Αν και ως ερώτημα δεν στέκει και δεν μπορεί να στέκει , διότι είναι σαν να περιμένεις απάντηση στο ερώτημα αν γίνονται θαύματα και μάλιστα επαναλαμβανόμενα, εν τούτοις η ερώτηση κυκλοφορεί ευρέως. Γράφει ο Μιχάλης Τσόχος.
«Μπορεί αυτή η ομάδα να κατακτήσει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και το να επαναλάβει το θαύμα του 2004;». Από το να δώσω την αρνητική απάντηση ή την οποιονδήποτε απάντηση καλύτερα είναι να ψάξω να βρω τι λείπει και τι περισσεύει σε σχέση με την ομάδα του 2004.
Λείπει ο φυσικός ηγέτης εντός των τεσσάρων γραμμών. Κακά τα ψέματα, την ποδοσφαιρική προσωπικότητα του Θοδωρή Ζαγοράκη δεν την έχει κανείς. Ναι, τοτέμ ο Καραγκούνης, ναι μεγάλη φυσιογνωμία ο Κατσουράνης, αλλά Ζαγοράκη αυτή η ομάδα δεν έχει.
Αγωνιστικά αυτό που της λείπει περισσότερο από όλα, είναι ο Αντώνης Νικοπολίδης. Και δεν είναι μόνο η κλάση και η ψυχραιμία που προσέφερε στην ομάδα ο Νικοπολίδης είναι κυρίως η σιγουριά. Οποιον και αν ρωτήσεις σήμερα από εκείνη την ομάδα θα σου πει «μεγάλη υπόθεση να έχεις τερματοφύλακα τον οποίο εμπιστεύεσαι με κλειστά μάτια. Με τον Αντώνη ξέραμε όχι μόνο ότι δεν θα κάνει λάθος, αλλά ότι εννιά στις δέκα φορές θα διορθώσει και το δικό μας».
Τι άλλο μας λείπει πολύ. Ο αιφνιδιασμός, η έκπληξη και το γεγονός ότι δεν μας υπολόγιζε κανείς. Όχι ότι σήμερα περιμένουν να το πάρουμε, αλλά αν κάνουμε μία νίκη στην πρεμιέρα κόντρα στην Πολωνία, το ερώτημα «αν η Ελλάδα μπορεί να το ξανασηκώσει θα είναι πανευρωπαϊκό». Στα γήπεδα της Πορτογαλίας η κουβέντα ξεκίνησε να γίνεται όταν είχαμε φτάσει ήδη στα ημιτελικά και αφού πρώτα είχε αποκλείσει, Ισπανούς, Ρώους και Γάλλους.
Επίσης τότε ο στόχος της ομάδας ήταν μία αξιοπρεπής παρουσία, για την ακρίβεια η αποφυγή του διασυρμού. Σήμερα ο στόχος είναι η πρόκριση στους «οκτώ» και βλέπουμε. Σήμερα δεν είμαστε αουτσάιντερ, σήμερα έχουμε πίεση, σήμερα αν επιστρέψουμε αποκλεισμένοι από τον όμιλο θα έχουμε αποτύχει, το 2004 αν πετυχαίναμε έστω μία νίκη, ή ακόμη ακόμη κι΄αν πέρναμε έναν βαθμό και σκοράραμε ίσως να θεωρούμασταν επιτυχημένοι. Η πίεση λοιπόν σήμερα υπάρχει και είναι οπωσδήποτε μειονέκτημα.
Από την άλλη υπάρχουν και κάποια πράγματα που μας περισσεύουν. Οσο και αν η πορεία του 2004 στηρίχτηκε στην άμυνά μας και το εκπληκτικό τουρνουά που έκανε ο Δέλλας, ο Καψής και ο Σεϊταρίδης, η σημερινή αμυντική γραμμή είναι η καλύτερη που είχαμε ποτέ και απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές που ενδεχομένως να είχαν θέση βασικού και σε ομάδες που είναι φαβορί για το τρόπαιο. Δεν ξέρω γιατί οι Ολλανδοί ας πούμε ή ακόμη ακόμη και οι Γερμανοί σε ότι έχει να κάνει με τους στόπερ μας δεν θα ήθελαν τον Αβράαμ, ή τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, ή τους Παπασταθόπουλο και Τοροσίδη στην δική τους ομάδα; Μάλλον θα τους ήθελαν και μάλλον κάποιους από αυτούς θα τους ξεκίναγαν βασικούς.
Το ξέρω ότι μπορώ να φανώ ιερόσυλος, αλλά και προπονητικά καλύτερα είμαστε τώρα. Ναι ο Ρεχάγκελ έφερε την επανάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ναι αυτός άλλαξε τη νοοτροπία και την λογική της εθνικής ομάδας, ναι αυτός έβαλε το νερό στο αυλάκι, αλλά ως κόουτς είναι στα μάτια μου υποδεέστερος του Σάντος. Ναι σε σχέση με το 2004 υπερτερούμε στον πάγκο.
Φτάνουν αυτά για να επαναληφθεί το θαύμα; Όχι για να μην πουλάμε παραμύθι. Ισως όμως, αν έχουμε και την τύχη που είχαμε τότε, να φτάνουν για μία νέα μεγάλη διάκριση που θα είναι η πρόκριση στους «οκτώ» και ταβάνι η συμμετοχή στα ημιτελικά αν και εφόσον μας βοηθούσε και η κλήρωση…
Πηγή: theinsiders.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις