Το χειροκρότημα, λοιπόν, που πήρε άπλετα ο Γιώργος Καραγκούνης από κάθε γωνία του γηπέδου, αλλά και τα θετικά σχόλια από όλους ανεξαιρέτως που άκουγες να μιλάνε χτες, ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση για έναν έφηβο 36 ετών! Εναν αληθινό αρχηγό που σε κάθε ματς της Εθνικής νομίζεις πως δίνει εξετάσεις! Αγωνίζεται με το ίδιο πάθος όπως τις πρώτες φορές τότε που ο Βασίλης Δανιήλ τον έκανε διεθνή.


Ο Γιώργος είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν πρόκειται για κάποιον που έγινε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής επειδή έτσι απλά του τα έφερε η ζωή. Αυτός γεννήθηκε ποδοσφαιριστής! Παρακολουθώντας τον από παιδί, στις μικρές Εθνικές ομάδες διέκρινες τη τρέλα που είχε για να διακριθεί. Να ξεχωρίσει. Η μπάλα ήταν η ζωή του και το έβγαζε στο γήπεδο. Εφηβος ακόμη, στα 17 του χρόνια στο Λιτόχωρο εκεί όπου η Εθνική Νέων έφτασε στην τρίτη θέση της Ευρώπης, το 1995 ο Καραγκούνης ξεχώριζε τόσο πολύ που ξεπέρασε τον Φραντσέσκο Τότι ως MVP. Το 1998 με την Εθνική Ελπίδων στο Βουκουρέστι απέναντι στη Γερμανία του Μπάλακ και την Ολλανδία του Φαν Νίστελροϊ ο «Κάρα» οδήγησε την Ελλάδα σε θριάμβους και πρόκριση στον τελικό. Η ήττα από την Ισπανία τον είχε στεναχωρήσει αφάνταστα. Η μοίρα του επιφύλαξε για αποζημίωση κάτι καλύτερο ωστόσο. Την κατάκτηση του τροπαίου στο κανονικό EURO το 2004 στην Πορτογαλία. Εκεί όμως που ο υπερβάλλων ζήλος του τον έκανε να πάρει κάρτα στον ημιτελικό με την Τσεχία και να χάσει τον τελικό του Ντα Λουζ.

Ο Καραγκούνης έπαιξε με την ομάδα της καρδιάς του, τον Παναθηναϊκό στα τρία σερί χρόνια των μεγάλων ευρωπαϊκών αναμετρήσεων στο ξεκίνημα του νέου millennium. Ηταν εκείνες οι νύχτες κόντρα στη Γιουβέντους, τη Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη Σάλκε, την Αρσεναλ, το Αμβούργο, τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα, τη Φενερμπαχτσέ, την Αντερλεχτ και την Πόρτο του Μουρίνιο που υπήρξαν ο προπομπός της επιτυχίας της εθνικής ομάδας στην Πορτογαλία. Το γκολ με ψαράκι εναντίον των «κανονιέρηδων» του Αρσέν Βενγκέρ που έδωσε τη νίκη με 1-0 , μία βραδιά που ο Πατρίκ Βιεϊρά τον κυνηγούσε να του πάρει την μπάλα και δεν μπορούσε, ήταν το κερασάκι στην τούρτα, αλλά το πιο ωραίο γκολ ήταν στο «Θέατρο των Ονείρων» στο «Ολντ Τράφορντ» κόντρα στη Γιουνάιτεντ, και ας μη συνοδεύτηκε από αποτέλεσμα! 

Επαιξε στην Ιντερ και την Μπενφίκα κυνηγώντας το ευρωπαϊκό όνειρο, πριν επιστρέψει στον Παναθηναϊκό το 2007 χωρίς να το πολυσκεφτεί. Ηθελε να βοηθήσει τον σύλλογο να πάρει ένα πρωτάθλημα, αυτό που είχε λείψει του ίδιου! Οταν το κατόρθωσε ένιωσε Θεός και ήξερε πως πια τα είχε πετύχει όλα, αλλά ποτέ δεν έβαλε φρένο! Το 2012 ένιωσε δυστυχώς τη γη να ανοίγει κάτω από τα πόδια του. Το ότι δεν του προτάθηκε καν η ανανέωση του συμβολαίου από τον Γιάννη Αλαφούζο πριν 15 μήνες, ήταν κάτι που τον πλήγωσε βαθιά. Τι και αν ήταν ξανά πρωταγωνιστής στο Euro εκεί όπου δικό του γκολ έβγαλε έξω τη Ρωσία και μας έστειλε στα προημιτελικά; Κάποιοι στην Παιανία εκτίμησαν λάθος την κατάσταση και ο ίδιος δεν το έβαλε κάτω. Γεννημένος μαχητής, αγνόησε τις εύκολες λύσεις και πήγε στην Αγγλία όπου τρέλανε τον κόσμο στα εργομετρικά που τον υπέβαλε η Φούλαμ! Εκανε τους φίλους των «κότατζερς» να τον αποθεώσουν, τον προπονητή του Μάρτιν Γιολ να τον αποκαλεί «μηχανάκι» και όταν τελείωσε η σεζόν του ανανέωσαν το συμβόλαιο!

Οταν τελικά την Τρίτη το βράδυ σκόραρε εναντίον του Λιχτενστάιν, το πανηγύρισε σαν το πρώτο του με την Εθνική. Μαζί του έχω την αίσθηση χάρηκαν όλοι οι Ελληνες. Γιατί σε αυτό τον τόπο έχουμε πολλά στραβά, αλλά εκτιμάμε πάντα όποιον βλέπουμε να δίνει με φιλότιμο, όλο του το είναι κάθε φορά που κάνει κάτι. Και ο Γιώργος Καραγκούνης των 129 εμφανίσεων με την Εθνική, την ώρα που η μπάλα πήγε στα δίχτυα έβλεπες πως χαίρεται σαν τα μικρά παιδιά στην αυλή του σχολείου! Αυτό τον κάνει ξεχωριστό και τον καθιστά παράδειγμα προς μίμηση. Οχι μόνο μέσα στην Εθνική ομάδα και στο ποδόσφαιρο. Νομίζω πως η ίδια η κοινωνία, τον βλέπει και παραδειγματίζεται! Και αν για έναν και μόνο λόγο η Εθνική ομάδα πρέπει να βρεθεί στη Βραζιλία, αυτός δεν είναι άλλος από τον Καραγκούνη. Τον άνθρωπο που χωρίς υπερβολή πιστεύεις πως όταν γεννήθηκε είχε μία μπάλα στα πόδια!

Πηγή: sday.gr