Αφενός γιατί είναι ο πρώτος άνθρωπος που βλέπω εδώ και μήνες και είναι χαμογελαστός. Αφετέρου διότι στον Κολωνό δεν συνηθίζουν να συχνάζουν Ιάπωνες και... αφετρία γιατί σχεδόν όλες τις φορές είδα τον Γιαπωνέζο να κρατάει στα χέρια του ελληνικές εφημερίδες...

Απ΄ ότι έμαθα ο Ιάπωνας είναι φιλοξενούμενος του από... κάτω μας κι έχει έρθει για διακοπές και για έρευνα στην Ελλάδα. Διαβάστε και θα καταλάβετε...

Μετά αναρωτήθηκα τι μπορεί να τις χρειάζεται ο Γιαπωνέζος τις ελληνικές εφημερίδες όταν έχουν πάψει να τις αγοράζουν ακόμα και οι Έλληνες. Με εξαίρεση τους 40αρηδες άνω που μεγάλωσαν με τις φυλλάδες στα χέρια, τα αδιαπραγμάτευτα ιδανικά στην καρδιά και τη δυνατή δραχμή στην τσέπη, όλοι οι άλλοι βλέπουν την εφημερίδα ως διακοσμητικό αξεσουάρ των περιπτέρων.

Μετά από λίγες μέρες η απορία μου λύθηκε αφού έμαθα πως ο Γιαπωνέζος ανήκει σε μια ομάδα του Πανεπιστημίου της Ναγκόγια που κάνει έρευνα για τον ελληνικό και γενικά ευρωπαϊκό Τύπο και καταγράφει το πως αποτυπώνουν οι ελληνικές εφημερίδες τα γεγονότα, τι επιλέγουν ως πρώτα θέματα σε σχέση με την οικονομική και κοινωνική κρίση και άλλα τέτοια «μυστήρια» που για μας τους κοινούς θνητούς είναι ιστορίες για... γιαπωνέζους. Και ούτε πρόκειται ποτέ να τα ψάξουμε αφού σε αυτή τη χώρα τα πάντα γίνονται από συναίσθημα και ένστικτο.

Άκου τώρα. Έφυγε από την άλλη άκρη της γης και ήρθε στην Ελλάδα μέσα στη ντάλα των 40 βαθμών για να αγοράσει ελληνικές εφημερίδες. Καλή η έρευνα αλλά εάν δεν έχεις και το βίτσιο σου δεν γίνονται εύκολα αυτές οι δουλειές.

Είναι σαν τους παράγοντες του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού. Δεν μπορούσαν να διοικήσουν ως εκλεγμένη διοίκηση και περίμεναν το Πρωτοδικείο για να τους δώσει το χρίσμα για διοικήσουν τον Ερασιτέχνη.

Τα ίδια και οι Βρετανοί. Μας κορόιδευαν για το μπάχαλο των προετοιμασιών των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 και για τις ταραχές τον Δεκέμβριο του 2009 και τώρα «λούζονται» τα ίδια. Τι να πρωτοθυμηθούμε από τις αναφορές και τα «οδοιπορικά» των βρετανικών τηλεοπτικών δικτύων στην Ελλάδα; Και δεν το βλέπουμε ρατσιστικά αλλά ως μέτρηση βλακείας κάποιων τύπων που έχουν εξουσία και ζουν στην εποχή των εξερευνητών μακριά από την παγκόσμια εξαθλίωση και την καταβαράθρωση αξιών και νομισμάτων.

Τι να πεις όμως; Η βλακεία, τα βίτσια και η τρέλα δεν μπαίνουν σε καλούπια. Κι εγώ έχω το βίτσιο μου και το έκανα και επάγγελμα. Ασχολούμαι με το βόλεϊ. Κάποιος άλλος «κολλάει» με το μπάσκετ, άλλος με το Στοίχημα, άλλος πάει και πλακώνεται στις μπουνιές για «στημένες ομάδες» κι άλλος παίζει χαρτοπαίζει νύχτα, μέρα. Άλλος γράφει ότι θέλει και άλλος διαβάζει ότι θέλει.

Ο καθένας έχει ένα «κόλλημα» που τον βοηθάει να ξεπερνάει ανώδυνα τα προβλήματα και την καθημερινότητα του, χωρίς βέβαια να γνωρίζει πότε κάνει χόμπι, πότε επάγγελμα και πότε κατάχρηση.

Λέγαμε για τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Δεν ξέρουμε εάν έχει σωτηρία το εγχείρημα της διοίκησης του Αχιλλέα Μακρόπουλου αλλά αυτό που ξέρουμε είναι πως στην πραγματικότητα δεν διοικεί τον Παναθηναϊκό.

Οπως δεν διοικούσε ο Ρισβάς και ο Κίτσιος που τα παράτησαν και έφυγαν. Αυτοί που διοικούν τον Παναθηναϊκό δεν είναι μέσα στο ΔΣ του Ερασιτέχνη. Η διοίκηση του Ερασιτέχνη έχει απλά διακοσμητικό ρόλο. Απλά το Πρωτοδικείο όρισε κάποιους τύπους να είναι τύποις στη διοίκηση την οποία ουσιαστικά ασκούν οι έμμισθοι εντός κι εκτός Παναθηναϊκού. Τόσο απλό είναι.

Εάν ο Παναθηναϊκός δεν διοικηθεί με γνώμονα τους απλούς κανόνες του μάρκετινγκ και της αγοράς είναι καταδικασμένος και ο ίδιος και όσοι βάλουν τα λεφτουδάκια τους.

Κι ένα Ευρώ να επενδυθεί θα πρέπει να υπάρχει πλάνο για το πως θα εισπραχθεί, όχι για το καλό αυτουνού που θα επενδύσει αλλά για το καλό του συλλόγου.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως θα βρει ο Μακρόπουλος τα 3,8 εκ. Ευρώ που χρωστάει ο Ερασιτέχνης και πολύ περισσότερο πως θα βρεθούν τα 1,8 εκ. Ευρώ που οφείλει το ΤΑΑ όταν δεν έχει εκπονηθεί το παραμικρό για επιχειρησιακό πλάνο εσόδων.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την φράση «θα θυσιάσω και την ψυχή μου για να σωθεί ο Παναθηναϊκός». Ακούγεται ωραία, αλλά έχει χάσει την αξία της όταν προηγουμένως ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός για πρώτη φορά στην ιστορία του έχει συρθεί στα Πρωτοδικεία. Μετά από αυτά δεν μετράνε ούτε οι ψυχές, ούτε οι παράγοντες, ούτε τα χρήματα.

Αν ήταν να επιβιώσει ο Παναθηναϊκός μόνο με τη δύναμη των ψυχών κάποιων παραγόντων να είστε σίγουροι πως τους είχαμε θυσιάσει προ πολλού σαν την Ιφιγένεια στην Αυλίδα. Στο γόνατο πάνω στο βωμό.

Το μοντελάκι του «βάζουμε το χέρι στην τσέπη και βγάζουμε δίσκο για να σωθούν τα τμήματα» έχει πεθάνει.

Ο Γιαννακόπουλος και οι άνθρωποι του υποστηρίζουν πως τα χρήματα για το βόλεϊ δόθηκαν στον Ερασιτέχνη αλλά δεν πήγαν στον προορισμό τους υπονοώντας πως κάποιοι τα καταχράστηκαν.

Ποτέ, όμως δεν μπήκαν στον κόπο να μας εξηγήσουν λεπτομέρειες. Πότε, δηλαδή, πληρώθηκαν οι ξένοι παίκτες και γιατί έμειναν απλήρωτα συμβόλαια εκατοντάδων Ευρώ; Αυτή είναι η μόνιμη επωδός που βαρεθήκαμε να ακούμε και να διαβάζουμε από τους ανθρώπους του Γιαννακόπουλου.

Ο νέος πρόεδρος του ΤΑΑ Χρόνης Ακριτίδης και ο Θεόδωρος Λιακόπουλος ακόμα δεν ανέλαβαν το ΤΑΑ και οι έμμισθοι διοικούντες τους κατηγορούν για κακοδιαχείριση. Αφού το αναφέρει και ο «δάσκαλος της δημοσιογραφίας» μας προβληματίζει, μόνο που ο Λιακόπουλος ήταν στο ΤΑΑ και επί Βλάση Σταθοκωστόπουλου αλλά όταν το 2008 το τμήμα παραδόθηκε από τον Βλάση στον Γιαννακόπουλο το ΤΑΑ δεν χρώσταγε ούτε σεντς.

Όπως φαίνεται, η παρουσία του Λιακόπουλου και του Ακριτίδη στο ΤΑΑ ενοχλεί έμμισθους και άμισθους. Φοβούνται μήπως χάσουν το «πράσινο» μεροκάματο και φυσικά είναι θέμα χρόνου να «φάνε» και τον Ακριτίδη και τον Λιακόπουλο μέχρι να φτάσουμε πάλι στο μηδέν περιμένοντας κανέναν νέο «πιστολέρο» να σώσει το τμήμα, έστω και μέσω... Πρωτοδικείου.

Υπάρχουν, όμως και ευχάριστα που συμβαίνουν μέσα στο κατακαλόκαιρο κι ενώ τα μπάνια του λαού γίνονται μέχρι τελευταίου εν μέσω της οικονομικής κρίσης.

Η Εθνική Παίδων ετοιμάζει τα μπαγκάζια της για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αργεντινής. Μετά από 14 χρόνια θα έχουμε ομάδα στο Μουντιάλ Παίδων. Στο βόλεϊ για να προκριθείς σε τελικά Παγκοσμίου είναι πολύ μεγάλη ιστορία.

Σαν χθες ήταν που ο «τρελό» Νεόφυτος ως άλλος... Χομεϊνί έγραψε ιστορία και πήρε το ασημένιο στην Τεχεράνη με παίκτες τους Καλαϊτζίδη, Μηνούδη, Τερζή, Βαρδή, Καριπίδη, Πέτρογλου, Ουτζή, Θεοχαρίδη, Τοπαλίδη, Μπέλο, Ζλατιλίδη και Χατζηπροδρόμου.

Αναλογικά αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που έχει φέρει ποτέ το ελληνικό βόλεϊ. Το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Παίδων του 1997 το οποίο ποτέ δεν πληρώθηκε, ποτέ δεν βραβεύτηκε από την αθλητική ηγεσία και ποτέ δεν «εξαργυρώθηκε» από το ίδιο το άθλημα.

Αυτή τη φορά είναι μπροστάρης ο Μάκης Δημητριάδης με 12 πιτσιρικάδες που έχουν τσαγανό και κυρίως παρουσίες στους συλλόγους τους στην Α1 και Α2. Ξεχωρίζουμε τον Κοκκινάκη από τον Ολυμπιακό, τους Δαλακούρα, Κουμεντάκη από τον Εθνικό, τον Τζιουμάκα από τον Ηρακλή, τον Λιόντα που πήγε στον Παμβοχαϊκό κ.α.

Αυτή η γενιά των παιδιών λειτουργεί υπό πίεση και η πίεση βγάζει τα διαμάντια. Εμείς δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε καλό κατευόδιο και μόνο που θα αγωνιστούν στην Αργεντινή αποτελεί επιτυχία.

Την ίδια ώρα τα μπαγκάζια τους ετοιμάζουν για την Ιταλία, ο Τζούριτς, ο Φράγκος, ο Ρουμελιώτης, η Χαντάβα και η Νομικού και μακάρι να είναι μόνο η αρχή. Μακάρι να φύγουν τα παιδάκια στο εξωτερικό μήπως και σωθούν και μαζί τους σωθούν και τα υπόλοιπα ταλέντα της νέας γενιάς που έρχεται . Χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια, να πέσει πείνα για να καταλάβουμε πως αντί για κατανάλωση και εισαγωγή πρέπει να κάνουμε παραγωγή και εξαγωγή.

Όσο για τα μεταγραφικά των ομάδων της Α1 είναι ακόμα νωρίς. Μην βιάζεστε. Για την ώρα ,πάντως, φαίνεται πως μετά τον Ηρακλή υπάρχει το χάος.

Βέβαια βαρόμετρο για τη διαφορά του Ηρακλή με τον Ολυμπιακό θα είναι η περίπτωση του Ντεσπέιν. Αν ο Ηρακλής καταφέρει και πάρει τον Κουβανό θα γείρει οριστικά τη πλάστιγγα με το μέρος του και θα αποδυναμώσει τον Ολυμπιακό. Το ζήτημα είναι να καταφέρει να γυρίσει ο Ντεσπέιν από την Κούβα, γιατί κι αυτό δεν είναι βέβαιο μετά την καμπάνα που έφαγε από την FIVB.

Οσο για την Α1 γυναικών εάν κι εφόσον καταφέρει να ξεκινήσει τον Οκτώβριο θα είναι ουσιαστικά υπόθεση της ΑΕΚ και του Μαρκόπουλου. Ο Ολυμπιακός θα κινηθεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αφού δεν δείχνει σοβαρό ενδιαφέρον και ο Παναθηναϊκός ζει ακόμα με τις «ψυχές» και τα «φαντάσματα».

Πηγή: gazzetta.gr

Βόλεϊ Παναθηναϊκός