Από κει και πέρα, οι πληροφορίες είναι 100/100 αντιφατικές. Κάποιοι επιμένουν οτι γύρω στον Νοέμβριο θα προκύψουν κάποιες πλημμεληματικές κατηγορίες κι αυτό θα είναι όλο. Διαψεύδουν, μάλιστα, αυτό που πρόσφατα είχα γράψει, ότι η συνάντηση Σαμαρά – Μώραλη δεν είχε αίσιο τέλος. Το αντίθετο, μάλιστα, ενώ ταυτόχρονα γίνεται λόγος για άλλη συνάντηση του πρωθυπουργού, σε υψηλότερο επίπεδο και σε πολύ καλό κλίμα μάλιστα. Κάποιοι άλλοι ωστόσο επιμένουν ότι η υπόθεση έχει ακόμα πολύ ουρά από πίσω. Οψόμεθα. Σε ό,τι έχει να κάνει πάντως με το υλικό από τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων και μιλώντας γενικά και όχι για τη συγκεκριμένη υπόθεση, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα προκύψει.

Να ανοίγεις τα τηλέφωνα δηλαδή για τον φούρνο του Κωνσταντινέα και να σου προκύπτει θέμα για τους διαιτητές των πλέι οφ της Βήτα Εθνικής. Τότε με το αποκαλούμενο συνδικάτο του εγκλήματος και την απαγωγή του εφοπλιστή Παναγόπουλου, ένας εκ των εμπλεκομένων μίλαγε με το γραφείο της Ντόρας Μπακογιάννη. Τότε υπουργού Εξωτερικών. Για να ζητήσει εξυπηρέτηση όταν το ΣΔΟΕ έκανε ντου στα γραφεία της επιχείρησής του για έλεγχο. Δεν είχε μιλήσει βέβαια με την ίδια την Ντόρα. Με παρατρεχάμενους του γραφείου της έκανε κουβέντα και τον ακόμα πιο νεαρό τότε Κώστα Μπακογιάννη, που μάθαινε τη δουλειά στο γραφείο της μαμάς. Χωρίς ωστόσο να προκύψει κάτι επιλήψιμο. Οταν ανοίγουν λοιπόν τηλέφωνα, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορείς να ακούσεις. Από γκομενικές συζητήσεις, που από τακτ δεν μπαίνουν ποτέ σε καμία δικογραφία, μέχρι να μιλάει κάποιος απευθείας μ' έναν βουλευτή. Κι εξαρτάται βέβαια στην προκειμένη περίπτωση τι λέει. Αν αυτά που λένε είναι μια 100/100 φιλική συζήτηση νο πρόμπλεμ.

Οπως να μιλάει μ' έναν υπουργό, στα πλαίσια κοινωνικών σχέσεων. Αν μιλάει όμως με τον Πρωθυπουργό της χώρας, τι γίνεται; Στην υποθετική περίπτωση δηλαδή που ο μπάτσος της ΕΥΠ όταν κάνει τη δουλειά διαπιστώνει ότι αυτός που ηχογραφεί είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Τι γίνεται σ' αυτήν την υποθετική πάντα περίπτωση; Διεκπεραιώνει τη δουλειά, σαν να μην τρέχει τίποτα; Ή λέει το μυστικό εκεί που πρέπει και αναμένει εντολές; Κι αν τελικά του πούνε «προχώρα», ο δικαστής που διαβάζει τη συνομιλία του πρωθυπουργού τι κάνει; Πώς ξηγιέται; Τι μπορεί να λέει στο τηλέφωνο ένας πρωθυπουργός; Τα πάντα.

Μπορεί να μιλάει για κυνήγι ή για ψάρεμα. Μπορεί να μιλάει σήμερα π.χ. ο Σαμαράς για το αν θα επιστρέψει στη Νέα Δημοκρατία ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Μπορεί πριν από δυο χρόνια να μίλαγε για το αν θα επέστρεφε η Ντόρα Μπακογιάννη. Οπως και επέστρεψε τελικά τον Μάιο του 2012. Οπου ανατρέχουν και οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις. Στις οποίες π.χ. έχει συμπερφιληφθεί όπως είπαμε ο διάλογος του Αιμίλιου που ζητάει από κάποιον της Τροχαίας να τον εξυπηρετήσει με κάποιο δίπλωμα. Τρίχες κατσαρές δηλαδή. Στην υποθετική περίπτωση που θα μίλαγε ο πρωθυπουργός ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας η συνομιλία μπαίνει ή όχι στη δικογραφία; Αυτά.

Δεν είναι δυνατόν οι ομάδες να έχουν πάντα δίκιο και οι δήμαρχοι άδικο
ΠΕΡΙΕΡΓΑ πράματα. Να σηκώνει τη σημαία της επανάστασης ο Βασιλόπουλος για το γήπεδο της ΑΕΚ, έχει μια αιτία. Ή έστω μια πρόφαση. Το άλσος. Να τσακώνονται στη Μυτιλήνη η Καλλονή με τον δήμο τι λόγος μπορεί να υπάρχει; Τι έχουνε να μοιράσουν: Με την Καλλονή να βγάζει ανακοίνωση και να κατηγορεί τον δήμο σχετικά με τη χρήση του γηπέδου, κάπου στη μέση να μπαίνει και ο Αιολικός και άλλα διάφορα. Κι αν γυρίσεις τον χρόνο πίσω, θα δεις ότι η ίδια δουλειά γίνεται εδώ και τριάντα χρόνια. Τη δεκαετία του '60 οι αδελφοί Μητρόπουλοι να τσακώνονται με τον δήμο Αιγάλεω για το γήπεδο.

Τη δεκαετία του '90 να έχει πρόβλημα με τον δήμο ο συγχωρεμένος ο Νίκος Κανελλάκης. Κατά καιρούς και στην Πάτρα με την Παναχαΐκή και στον Βόλο με τον Ολυμπιακό και στα Γιάννενα με τον ΠΑΣ. Με την κάθε περίπτωση βέβαια να είναι διαφορετική. Δεν είναι όμως δυνατόν να είναι πάντα οι ομάδες που έχουνε το δίκιο και πάντα οι δήμαρχοι που έχουνε το άδικο. Με τους παράγοντες θα πρέπει να πούμε να έχουν την ίδια νοοτροπία: Οτι τα δημοτικά στάδια και γήπεδα ανήκουν σε ό,τι έχει να κάνει με τη χρήση κατά 100/100 στην ομάδα που το χρησιμοποιεί. Οχι όμως σε ό,τι έχει να κάνει με τα λεφτά.

Πάντα στο ποδόσφαιρο, καλύτερος είναι αυτός που κερδίζει
ΘΥΜΑΜΑΙ τι έλεγα την περασμένη εβδομάδα για τη ρεβάνς Παναθηναϊκού - Σταντάρ: Οτι στην ηλικία που έχω φτάσει δεν με παίρνει ν' αρχίσω να γράφω κι εγώ «δεν γλιτώνει στη Λεωφόρο» και άλλα σχετικά. Αυτά ήτανε πριν από πενήντα χρόνια. Θυμάμαι επίσης που είχα γράψει ότι δεν είναι εύκολο γι' αυτόν τον Παναθηναϊκό να σηκώσει το βάρος του φαβορί και σε ευρωπαϊκό παιχνίδι μάλιστα. Επειδή ακριβώς και σε ατομικό επίπεδο και σε ομαδικό έχει πολλές αδυναμίες. Οποιος γουστάρει να παραμυθιάζει τον κόσμο και να τον καλοπιάνει, ΟΚ. Εγώ όχι. Ο δημοσιογράφος δεν είναι πολιτικός για να υπόσχεται νίκες και θριαμβευτικές προκρίσεις. Ο Αναστασίου είπε μετά το ματς ότι «δεν προκρίθηκε η καλύτερη ομάδα».

Λάθος. Πάντα στο ποδόσφαιρο, καλύτερος είναι αυτός που κερδίζει. Η καλή εμφάνιση του χαμένου είναι σαν τον καφέ της παρηγοριάς στα μνημόσυνα: «Να ζήσετε να τον θυμόσαστε». Δεν θα αναιρέσω ωστόσο τη δουλειά που γίνεται στον Παναθηναϊκό. Χωρίς να αγνοούμε τα λάθη του Αναστασίου στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Σε επιλογές (Πέτριτς, Πράνιτς) και στη διαχείριση (άργησε τις αλλαγές). Θα υπενθυμίσω επίσης αυτό που είχα πει, ότι οι δυνατότητες των ποδοσφαιριστών του έχουν όρια. Οτι η ομάδα έχει εμφανείς ελλείψεις σ' έναν καλό χαφ και σ' έναν δεύτερο κυνηγό δίπλα στον Μπεργκ κι έπαιξε αυτά τα δύο ματς χωρίς καμία μεταγραφική ενίσχυση. Μόνο όσοι εθελοτυφλούσαν, μπορούσαν να θεωρούν σαν ακλόνητο φαβορί για την πρόκριση τον Παναθηναϊκό. Οσο μέτρια κι αν ήταν αυτή η Σταντάρ.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ο Ατρόμητος -κι αν μάλιστα είχε προηγηθεί- θα έχανε από αυτήν τη Σταντάρ;

Περί μούφας πρόκειται η αλλαγή στη Βέροια.

-Οbserver

Πηγή: sentragoal.gr

Πολιτική Ποδόσφαιρο SPORTS