Η Ρεάλ είναι ο παράδεισος

Αλλά τελικά επιβλητικά και με απόλυτους πρωταγωνιστές τους μεγάλους παίκτες. Που στη Μαδρίτη εκτιμούν πρώτα και πάνω από όλα.

Aδυνατώ να πιστέψω ότι παραμονές ενός τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ η Ρεάλ θα έστελνε έναν ποδοσφαιριστή της, όσο σημαντικός κι αν ήταν, σε ένα Σέρβο θαυματοποιό για να τον κάνει καλά. Αδυνατώ επίσης να πιστέψω ότι ο Κάρλο Αντσελότι, ο άνθρωπος που έχει κερδίσει τα περισσότερα Τσάμπιονς Λιγκ στην ιστορία του θεσμού, θα χρησιμοποιήσει ποτέ του έναν παίκτη-τραυματία, που ήδη έχει υποχρεωθεί να κάνει αλλαγή σε δυο προηγούμενα παιχνίδια πριν καν συμπληρωθεί το εικοσάλεπτο.

Εξυπνάδα
Η επικράτηση της Ρεάλ στον τελικό ήρθε να μας θυμίσει ότι τη διαφορά στις μεγάλες διοργανώσεις την κάνουν πρώτα απ' όλα οι ποδοσφαιριστές. Εγραφα πριν το ματς ότι «η εξυπνάδα του Αντσελότι έγκειται στο ότι επιτρέπει στους παίκτες του πολλές πρωτοβουλίες επιβάλλοντας ένα είδος διαχειριστικής αυτοδιαχείρισης. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει και ιδέες». Στον τελικό τα είδαμε και τα δυο κι αυτά είναι σημαντικότερα από τη μετατροπή του 4-3-3 σε 4-4-2 που έκανε στο δεύτερο ημίχρονο. Είδαμε ότι για την ανάγκη διαχείρισης του ματς παίκτες προσαρμόστηκαν σε ρόλους που δεν γνωρίζουν πολύ καλά (ο Ντι Μαρία κι ο Ισκο π.χ. δεν θα γίνουν ποτέ εσωτερικοί χαφ γιατί παίζουν μόνο με την μπάλα στα πόδια), αλλά είδαμε και τον Αντσελότι να κάνει τελικά ματ στον πρωτάρη Σιμεόνε περνώντας την κατάλληλη στιγμή τον φρέσκο επιθετικό μπακ Μαρσέλο αντί του Κοεντράο και τον Ισκο στη θέση του ταλαιπωρημένου Κεντίρα.

Πολύ
Η ενδεκάδα με την οποία τελειώνει το ματς η Ρεάλ απαιτεί ένα κυρίως πράγμα: να πάρουν στα σοβαρά οι παίκτες την κατάσταση στα χέρια τους, παίζοντας πολύ με την μπάλα. Τρεις ατομικές ενέργειες στην παράταση (του Ντι Μαρία, του Μαρσέλο και του Ρονάλντο) φέρνουν την καταστροφή της Ατλέτικο, που έχει κάμποσους μαχητές, αλλά κανέναν παίκτη από αυτούς που θα μπορούσαν να βρίσκονται στην ενδεκάδα της «Βασίλισσας». Για να παίξεις σε αυτή πρέπει, σε όποια θέση κι αν αγωνίζεσαι, να γράφει το βιογραφικό σου ότι έχεις πάρει παιχνίδια: όχι τυχαία, τα δυο σημαντικότερα γκολ του τελικού τα σημειώνουν δυο αμυντικοί -ο Ράμος που βρίσκει την ισοφάριση στο 94' κι ο Μαρσέλο που βάζει τέλος στον αγώνα γράφοντας το 3-1.

Εννέα
Η Ρεάλ κερδίζει το δέκατο, έτσι όπως έχει κερδίσει τα εννέα προηγούμενα: βασισμένη σε ένα γαλαξία αστεριών που ένας προπονητής πρέπει να σέβεται, ώστε να μπορεί να δουλεύει μαζί τους. Δεν θέλω να πάω πίσω και να μιλήσω για τις πρώτες «κούπες» της τεράστιας ιστορίας της -θα μείνω στις τελευταίες. Προσωπικά δεν θυμάμαι κανέναν να λέει ότι το 1998 στο «Αμστερνταμ Αρένα» κέρδισε τον τελικό ο Χάινκες: όλοι θυμούνται το γκολ του Μιγιάτοβιτς που έριξε νοκ άουτ τη Γιούβε. Κανείς δεν πίστωσε το όγδοο στον Ντελ Μπόσκε: στο Παρίσι θυμόμαστε μόνο τη μεγάλη εμφάνιση του Ραούλ. Προσωπικά δεν θυμάμαι ποιος ήταν προπονητής της «Βασίλισσας» όταν πήρε το ένατο στο «Χάμπτον Παρκ», αλλά το γκολ του Ζιντάν δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και στη Λισσαβώνα είδα τον Κάρλο Αντσελότι να κάνει ένα μεγάλο κοουτσάρισμα σεβόμενος και διατηρώντας την αναρχία (!) της ομάδας του με βασικό σκοπό να κρατήσει στο γήπεδο όσο μπορούσε τους καλύτερους. Γιατί αυτό είναι η Ρεάλ: ο σύλλογος που αποτελεί για τους πολύ μεγάλους παίκτες προορισμό, έναν παράδεισο. Το κλαμπ που όταν σε διαλέγει σου δίνει πάντα το δικαίωμα να υποστηρίζεις πως έχεις υπάρξει ένας από τους πιο σημαντικούς του καιρού σου.

Ανοχή
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του πάγκου της Ρεάλ: με την ανοχή και του τέταρτου διαιτητή πέντε-έξι παίκτες έδιναν οδηγίες, εμψύχωναν συμπαίκτες, ξεσήκωναν την εξέδρα, πίσω από τον Αντσελότι που ποτέ του δεν γύρισε να τους παρακαλέσει να κάτσουν ήσυχα, παρά τις συστάσεις. Ο Ιταλός ξέρει ότι οι παίκτες του είναι η Ρεάλ. Αυτός είναι απλά ο πιο έξυπνος (και ίσως γι' αυτό ο καλύτερος) προπονητής στον κόσμο. Αλλά δεν θέλει να το λέει κανείς ούτε και τα βράδια που παραδίδει μαθήματα.