Πίστευα στο μηδέν πίσω. Όχι σαν μια (προσ)ευχή, να βάλει κάποιος καλός θεός ένα χέρι. Το πίστευα, με υπολογισμό. Ψυχρά. Κατ’ εκτίμησιν. Εκατσα και μέτρησα. Πέντε ματς πριν τη Ζένιτσα, μηδέν πίσω. Εξι ματς μετά τη Ζένιτσα, έξι νίκες, όλες με μηδέν πίσω. Εβγαινε 11/12. Οπερ έδει δείξαι. Η Ζένιτσα ήταν ένα ατύχημα. Μία εξαίρεση. Το 11/12 είναι κανόνας.

Πιστεύω φανατικά, ακράδαντα, στη δύναμη της συνήθειας. Όλα, στον υψηλό αθλητισμό, είναι συνήθεια. Η νίκη είναι συνήθεια. Το μηδέν πίσω, κι αυτό είναι συνήθεια. Αν συνηθίσεις να νικάς, θα νικήσεις και στην καλή μέρα αλλά, πιθανότατα, και στην κακή. Αν εθιστείς στην ήττα, θα ηττηθείς, εννοείται στην κακή μέρα, αλλά πιθανότατα ακόμη και στην…καλή.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο gazzetta.gr

Εθνική Ελλάδας Ποδόσφαιρο SPORTS