Μία εξήγηση για τα πολλά 1-0...

«Δεν έχω κανένα παράπονο από τη διάθεση των ποδοσφαιριστών μου. Σε όλα τα ματς από την πρώτη στιγμή που βρίσκομαι εδώ, μόνο για 45 λεπτά δεν έδειξαν τη διάθεση που ζητάω εγώ, στο ματς με το Λιχτενστάιν εκτός έδρας» είπε και πρόσθεσε:

«Υπάρχει εξέλιξη στο ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα μας, η οποία είναι όντως πιο αργή απ' ό,τι περιμέναμε, όμως αυτό που είναι αληθινά περίεργο είναι το γεγονός ότι χάνουμε αρκετές ευκαιρίες. Και λέω ότι είναι περίεργο, γιατί έχουμε ποδοσφαιριστές, οι οποίοι στις ομάδες τους πετυχαίνουν πολλά γκολ και μάλιστα πιο δύσκολα». Επειδή στα ανεξήγητα δεν πιστεύω, θα δώσω μία εξήγηση, η οποία ωστόσο δεν θα βοηθήσει τον Σάντος: απλώς, κατά τη γνώμη μου εξηγεί το παράδοξο αυτό φαινόμενο.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚA οι παίκτες της Εθνικής δείχνουν διάθεση, κι αυτό τους το αναγνωρίζει κι ο κόσμος που στα τελευταία ματς στο Καραϊσκάκη ήταν πολύς, μολονότι ποτέ στη διάρκεια αυτής της προκριματικής φάσης δεν είδε την ομάδα του Σάντος να κερδίζει αντίπαλο σημειώνοντας τρία γκολ. Ομως στο ποδόσφαιρο δεν αρκεί ούτε η διάθεση για να σκοράρεις, ούτε οι πολλοί επιθετικοί - το λέω γιατί στο ματς με τη Σλοβακία χρησιμοποιήθηκαν κάμποσοι. Στο μοντέρνο ποδόσφαιρο υπάρχουν δύο πράγματα που είναι εξίσου σημαντικά με τη διάθεση: το πρώτο είναι η νοοτροπία και το δεύτερο η αγωνιστική ένταση. Σε αυτά η Εθνική μας δεν παίρνει ακριβώς άριστα.

ΕIΝΑΙ ΑΛHΘΕΙΑ ότι η Εθνική μας έχει χάσει ευκαιρίες σε όλα αυτά τα ματς που κέρδισε μόνο 1-0. Ομως αυτές έχουν χαθεί κατά κανόνα σε δύο στιγμές ενός παιγνιδιού: είτε σε ένα διάστημα που η Εθνική μας πιέζει για να προηγηθεί, είτε στο τέλος ενός ματς όταν ο αντίπαλος παίρνει θάρρος από το ρευστό 1-0 και κάτι προσπαθεί.

Στο μεσοδιάστημα μεταξύ της στιγμής του γκολ και του τέλους του ματς γίνονται ελάχιστα πράγματα: η Εθνική μας, όπως η νοοτροπία της προβλέπει, μαζεύεται, δεν πιέζει, αφήνει τη μπάλα στον αντίπαλο τον οποίο συχνά ακυρώνει. Ομως κατεβαίνει με ελάχιστους παίκτες, χρησιμοποιεί τους μέσους προς κάλυψη της άμυνας, αφήνει τους κυνηγούς της μόνους και ξεκομμένους μπροστά και παίζει πολύ με τον χρόνο. Ο Σάντος λέει ότι η ομάδα παίζει αργά: έτσι είναι. Ομως αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τα χαρακτηριστικά των παικτών όσο με την ένταση του παιγνιδιού: στη φάση που περιμένουν τη χρησιμοποιούν για να αμυνθούν κι όχι π.χ. για να πρεσάρουν. Στην Εθνική μπορεί να δεις τα πιο ηρωικά τάκλιν, ακόμα και μπροστά από τον Καρνέζη, να δεις καλύψεις των αμυντικών (ειδικά των ακραίων), να δεις στόπερ καμικάζι να βγαίνουν πρώτοι στην μπάλα. Αλλά σπανίως θα δεις overlap, σχεδόν ποτέ δεν θα δεις κυνηγούς να πρεσάρουν, σπάνια θα δεις χαφ να πατάνε περιοχή, δηλαδή να τρέχουν χωρίς την μπάλα για να δώσουν στον συμπαίκτη στήριγμα.

ΑΛΛAΖΟΥΝ όλα αυτά; Οσο η Εθνική συνεχίζει να κερδίζει, όχι. Και δεν είναι θέμα παικτών, αλλά θέμα συνήθειας και αντίληψης. Οι παίκτες κάνουν συχνά ό,τι τους μαθαίνεις. Και σχεδόν πάντα όσα από τον προπονητή τους επιτρέπονται.

Πηγή: sday.gr