And so the… Chori goes!

Αργεντινή, στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Η οικονομική κρίση δεν έχει ακόμα χτυπήσει τη χώρα, ωστόσο το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε μια άνετη ζωή ήταν έτσι κι αλλιώς πάντοτε μικρό. Στο Σαν Φραντσίσκο Σολάνο, μια γειτονιά του Μπουένος Άιρες, η μεγάλη οικογένεια Ντομίνγκες είχε τα απαραίτητα προς το ζην και κυρίως έναν ιδιαίτερο δεσμό ανάμεσα στα μέλη της. Ο Αλεχάντρο Ντάμιαν, που γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου του 1981, μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο κόσμο. Οι γονείς του, Αλμπέρτο και Άννα Μαρία, η γιαγιά Μαρία, ο θείος Εντουάρντο, τα αδέλφια του Ντιέγκο και Καρολίνα και ο παππούς, που έφυγε από τη ζωή πρώτος απ’ όλους. 

Ήταν εκείνος, όμως, που αποτελούσε τη συνοδεία του στα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα. Εκείνα που έκανε στους δρόμους, όταν έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους του και ενδιάμεσα βοηθούσε τον παππού του, που ήταν πλανόδιος πωλητής παγωτών. Και τι καλύτερη ανάμνηση μπορεί να έχει ένα παιδί, απ’ το να συνδυάζει το παιχνίδι με το παγωτό; «Απ’ όταν ήταν παιδί είδαμε τι ήθελε και τον στηρίξαμε εξ αρχής για να παίξει ποδόσφαιρο», θυμάται η μητέρα του Άννα-Μαρία και συμπληρώνει: «Ήξερα ότι αυτό ήταν το μόνο που τον γέμιζε και για μας αυτό ήταν το πιο σημαντικό». 

Ο μικρός Αλεχάντρο δεν θα είχε όλα εύκολα… Ξεκίνησε στις ακαδημίες της Λανούς, απ’ όπου έφυγε αφού δε θεωρούσαν ότι είχε κάποιο σπουδαίο ταλέντο. «Θεωρώ πως όλα γίνονται γιατί ο Θεός τα θέλει έτσι. Στα 15 μου χρόνια η Λανούς με άφησε ελεύθερο, όμως δεν πίστευα ότι έτσι τελειώνει η καριέρα μου. Ήξερα ότι έπρεπε να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό και πήγα στην Κίλμες. Σε 1,5 χρόνο ήμουν επαγγελματίας». Εκεί θα βαφτιζόταν εκ νέου. Οι μεγαλύτεροι της ομάδας θα τον φωνάζουν «choritο» επειδή πίστευαν ότι θα τους κλέψει τη θέση και στην πορεία για λόγους συντομίας θα επικρατήσει το «chori». Ο «μικρός κλέφτης» θα χρειαστεί να περιμένει και η συμβουλή του Αλμπέρτο θα είναι καθοριστική.