Ο Δημοσθένης Καρμοίρης γράφει στο blog του στον sportdog για τα ληξιπρόθεσμα συμβόλαια στον Ολυμπιακό και τον τρόπο σκέψης στην πλατεία Αλεξάνδρας.
Ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη ποτέ δεν κινήθηκε στη σφαίρα της ψυχρής λογικής. Για τις διοικητικές αποφάσεις ποτέ δεν υπήρξε ο "σκληρός" υπολογισμός του "τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο".
Σαφώς και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος, οπότε κατά συνέπεια, στη συνέχιση της συνεργασίας με τα πρόσωπα, τη Νο1 βάση μελέτης αποτελεί η προσφορά στην ομάδα.
Για τον ηγέτη των "ερυθρολεύκων", που δεν σταμάτησε – κι ούτε πρόκειται – ποτέ να σκέφτεται και να δρα με το feeling του οπαδού, με την αγάπη για την ομάδα να είναι πάνω από όλα, ακόμα και από το οικονομικό "μάτωμα", ασφαλώς και παίζει πρωτεύοντα ρόλο ο ιδρώτας, οι κόποι και το αποτέλεσμα συνεισφοράς του καθενός προσωπικά.
Η συνέπεια, ο επαγγελματισμός, αλλά – όσο κι αν αυτό είναι δυσεύρετο σήμερα πια – και ο ψυχισμός, το ατομικό πάθος, ο χαρακτήρας του παίκτη ή του προπονητή, είναι "κομμάτια" αλληλένδετα ενώπιον της τελικής κρίσης. Κι όλα αυτά, με την κουβέντα να αφορά ληξιπρόθεσμα συμβόλαια.
Κάποτε ο "καπετάνιος" της Παιανίας έλεγε – και επέμενε δογματικά κάποιες φορές – ότι "τι να το κάνω να είναι καλός παίκτης, καλό παιδί, καλός χαρακτήρας είναι;". Κι αν δεν καλυπτόταν από πλευράς συμπεριφοράς και νοοτροπίας, δεν έκλεινε ούτε καν την αρχική συμφωνία.
Στον Ολυμπιακό του Βαγγέλη Μαρινάκη η κυρίαρχη παράμετρος αφορά στον άνθρωπο, σε άμεσο συσχετισμό με την ομάδα. Πόσο την "πονάει", πόσο πασχίζει γι' αυτήν, πόσο μάχεται για τον Θρύλο.
Κι αυτά δεν αφορούν μόνο στην εικόνα του ποδοσφαιριστή στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και στα αποδυτήρια, στην κοινή καθημερινή ζωή στις εγκαταστάσεις του Ρέντη, στην εκτός γηπέδων παρουσία του.
Έκανα τον πρόλογο για να σας βάλω στο πνεύμα, ούτως ώστε να κατανοήσουμε επακριβώς τις ομοιότητες και τις διαφορές περιπτώσεων που έχουν να κάνουν με ανανεώσεις ή επεκτάσεις συμφωνιών οι οποίες βρίσκονται προ των πυλών ή είναι μελλούμενες.
Εξηγώ λοιπόν γιατί το "extension" του Τζιμπούρ δεν έχει καμία σχέση με αυτό του Τοροσίδη, όπως δεν είχε και ο χωρισμός δρόμων των πρωταθλητών με τον Μέλμπεργκ και τον Μιραλάς.
Ξεκαθαρίζω ότι ασφαλώς και στον Πειραιά θα ήθελαν το "ναι" του "Τόρο" μέσα στο πρώτο 10ήμερο του Ιανουαρίου, που είναι και η τελευταία προθεσμία που έχει δοθεί στον διεθνή αμυντικό. Από τον οποίο σίγουρα έχουν λείψει τα εξαιρετικά παιχνίδια την τελευταία διετία σχεδόν – σε διάρκεια 100%, μα και μεμονωμένα δεν είναι πολλά αν τα μετρήσει κανείς – ωστόσο για την αξία του είναι περιττό να μιλάμε. Όπως και για την πολύ-χρησιμότητα του, την πείρα του, κ.λπ.
Παιχνίδι με τη φωτιά
Όμως μου έχει προκληθεί η εντύπωση ότι ο Βασίλης παρά-έπαιξε με τη φωτιά. Δεν νοείται να προορίζεσαι για "σημαία" της ομάδας για το "πρωτοπαλίκαρο" έκφρασης της "ερυθρόλευκης ψυχής", να στο λέει και να στο δείχνει ο πρόεδρος, αγκαλιάζοντάς σε με ένα "βαρύ" συμβόλαιο, πολύ καιρό προτού εκπνεύσει η τρέχουσα συμφωνία σου κι εσύ να …σφυρίζεις αδιάφορα!
Να βλέπεις τον συμπαίκτη σου (και στην Εθνική), Αβραάμ Παπαδόπουλο να κλείνει μια εφάμιλλη πάνω-κάτω νέα συμφωνία κι εσύ να εξακολουθείς να αποφεύγεις να μιλήσεις για την "ταμπακέρα".
Από σεβασμό στην προσφορά και την αξία του, ο Ολυμπιακός του συμπεριφέρθηκε και σε "δεύτερο χρόνο" άψογα, εκχωρώντας του την άνεση να φέρει πρόταση από το εξωτερικό και να περάσει τα σύνορα, ικανοποιώντας την επιθυμία του να παίξει μπάλα εκτός Ελλάδας.
Επίσημα για τον Τοροσίδη, η πόρτα της πλατείας Αλεξάνδρας δεν χτύπησε ποτέ από ξένο σύλλογο, οι εμφανίσεις του πέρυσι και φέτος στη "μισή διαδρομή" του πρωταθλήματος δεν ήταν εφάμιλλη των δυνατοτήτων του και, παρόλα αυτά, ο παίκτης συντήρησε την αβεβαιότητα της κατάστασης και για τις δύο πλευρές.
Με αποτέλεσμα τώρα πια να βρίσκεται μάλλον στο …κενό, καθώς το όνειρό του για ευρωπαϊκή ομάδα (υψηλών προδιαγραφών τουλάχιστον) δεν φαίνεται πως έχει τύχη προς εκπλήρωση και από την άλλη, τον Ολυμπιακό μάλλον τον έχει κουράσει αυτή η υπόθεση η οποία έχει όντως τρενάρει.
Ο "αγενής" Μέλμπεργκ
Θυμίζω ότι το περασμένο καλοκαίρι η αρχική αναποφασιστικότητα του Μέλμπεργκ, που αργότερα εξελίχθηκε σε εξαφάνιση, ακόμα και αδιαφορία, αφού – όχι άδικα – προκάλεσε αρνητική εντύπωση το γεγονός της απόλυτης απουσίας του (ούτε ένα τηλέφωνο) ακόμα και όταν πληροφορήθηκε τον σοβαρό τραυματισμό του Αβραάμ στο Euro.
Εκεί ήταν κι ο Σουηδός, αλλά ούτε που εμφανίστηκε να δείξει (το πιο βασικό) λίγο ανθρώπινο ενδιαφέρον για το ταίρι του στο ερυθρόλευκο κέντρο άμυνας, ούτε που επικοινώνησε με ανθρώπους της διοίκησης του Ολυμπιακού για να θυμίσει την παρουσία του, όταν η ομάδα έμπαινε σε βάσανα με την προβλεπόμενη μακρά απουσία του στυλοβάτη της θωράκισής της…
Δεν πάει να ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής και επαγγελματίας; Πού ήταν το ανθρώπινο στοιχείο; Πού η έγνοια του για τον Ολυμπιακό; Έκοψε τις γέφυρες, τον ξέκοψαν και οι ερυθρόλευκοι…
Το …κλάμα του Βέλγου
Ο Κέβιν Μιραλάς ήταν άλλη περίπτωση. Καμία σχέση με τις προηγούμενες. Λόγω και του νεαρού της ηλικίας του Βέλγου, όλοι ήξεραν κατά βάθος ότι "έμενε ώσπου να φύγει". Κάποια στιγμή έναν τέτοιο επιθετικό δεν θα τον βαστούσαν δέσμιο τα σύνορα του ελληνικού πρωταθλήματος και ο Ολυμπιακός που δεν στέκεται εμπόδιο στην καριέρα κανενός, δεν πρόκειται να του έφραζε το δρόμο.
Τα είχαν πει, τα είχαν βρει και προχωρούσαν χωρίς πίεση και αβεβαιότητες. Όταν ο μάνατζερ του -αυτός ο …περίφημος Ενροτό- "έφερε" την Έβερτον με το ζεστό χρήμα και ο Μιραλάς …έπεσε με δάκρυα στα πατώματα να πάει στην Premier, τότε για τη διοίκηση των Πειραιωτών είχε σημάνει η ώρα της αποδέσμευσης.
Όποιος δεν θέλει να παίζει για τον Ολυμπιακό, ο Ολυμπιακός δεν τον θέλει …άλλες 10. Όποιος κι αν είναι. Όσο κι αν "μετράει", το μοναστήρι να είναι καλά.
Τύπος και υπογραμμός
Κάπως ανάλογη με την υπόθεση Μιραλάς είναι και αυτή του Τζιμπούρ. Θέλουν και οι δύο πλευρές να συνεχίσουν μαζί. Ο Ράφκ από μεριάς του, ποτέ δεν έκρυψε από κανέναν ότι τον δελεάζει η προοπτική να παίξει μπάλα σε μια καλή γαλλική ομάδα (ή και κάπου αλλού πάντα με υψηλούς στόχους) και ο Ολυμπιακός επίσης ουδέποτε υπήρξε αρνητικός στις φιλοδοξίες του.
Το θέμα είναι ότι ο Αλγερινός τα δίνει όλα στο γήπεδο και τις προπονήσεις, κάθε χρόνο είναι και καλύτερος με τα "ερυθρόλευκα", σκοράρει φέτος κατά βούληση καλύπτοντας στον τομέα αυτό και το κενό του Μιραλάς, ενώ από πλευράς συμπεριφοράς – παρά τα (δικαίως ως ένα βαθμό) αντιθέτως θρυλούμενα – είναι υπόδειγμα!
Πώς και γιατί λοιπόν να μην τον περιμένει με καλή διάθεση και θέληση ο Ολυμπιακός;
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις