμάτες και οι δύο ομάδες έδιναν τα ρέστα τους. Σε αυτό το βόλεϊ δεν μετράει η τεχνική αλλά η καρδιά και η ψυχή. Η δύναμη ζωής και παράδειγμα αγώνα.

Ο αγώνας μόλις είχε τελειώσει και κατέβηκα στον αγωνιστικό χώρο για να μιλήσω με τα παιδιά και τους προπονητές τους για να κάνω ρεπορτάζ και να μιλήσω μαζί τους.

Η ελληνική ομάδα είχε χάσει 2-1 σετ και κάποια από τα παιδιά της ελληνικής ομάδας είχαν βουρκώσει από την στεναχώρια τους. Δεν τους χωρούσε ο τόπος. Ήταν έτοιμα να κλάψουν. Ο ένας έδινε δύναμη στον άλλο, έδινε κουράγιο μέχρι την επόμενη αναμέτρηση που είναι την Παρασκευή.

Κέρωσα από το πάθος των παιδιών. Αυτοί οι αγώνες ήταν η ζωή τους. Δύο από τα παιδιά πιάνουν τον προπονητής τους (Βασίλη Οικονομίδη) και τον ρωτάνε κοιτώντας τον στα μάτια: Κόουτς στεναχωρήθηκες; Κάναμε ότι μπορούσαμε, αλλά είδες κι εσύ ότι ήταν καλύτεροι... Θα είμαστε μαζί μέχρι το τέλος. Θα νικήσουμε, θα δεις... Θα κερδίσουμε την άλλη φορά. Σου το υποσχόμαστε...

Ανατρίχιασα. Ακόμα και τώρα που σας γράφω είμαι έντονα φορτισμένος. Τόσα χρόνια στα γήπεδα δεν είχα νιώσει τέτοια ένταση, δεν είχα ακούσει ποτέ τόσο απλά και συνάμα τόσο δυνατά λόγια από αθλητές στον προπονητή τους.

Με κοίταγε ο προπονητής και δεν μπορούσα να του μιλήσω. Είχα συγκινηθεί τόσο πολύ που δεν ψέλλισα κάτι ασυναρτησίες. Δηλώσεις δεν πήρα. Δεν πρόλαβα κιόλας γιατί όλη η ομάδα πήγε στην αίθουσα «Κασιμάτης» που υπογράφτηκε το μνημόνιο της IOS με την FIVB. Ήταν τόση η φόρτιση που τα παιδιά μόλις μπήκαν στην αίθουσα άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά «Ελλάς, Ελλάς».

Έκατσα σε μια καρέκλα για να συνέλθω. Δεν πίστευα το πόσο έντονα και δυνατά συναισθήματα ένιωθα. Η καρδιά μου χτυπούσε έντονα σαν να ήμουν έτοιμος να τρέξω 100αρι. Τόση ενέργεια ένιωθα πως είχα... Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τους θρυλικούς χρυσούς Ολυμπιονίκες. Την Μπεχάρ, τον Μπέρζινς, τον Χοφ και τον Γκρμπιτς. Εκεί ήταν η χαριστική βολή. Ζαλίστηκα και αναπόλησα...

Έκανα συγκρίσεις με αυτά που βιώνουμε καθημερινά στις... άλλες Εθνικές ομάδες, στο... άλλο βόλεϊ κι αισθάνθηκα από... άλλο πλανήτη. Σκεφτόμουν πόσες αξίες έχουμε χάσει. Πόσο λάθος δρόμο έχουμε πάρει και πόσο πρέπει να αλλάξουμε.

Πηγή: gazzetta.gr